Η ουσιαστική στάση ενός πρώην πρωθυπουργού απαιτεί δράση όταν κατέχει την εξουσία και όχι διαπιστώσεις όταν φεύγει από αυτή.
Οι αποκαλύψεις του Ισπανού πρώην πρωθυπουργού κ. Θαπατέρο μέσα από βιβλίο του «Το δίλημμα» δείχνουν πολλά τόσο για το επίπεδο των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων ,όσο και για την ισχύ της εξουσίας που κατέχουν.
Το άσχημο με τους πρώην είναι ότι η γλώσσα τους λύνεται όταν παύουν πλέον να έχουν το αξίωμα που τους εμπιστεύτηκαν οι ψηφοφόροι τους και επίσης άσχημο είναι ότι προτείνουν λύσεις εκ των υστέρων .
Είναι τραγελαφικό, πρώην πρωθυπουργοί να επιβεβαιώνουν την αδυναμία τους και να την καλύπτουν με εκφράσεις τύπου «το συναίσθημα αδυναμίας των δημοκρατικών κυβερνήσεων απέναντι στις δυνάμεις της αγοράς».
Η ουσιαστική στάση ενός πρώην πρωθυπουργού απαιτεί δράση όταν κατέχει την εξουσία και όχι διαπιστώσεις όταν φεύγει από αυτή.
Πώς να κρίνεις ένα πρωθυπουργό όπως τον Θαπατέρο όταν ο ίδιος αποκαλύπτει ότι « στο υπόλοιπο της συνόδου κορυφής του G20 στις Κάννες , στις 2 Νοεμβρίου του 2011 κρατούσα το κεφάλι χαμηλά, για να περάσω όσο γίνεται απαρατήρητος».
Πώς να κρίνεις ένα πρωθυπουργό όπως τον Γιωργάκη Παπανδρέου όταν στην ίδια Σύνοδο ο Νικολά Σαρκοζί κάποια στιγμή, σε έξαλλη κατάσταση, πάτησε το ένα πόδι στην καρέκλα κι ήταν έτοιμος να ανέβει στο τραπέζι, αλλά τον συγκράτησαν οι συνεργάτες του ,φωνάζοντας στον Έλληνα πρωθυπουργό: «You are a f...ing psycho»!
Και οι δυο αυτοί πολιτικοί εκπροσωπούσαν τις πατρίδες τους , τους λαούς τους και όχι τον εαυτό τους γ’αυτό το να κρύβεται ο ένας και να υβρίζεται ο άλλος χωρίς να αντιδρούν είναι μέγιστη προσβολή .
Ως άτομα μπορεί να επιλέγουν το πιο ιταμό τρόπο αντίδρασης , ως εκπρόσωποι χωρών όμως έπρεπε να αντιδράσουν με τρόπο που να συνάδει στο αξίωμα τους και κυρίως στην ιστορία της χώρας που εκπροσωπούν .
Φυσικά ο Θαπατέρο αποκαλύπτει και αλλά θέματα που χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής όπως για το ρόλο του παρασκηνίου και το πως αυτό επιβάλει τις επιλογές του.
Αναφέρει « ότι το όνομα του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι κυκλοφορούσε ήδη στους διαδρόμους των Καννών εκείνες τις θυελλώδεις ώρες , όπως και τα ονόματα τεχνοκρατών που θα αντικαθιστούσαν το Γ.Παπανδρέου ».
Πράγματι εννέα μέρες μετά την Σύνοδο στις 11 Νοεμβρίου παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, δίνοντας τη θέση του στον Λουκά Παπαδήμο και πέντε ημέρες αργότερα, παραιτήθηκε ο Μπερλουσκόνι, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Μόντι.
Επίσης στις 20 Νοεμβρίου, οι σοσιαλιστές του Θαπατέρο έχαναν τις εκλογές στην Ισπανία από τον Μαριάνο Ραχόι.
Οι τεχνοκρατικές επιλογές σε Ελλάδα και Ιταλία επιβλήθηκαν από το παρασκήνιο ενώ η οργή του κόσμου στην Ισπανία δρομολόγησε την πτώση των σοσιαλιστών με δημοκρατικό τρόπο.
Οι τεχνοκρατικές επιλογές όμως όπως έδειξε ο χρόνος δεν επιβραβεύτηκαν –επιδοκιμάστηκαν από τους απλούς πολίτες.
Στην Ελλάδα ο Λ.Παπαδήμος δεν συνέχισε στον δημόσιο βίο , ενώ στη Ιταλία ο Μ.Μόντι αποδοκιμάστηκε εκλογικά και περιθωριοποιήθηκε πολιτικά.
Βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας κάνει λόγο και για τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης .
Ισχυρίζεται σήμερα και επαναλαμβάνουμε μετά το τέλος της πρωθυπουργίας του, ότι " η νομισματική πολιτική των χαμηλών επιτοκίων ,η οποία ακολουθήθηκε από τη γέννηση του ευρώ και μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης , είχε σχεδιαστεί για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας.
