Η Τransport & Environment εκτιμά ότι έξι χώρες μαζί θα είναι σε θέση να παραδώσουν μόνο το ένα τέταρτο των 10 εκατομμυρίων τόνων που στοχεύουν
Το σχέδιο RePowerEU της ΕΕ, που δημιουργήθηκε ως απάντηση στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, στοχεύει στην παραγωγή 20 εκατομμυρίων τόνων υδρογόνου από ανανεώσιμες πηγές έως το 2030, με το ήμισυ να προέρχεται από εισαγωγές.
Σε έκθεση,που δημοσιεύει το energypost, η Τransport & Environment (T&E) η ευρωπαϊκή ομοσπονδία πράσινων μεταφορών καταλήγει ότι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό.
Η έκθεση εξετάζει έξι βασικές χώρες με σχέδια εξαγωγής υδρογόνου στην ΕΕ: Νορβηγία, Χιλή, Αίγυπτος, Μαρόκο, Ναμίμπια και Ομάν. Η T&E λέει ότι αυτές οι χώρες μαζί θα είναι σε θέση να παραδώσουν μόνο το ένα τέταρτο των 10 εκατομμυρίων τόνων που στοχεύουν.
Μέχρι στιγμής, μόλις το 1% της παραγωγής πράσινου υδρογόνου που σχεδιάζεται από αυτά τα έθνη έχει λάβει χρηματοδότηση. Αν και μπορεί να έχουν μεγάλες δυνατότητες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οι τεράστιες επενδύσεις που απαιτούνται για την επίτευξη της δικής τους εγχώριας απαλλαγής από τις ανθρακούχες εκπομπές – πόσο μάλλον για την εξαγωγή υδρογόνου – δεν είναι ακόμη ορατές (με εξαίρεση τη Νορβηγία). Απαιτούνται τεράστιες ποσότητες νερού για την παραγωγή υδρογόνου (και πάλι, μόνο η Νορβηγία μπορεί να αποφύγει τη σημαντική λειψυδρία που αυτό συνεπάγεται).
Αντίθετα, η ΕΕ θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εγχώρια παραγωγή υδρογόνου και να περιορίσει τη χρήση του σε τομείς που δύσκολα υποχωρούν όπως η ναυτιλία, η αεροπορία και τα λιπάσματα, λέει η T&E. Με αυτόν τον τρόπο, η περιοχή θα χρειαζόταν μόνο έως 7,5 εκατομμύρια τόνους μέχρι το 2030 και θα εξακολουθούσε να δημιουργεί μια πολύτιμη εγχώρια βιομηχανία και εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας.
RePowerEU: 20 εκατομμύρια τόνοι ανανεώσιμου υδρογόνου έως το 2030
Η ΕΕ δεν πρέπει να βασίζεται σε αβέβαιες εισαγωγές για να επιτύχει τους υπερβολικά φιλόδοξους στόχους της για το υδρογόνο, δείχνει η νέα μελέτη έξι σημαντικών χωρών εξαγωγής. Παρά τη μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία γύρω από το υδρογόνο, μόλις το 1% της προγραμματισμένης παραγωγής πράσινου υδρογόνου στις χώρες που αξιολογήθηκαν έχει λάβει χρηματοδότηση.
Η Ευρώπη θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη του δικού της εφοδιασμού προτού στραφεί σε χώρες που, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι σε θέση να αυξήσουν γρήγορα την παραγωγή υδρογόνου και δεν διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή για την εξαγωγή υδρογόνου στην Ευρώπη.
Ο Geert Decock, διευθυντής ηλεκτρικής ενέργειας και ενέργειας στην T&E δήλωσε: «Με τους Ευρωπαίους πολιτικούς να πετούν σε όλο τον κόσμο για να εξασφαλίσουν συμφωνίες υδρογόνου, αυτός είναι ένας πολύ απαραίτητος έλεγχος πραγματικότητας. Οι περισσότερες από τις χώρες στις οποίες βασίζεται η Ευρώπη για εισαγωγές δεν είναι καθόλου έτοιμες να αυξήσουν την παραγωγή».
Νορβηγία, Χιλή, Αίγυπτος, Μαρόκο, Ναμίμπια, Ομάν
Το RePowerEU της ΕΕ, πεκπονεί σχέδια για παραγωγή 20 εκατομμυρίων τόνων ανανεώσιμου υδρογόνου έως το 2030, με το ήμισυ από αυτό να προέρχεται από εισαγωγές. Η εταιρεία συμβούλων Ricardo για λογαριασμό της T&E εξέτασε έξι χώρες με μεγάλα σχέδια εξαγωγής υδρογόνου στην ΕΕ: Νορβηγία, Χιλή, Αίγυπτος, Μαρόκο, Ναμίμπια και Ομάν. Εκτιμά ότι αυτές οι χώρες μαζί θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μόνο το ένα τέταρτο των 10 εκατομμυρίων τόνων εισαγωγών που στοχεύει η RePowerEU.
