Οι κυρώσεις σε Ιράν, Βενεζουέλα και Ρωσία τις αναγκάζουν να χρησιμοποιήσουν έναν αυξανόμενο “σκιώδη" στόλο πετρελαιοφόρων ενώ η αλλαγή της διαδρομής τ λόγω της κρίσης στην Ερυθρά έχει αυξήσει την κατανάλωση καυσίμου
Η ναυτιλιακή βιομηχανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους στόχους για τους σχεδιαστές απαλλαγής από τις ανθρακούχες εκπομπές. Ως εκ τούτου, υπήρξε επίσης ο στόχος για εύστοχες προσπάθειες για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου και των εκπομπών που συνοδεύουν. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, αυτό έχει γίνει πιο δύσκολο λόγω άλλων ενεργειών από τους ίδιους σχεδιαστές που θέλουν καθαρότερες θαλάσσιες μεταφορές.
Τα πλοία, που αντιπροσωπεύουν έως και το 90% του παγκόσμιου εμπορίου, καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες καυσίμων και ο συντριπτικός όγκος αυτών των καυσίμων προέρχεται από υδρογονάνθρακες. Ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός, υπό την πίεση των κυβερνήσεων που προσανατολίζονται στη μετάβαση, ενέκρινε πρόσφατα κανόνες που μειώνουν την περιεκτικότητα σε θείο του ανεφοδιασμού καυσίμων, αλλά αυτό δεν θεωρείται αρκετό από τις ίδιες αυτές κυβερνήσεις και τους συμβούλους τους.
Εν τω μεταξύ, ορισμένες από αυτές τις κυβερνήσεις λαμβάνουν αποφάσεις που, κατά λάθος, οδηγούν σε υψηλότερα επίπεδα εκπομπών και μεγαλύτερο κίνδυνο διαρροής καυσίμων. Για παράδειγμα, η κρίση στην Ερυθρά Θάλασσα εκτόπισε το μεγαλύτερο μέρος της κυκλοφορίας από τη Διώρυγα του Σουέζ στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Η εκτροπή γύρω από την Αφρική προσθέτει 4.000 μίλια στο μέσο ταξίδι του πλοίου μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Αυτό σημαίνει επίσης πολύ μεγαλύτερη πρόσθετη κατανάλωση καυσίμου.
Ίσως θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί εδώ ότι οι συνέπειες των επιθέσεων των Χούτι σε πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα δεν ήταν αποτέλεσμα συνειδητής δράσης εκ μέρους των κυβερνήσεων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, θα μπορούσε να προβληθεί ένα αντεπιχείρημα ότι αυτές οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να είχαν κάνει περισσότερη διπλωματική προσπάθεια για να τερματίσουν τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς.
Στροφή στο “σκοτεινό” στόλο
Ωστόσο, ενώ η κατάσταση της κρίσης στην Ερυθρά Θάλασσα είναι ανοιχτή σε ερμηνείες, αυτό δεν συμβαίνει με τις κυρώσεις στο Ιράν, τη Βενεζουέλα και τη Ρωσία. Η έντονη τιμωρητική ενέργεια από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες ανάγκασε τους εξαγωγείς πετρελαίου στις τρεις χώρες να χρησιμοποιήσουν δεξαμενόπλοια που δεν έχουν καμία σχέση με καμία δυτική επιχειρηματική οντότητα - και μαζί με αυτό, ανεφοδιασμό χαμηλότερης ποιότητας.
Το Reuters ανέφερε πρόσφατα, επικαλούμενο το Lloyd's List Intelligence, ότι ο λεγόμενος “σκοτεινός” στόλος που μεταφέρει πετρέλαιο από το Ιράν, τη Βενεζουέλα και τη Ρωσία έχει αυξηθεί από 530 δεξαμενόπλοια πριν από ένα χρόνο σε περίπου 630 δεξαμενόπλοια μέχρι σήμερα.
Αυτά τα 630 τάνκερ αντιπροσωπεύουν το 14,5% του παγκόσμιου στόλου δεξαμενόπλοιων και μερικά από αυτά είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς, μια καταστροφή που περιμένει να συμβεί.
Τα δεξαμενόπλοια που μεταφέρουν πετρέλαιο που έχουν επιβληθεί κυρώσεις, είπε στο Reuters αναλυτής της Lloyd's List Intelligence, χρησιμοποιούν το φθηνότερο δυνατό καύσιμο και αυτό είναι επίσης το πιο βρώμικο καύσιμο. Εξάλλου, είναι ένας σκιώδης στόλος, γεγονός που υποδηλώνει έναν ορισμένο βαθμό παραβίασης κανόνων που δεν είναι προς το συμφέρον των χειριστών τους. Τα λιμάνια, ωστόσο, έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν αυτούς τους κανόνες, και ως εκ τούτου, οι κρατήσεις πλοίων για χρήση καυσίμων με υψηλή περιεκτικότητα σε θείο έχουν αυξηθεί στην Ευρώπη.
Αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει ακόμη τρόπος να επιβληθούν καθαρότερα καύσιμα σε εκείνα τα μέρη της ναυτιλιακής βιομηχανίας που δεν αισθάνονται ότι δεσμεύονται από τους νέους κανόνες, ωστόσο το καύσιμο με υψηλή περιεκτικότητα σε θείο δεν είναι το μόνο πρόβλημα με τον “σκοτεινό” στόλο. Σημαντικός είναι επίσης ο κίνδυνος διαρροών κατά τη μεταφορά από πλοίο σε πλοίο στην ανοιχτή θάλασσα. Είναι επίσης ένα άμεσο αποτέλεσμα των κυρώσεων που στοχεύουν να πνίξουν τις βιομηχανίες πετρελαίου των χωρών-στόχων.
Τα καθαρά καύσιμα
Υπάρχει κι άλλο. Ακόμη και για τις ναυτιλιακές εταιρείες που δεν συναλλάσσονται με πετρέλαιο υπό κυρώσεις, η φιλοδοξία του ΙΜΟ να έχει καθαρότερες θαλάσσιες μεταφορές αποτελεί πρόκληση. Διότι δεν φαίνεται να υπάρχει ένα μακροπρόθεσμο ρυθμιστικό πλαίσιο που θα παρακινούσε τους πλοιοκτήτες να αλλάξουν τα πλοία τους σε καθαρότερα καύσιμα.
Η μεθανόλη, η αμμωνία και το LNG έχουν προβλεφθεί ως εναλλακτικές λύσεις για το ανεφοδιασμό που προέρχεται από πετρέλαιο, αλλά η χρήση τους απαιτεί τον εκ των υστέρων εξοπλισμό των υπαρχόντων σκαφών με νέα συστήματα διανομής καυσίμων ή την κατασκευή ολοκαίνουργιων σκαφών που λειτουργούν με ένα από αυτά τα καύσιμα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι κανένα από αυτά τα καύσιμα δεν παράγεται στην απαραίτητη κλίμακα και κανένα δεν έχει αποδείξει την αξία του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ως αποτέλεσμα, τα πλοία συνεχίζουν να καίνε «βρώμικα» καύσιμα για να συνεχίσουν το παγκόσμιο εμπόριο. Αυτό είναι επίσης απίθανο να αλλάξει σύντομα. Εκτός αν αρθούν όλες οι κυρώσεις, κάτι που είναι εξαιρετικά απίθανο.
www.worldenergynews.gr