Αλλά αυτό δημιούργησε μια τεράστια επέκταση δανεισμού με αποτέλεσμα τεράστιες φούσκες"
Και συνεχίζει ισχυριζόμενος ότι "Η Γερμανία είχε ισχυρή παραγωγή και πολύ μικρή εγχώρια ζήτηση.
Δεν μπορούσε να πουλήσει τα προϊόντα της, ενώ η Ισπανία τα αγόραζε χάρη στην πίστωση που χρηματοδοτούσαν οι Γερμανοί"
"Αυτό ήταν το μοντέλο.
Όλοι συμφωνήσαμε όταν δημιουργήθηκε το ευρώ και αυτοί ήταν οι όροι που επέβαλε η Γερμανία".
Ωραίες διαπιστώσεις οι οποίες περιγράφουν το πρόβλημα της ευρωζώνης όμως άκρως ανησυχητικές εάν λάβουμε υπόψη ότι προέρχονται από άνθρωπο που είχε στα χέρια τις τύχες της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Το ερώτημα ήταν τι έκανε για να ανατρέψει τα δεδομένα που περιγράφει και κυρίως γιατί δεν αντέδρασε όταν όλα αυτά οδηγούσαν τους Ισπανούς πολίτες στην εξαθλίωση
Οι εκ των υστέρων διαπιστώσεις απλά επιβεβαιώνουν μια μεγάλη αλήθεια, την αδυναμία των δημοκρατικών κυβερνήσεων και των δημοκρατικά εκλεγμένων πρωθυπουργών να επιβάλουν το πολιτικό τους πρόγραμμα που έχει υπερψηφιστεί από τους απλούς πολίτες .
Όμως για αυτή την αδυναμία φταίνε οι ίδιοι οι πολιτικοί τύπου Θαπατέρο και Γιωργάκη Παπανδρέου που ενώ εκλέγονται από ισχυρές πλειοψηφίες καταντούν έρμαια των παρασκηνίων που εκ των υστέρων αποκαλούν δυνάμεις της αγοράς .
Είναι ιδεατός ο αόρατος εχθρός των δυνάμεων της αγοράς για να δικαιολογηθούν τα κακώς κείμενα τους , όμως τι εμπόδιζε όλους αυτούς κατά τα χρόνια της πρωθυπουργίας τους να βρουν τρόπους και να διαμορφώσουν δομές αντιμετώπισης των προβλημάτων;
Εκείνο που τους εμποδίζει είναι το κοινό μυστικό της πολιτικής τους ανάδειξης από τις δυνάμεις που αποκαλούν οι ίδιοι ως δυνάμεις της αγοράς.
Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος
www.worldenergynews.gr
Το άσχημο με τους πρώην είναι ότι η γλώσσα τους λύνεται όταν παύουν πλέον να έχουν το αξίωμα που τους εμπιστεύτηκαν οι ψηφοφόροι τους και επίσης άσχημο είναι ότι προτείνουν λύσεις εκ των υστέρων .
Είναι τραγελαφικό, πρώην πρωθυπουργοί να επιβεβαιώνουν την αδυναμία τους και να την καλύπτουν με εκφράσεις τύπου «το συναίσθημα αδυναμίας των δημοκρατικών κυβερνήσεων απέναντι στις δυνάμεις της αγοράς».
Η ουσιαστική στάση ενός πρώην πρωθυπουργού απαιτεί δράση όταν κατέχει την εξουσία και όχι διαπιστώσεις όταν φεύγει από αυτή.
Πώς να κρίνεις ένα πρωθυπουργό όπως τον Θαπατέρο όταν ο ίδιος αποκαλύπτει ότι « στο υπόλοιπο της συνόδου κορυφής του G20 στις Κάννες , στις 2 Νοεμβρίου του 2011 κρατούσα το κεφάλι χαμηλά, για να περάσω όσο γίνεται απαρατήρητος».
Πώς να κρίνεις ένα πρωθυπουργό όπως τον Γιωργάκη Παπανδρέου όταν στην ίδια Σύνοδο ο Νικολά Σαρκοζί κάποια στιγμή, σε έξαλλη κατάσταση, πάτησε το ένα πόδι στην καρέκλα κι ήταν έτοιμος να ανέβει στο τραπέζι, αλλά τον συγκράτησαν οι συνεργάτες του ,φωνάζοντας στον Έλληνα πρωθυπουργό: «You are a f...ing psycho»!
Και οι δυο αυτοί πολιτικοί εκπροσωπούσαν τις πατρίδες τους , τους λαούς τους και όχι τον εαυτό τους γ’αυτό το να κρύβεται ο ένας και να υβρίζεται ο άλλος χωρίς να αντιδρούν είναι μέγιστη προσβολή .
Ως άτομα μπορεί να επιλέγουν το πιο ιταμό τρόπο αντίδρασης , ως εκπρόσωποι χωρών όμως έπρεπε να αντιδράσουν με τρόπο που να συνάδει στο αξίωμα τους και κυρίως στην ιστορία της χώρας που εκπροσωπούν .