Η ανάλυση των εθνικών στρατηγικών των έξι χωρών δείχνει ότι η ΕΕ θεωρείται βασική αγορά για τις εξαγωγές υδρογόνου. Το Ομάν, για παράδειγμα, αναμένει να εξάγει περισσότερα από τα δύο τρίτα της παραγωγής του υδρογόνου στην ΕΕ το 2030. Αλλά μια σημαντική πρόκληση είναι ότι αυτές οι εξαγωγικές χώρες –πολλές που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα ορυκτά καύσιμα και τη λειψυδρία– αντιμετωπίζουν μεγάλα εμπόδια για την κλιμάκωση της παραγωγής.
Επένδυση καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας
Εκτός από τη Νορβηγία, οι άλλες πέντε χώρες έχουν επί του παρόντος περιορισμένη δυναμικότητα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Το Ομάν, για παράδειγμα, βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα ορυκτά καύσιμα για την τροφοδοσία του δικτύου του. Επομένως, αυτές οι χώρες θα απαιτήσουν τεράστιες επενδύσεις στην παραγωγή καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας για την εξαγωγή πράσινου υδρογόνου καθώς και για την απεξάρτηση από τον άνθρακα των δικών τους δικτύων.
Η Ναμίμπια είναι η πιο ακραία περίπτωση, καθώς χρειάζεται πάνω από δέκα φορές τις προβλεπόμενες απαιτήσεις ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας το 2030 για να καλύψει τις προγραμματισμένες εξαγωγές υδρογόνου στην ΕΕ. Οι μισοί κάτοικοι της Ναμίμπια επί του παρόντος δεν έχουν καθόλου πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια.
Λειψυδρία
Το υδρογόνο απαιτεί επίσης σημαντικές ποσότητες νερού. Μεταξύ 55 και 80 εκατομμυρίων τόνων νερού θα απαιτηθούν για την παραγωγή των 2,6 Mt H2 που σχεδιάζεται να εξαχθεί στην ΕΕ το 2030 – το ισοδύναμο με 32.000 ολυμπιακές πισίνες κάθε χρόνο. Όλες οι χώρες που εξετάστηκαν, εκτός από τη Νορβηγία, θα αντιμετωπίσουν σημαντική λειψυδρία τις επόμενες δεκαετίες.
Υποδομή
Επί του παρόντος δεν υπάρχει υποδομή για τη μεταφορά υδρογόνου σε μεγάλες αποστάσεις. Οι αγωγοί υδρογόνου, για παράδειγμα προς τη Βόρεια Αφρική, θα χρειαστούν χρόνια για να κατασκευαστούν. Αυτό σημαίνει ότι ο μόνος βιώσιμος τρόπος εισαγωγής υδρογόνου επί του παρόντος είναι με τη μορφή ηλεκτρονικών καυσίμων όπως η e-αμμωνία, η e-μεθανόλη και η e-κηροζίνη που μπορούν να μετακινηθούν με πλοία.
Η παραγωγή της ΕΕ
Η Ευρώπη θα μπορούσε να παράγει από 6 έως 7,5 εκατομμύρια τόνους ανανεώσιμου υδρογόνου έως το 2030 στην εγχώρια αγορά. Αυτό θα ήταν αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες της ηπείρου εάν περιορίσει τις προμήθειες υδρογόνου και ηλεκτρονικών καυσίμων σε τομείς που έχουν λίγες άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως η ναυτιλία, η αεροπορία και τα λιπάσματα. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι στόχοι της ΕΕ για το υδρογόνο είναι περίπου πέντε φορές μεγαλύτεροι από αυτούς που θα χρειαστούν πραγματικά για να επιτευχθούν οι πράσινοι στόχοι του μπλοκ για το 2030.
Ο Geert Decock καταλήγει: «Η κορυφαία προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι η ανάπτυξη μιας πραγματικής αγοράς για ανανεώσιμο υδρογόνο και ηλεκτρολύτες στην Ευρώπη. Αυτή είναι μια αρκετά μεγάλη πρόκληση και θα απαιτήσει έντονη εστίαση σε εκείνους τους τομείς που χρειάζονται περισσότερο υδρογόνο, ιδιαίτερα στην αεροπορία και τη ναυτιλία. Μακροπρόθεσμα οι εισαγωγές υδρογόνου θα πρέπει να διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο, αλλά υπάρχουν ορισμένες σημαντικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να είναι βιώσιμες οι εισαγωγές».
Η μελέτη δείχνει ότι θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργηθούν 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις αλυσίδες εφοδιασμού υδρογόνου στην ΕΕ έως το 2030, σύμφωνα με επενδύσεις που έχουν ήδη ανακοινωθεί.
