Οι ενεργειακές ιδιωτικοποιήσεις ένα κεφάλαιο του Πρώτου Μνημονίου κατέληξαν εκ των πραγμάτων ένα κενό γράμμα, καθώς πέραν της ιδιωτικοποίησης του ΔΕΣΦΑ καμία άλλη μεγάλη ιδιωτικοποίηση δεν υλοποιήθηκε, αφού ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.
Η ΔΕΠΑ Υποδομών φαίνεται ότι θα είναι το επόμενο βήμα, αλλά για τις βασικές μεγάλες ενεργειακές εταιρίες με συμμετοχή του δημοσίου δεν άλλαξαν και πολλά ή εμμέσως προχώρησαν πράγματα, όπου η συμμετοχή των επενδυτών απέκτησε μεγάλο ειδικό βάρος.
Στα ΕΛΠΕ ο όμιλος Λάτση απέκτησε τον έλεγχο, όμως η ιδιωτικοποίηση της εταιρίας δεν έχει βάση καθώς ο COVID άλλαξε ριζικά την δομή της ενεργειακής πολιτικής.
Στην κατεύθυνση αυτή περιλαμβάνεται και ο σαφής προσανατολισμός της δίοικησης να τηρήσει στάση αναμονής ως προς τις έρευνες για υδρογονάνθρακες στις ελληνικές θάλασσες και να εκπονήσει ένα ευρύ επενδυτικό πρόγραμμα στον τομέα των ΑΠΕ.
Η πώληση του 17% της ΔΕΗ μοιάζει ακόμα κάτι πολύ μακρινό, όμως ήδη η ΔΕΗ συνήψε συμφωνία σε ένα από τα βασικά μνημόνια συνεργασίας για την ανάπτυξη των ΑΠΕ με την RWE Renewables με ποσοστά 49-51%, που έμμεσα δείχνει ότι ο γερμανικός όμιλος απέκτησε σημαντικά συμφέροντα στην ΔΕΗ Ανανεώσιμες και θα παίξει ευρύ ρόλο στην ανάπτυξη του χαρτοφυλακίου των ΑΠΕ.
Ο ΑΔΜΗΕ έχει την παρουσία των Κινέζων στο μειοψηφικό ποσοστό και ως εκ τούτου δεν είναι εύκολο να γίνει η ιδιωτικοποίηση.
Ερχόμαστε στην ΔΕΠΑ Εμπορίας που είναι ο όμιλος, ο οποίος φαινομενικά έχει προκαλέσει επενδυτικό ενδιαφέρον από όλους τους μεγάλους ελληνικούς ομίλους αλλά χαρακτηρίζεται από ιδιαιτερότητες που δημιουργούν αμφιβολίες για την ολοκλήρωση αλλά και την χρησιμότητα της ιδιωτικοποίησης.
Και αυτό γιατί η ΔΕΠΑ είναι ένα στρατηγικό asset, σε μια αγορά που απελευθερώνεται, αναπτύσσεται και ακμάζει, το οποίο μετασχηματίζεται και εκσυγχρονίζεται με γοργούς ρυθμούς. Δεν έχει καμία σχέση με τον όμιλο που παρέδωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπου το πολιτικό φιάσκο της υπόθεσης Κιτσάκου κατέληξε στο μεγαλύτερο της δίοικησης Τζώρτζη, που ο τότε υπουργός Γιώργος Σταθάκης τον παρέτησε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.
Η σημερινή ΔΕΠΑ υπό την δίοικηση Ξιφαρά είναι ένας εύρωστος όμιλος που έχει ανακτήσει μερίδια αγοράς, ηγείται του ελληνικού σχεδίου White Dragon για το υδρογόνο και επισπεύδει την είσοδό του στις ΑΠΕ. Υπάρχει βέβαια η θυγατρική με το δίκτυο και την λιανική που είναι αυτό που βασικά θέλουν οι επενδυτές, αλλά για τον όμιλο σαν σύνολο η παρατεταμένη παραφιλολογία της ιδιωτικοποίησης δεν βοηθά την υλοποίηση της στρατηγικής και ανάπτυξής του, που είναι χρήσιμη για το σύνολο του ενεργειακού κλάδου.
Θα ήταν ίσως χρησιμότερη μια πολιτική παρέμβαση εκεί όπου επικρατεί ακόμα ένα θολό τοπίο σε σχέση με την δομή της ELFE και την συσχέτισή με τον επιχειρηματία Λαυρεντιάδη, που διεκδικεί δεκάδες εκατομμύρια από την ΔΕΠΑ.
Με τα δεδομένα αυτά και δοθέντος ότι παρά τις έντονες προσπάθειες που γίνονται, για να προχωρήσουν οι ενεργειακές μεταρρυθμίσεις οι κοινοτικές διαδικασίες τις κρατούν σε αργούς ρυθμούς, το βάρος πρέπει να πέσει εκεί που η αγορά χρειάζεται, δηλαδή τα νέα θεσμικά πλαίσια για νέες αγορές, που θα πρέπει να εγκριθούν από τις Βρυξέλλες και που πήγαν ένα τρίμηνο πίσω και την ολοκλήρωση των μηχανισμών στήριξης, ώστε ο στόχος της ενεργειακής επάρκειας να επιτευχθεί.
Οι επενδύσεις στην ενέργεια προχωρούν και δεν πρέπει να υποτιμάται ο ελληνικός παράγοντας. Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις για ιδιωτικοποιήσεις αυτές μάλλον παραπέμπουν σε μνημονιακές αστοχίες, οι επενδύσεις στην ενέργεια έρχονται και είναι πράγματι πάρα πολλές και από μέσα και από το εξωτερικό.
www.worldenergynews.gr