Φυσικά ο Θαπατέρο αποκαλύπτει και αλλά θέματα που χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής όπως για το ρόλο του παρασκηνίου και το πως αυτό επιβάλει τις επιλογές του.
Αναφέρει « ότι το όνομα του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι κυκλοφορούσε ήδη στους διαδρόμους των Καννών εκείνες τις θυελλώδεις ώρες , όπως και τα ονόματα τεχνοκρατών που θα αντικαθιστούσαν το Γ.Παπανδρέου ».
Πράγματι εννέα μέρες μετά την Σύνοδο στις 11 Νοεμβρίου παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, δίνοντας τη θέση του στον Λουκά Παπαδήμο και πέντε ημέρες αργότερα, παραιτήθηκε ο Μπερλουσκόνι, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Μόντι.
Επίσης στις 20 Νοεμβρίου, οι σοσιαλιστές του Θαπατέρο έχαναν τις εκλογές στην Ισπανία από τον Μαριάνο Ραχόι.
Οι τεχνοκρατικές επιλογές σε Ελλάδα και Ιταλία επιβλήθηκαν από το παρασκήνιο ενώ η οργή του κόσμου στην Ισπανία δρομολόγησε την πτώση των σοσιαλιστών με δημοκρατικό τρόπο.
Οι τεχνοκρατικές επιλογές όμως όπως έδειξε ο χρόνος δεν επιβραβεύτηκαν –επιδοκιμάστηκαν από τους απλούς πολίτες.
Στην Ελλάδα ο Λ.Παπαδήμος δεν συνέχισε στον δημόσιο βίο , ενώ στη Ιταλία ο Μ.Μόντι αποδοκιμάστηκε εκλογικά και περιθωριοποιήθηκε πολιτικά.
Βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας κάνει λόγο και για τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης .
Ισχυρίζεται σήμερα και επαναλαμβάνουμε μετά το τέλος της πρωθυπουργίας του, ότι " η νομισματική πολιτική των χαμηλών επιτοκίων ,η οποία ακολουθήθηκε από τη γέννηση του ευρώ και μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης , είχε σχεδιαστεί για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας.
Αλλά αυτό δημιούργησε μια τεράστια επέκταση δανεισμού με αποτέλεσμα τεράστιες φούσκες"
Και συνεχίζει ισχυριζόμενος ότι "Η Γερμανία είχε ισχυρή παραγωγή και πολύ μικρή εγχώρια ζήτηση.
Δεν μπορούσε να πουλήσει τα προϊόντα της, ενώ η Ισπανία τα αγόραζε χάρη στην πίστωση που χρηματοδοτούσαν οι Γερμανοί"
"Αυτό ήταν το μοντέλο.
Όλοι συμφωνήσαμε όταν δημιουργήθηκε το ευρώ και αυτοί ήταν οι όροι που επέβαλε η Γερμανία".
Ωραίες διαπιστώσεις οι οποίες περιγράφουν το πρόβλημα της ευρωζώνης όμως άκρως ανησυχητικές εάν λάβουμε υπόψη ότι προέρχονται από άνθρωπο που είχε στα χέρια τις τύχες της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Το ερώτημα ήταν τι έκανε για να ανατρέψει τα δεδομένα που περιγράφει και κυρίως γιατί δεν αντέδρασε όταν όλα αυτά οδηγούσαν τους Ισπανούς πολίτες στην εξαθλίωση
Οι εκ των υστέρων διαπιστώσεις απλά επιβεβαιώνουν μια μεγάλη αλήθεια, την αδυναμία των δημοκρατικών κυβερνήσεων και των δημοκρατικά εκλεγμένων πρωθυπουργών να επιβάλουν το πολιτικό τους πρόγραμμα που έχει υπερψηφιστεί από τους απλούς πολίτες .
Όμως για αυτή την αδυναμία φταίνε οι ίδιοι οι πολιτικοί τύπου Θαπατέρο και Γιωργάκη Παπανδρέου που ενώ εκλέγονται από ισχυρές πλειοψηφίες καταντούν έρμαια των παρασκηνίων που εκ των υστέρων αποκαλούν δυνάμεις της αγοράς .
Είναι ιδεατός ο αόρατος εχθρός των δυνάμεων της αγοράς για να δικαιολογηθούν τα κακώς κείμενα τους , όμως τι εμπόδιζε όλους αυτούς κατά τα χρόνια της πρωθυπουργίας τους να βρουν τρόπους και να διαμορφώσουν δομές αντιμετώπισης των προβλημάτων;
Εκείνο που τους εμποδίζει είναι το κοινό μυστικό της πολιτικής τους ανάδειξης από τις δυνάμεις που αποκαλούν οι ίδιοι ως δυνάμεις της αγοράς.
Ο κ. Σαράντος Λέκκας είναι οικονομολόγος
www.worldenergynews.gr
