Αν η επιχείρηση δεν είχε δημόσιο management, αν λειτουργούσε χωρίς γραφειοκρατία και χωρίς δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η καταστροφή θα είχε αποφευχθεί
Ήταν που ήταν σε δύσκολη κατάσταση η ΔΕΗ, έγινε πολύ χειρότερη με την κατολίσθηση του ορυχείου στο Αμύνταιο.
Η καταστροφή του ορυχείου, ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την επιχείρηση, που έκανε την κατάστασή της ακόμα δυσκολότερη.
Οι ζημιές για την επιχείρηση, κατά τη ΔΕΗ, με τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς θα ξεπεράσουν στα 200 εκατ. ευρώ, ενώ η απώλεια των 600 MW στην παρούσα συγκυρία, ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας ενόψει του καλοκαιριού.
Έχει νόημα μετά από τέτοια συμβάντα, να αναζητούμε τα αίτια και να βλέπουμε τι έφταιξε, ώστε να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα για να μην ξανασυμβούν.
Αν κάποιος διαβάσει για την υπόθεση και το ιστορικό της καταστροφής του ορυχείου στο Αμύνταιο και παράλληλα έχει στοιχειώδη γνώση του τρόπου λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών (και των δημοσίων επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ), θα καταλάβει αμέσως την αιτία της καταστροφής, που δεν είναι άλλη από τον κρατισμό.
Από τη νοοτροπία που υπάρχει στο δημόσιο, που διαβρώνει τα πάντα, που δημιουργεί τέλμα, που υμνεί την ακινησία και προτάσσει ως βέλτιστη αντιμετώπιση, τη λογική της μη ανάληψης ευθυνών.
Οι υπάλληλοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας που τα τελευταία πέντε χρόνια χειρίστηκαν την υπόθεση, έκριναν ότι έκαναν καλά της δουλειά τους, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα.
Έκριναν ότι επιτελούν καλύτερα το δημόσιο συμφέρον με το να μη «θυσιάσουν τις αρχαιότητες» της περιοχής, για τις ανάγκες στήριξης του ορυχείου που έστελνε ήδη σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά.
Έκριναν ότι η προστασία των «πιθανών αρχαιοτήτων» είναι σημαντικότερη από την προστασία του ορυχείου.
Έκριναν λάθος; Προφανώς. Όμως είναι θέμα κρίσης και προτεραιοτήτων ή είναι κάτι βαθύτερο;
Νομίζω το δεύτερο.
Μέλημα των υπαλλήλων της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήταν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο…
Να ακολουθήσουν την πεπατημένη.
Να μην ρισκάρουν...
«Σιγά μη μπλέξω», είπαν οι περισσότεροι από αυτούς και αποφάσισαν να... αδρανήσουν...
Έτσι έστειλαν και ένα έγγραφο σε άλλη υπηρεσία που κατέληγε «... παρακαλούμε για τις δικές σας ενέργειες».
Και καθάρισαν.
Συνεπείς και άριστοι δημόσιοι υπάλληλοι σύμφωνα με την ελληνική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
Ανεπαρκές το ελληνικό δημόσιο
Από την άλλη πλευρά, στελέχη της ΔΕΗ, που έβλεπαν ότι το ορυχείο οδεύει προς κατολίσθηση, δεν κινήθηκαν όπως έπρεπε.
Και αυτοί με τον αραμπά.
Τουλάχιστον είχαν την πρόνοια μερικές μέρες πριν να σταματήσουν τη λειτουργία του ορυχείου και έτσι αποφύγαμε να θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές, πράγμα φυσικά εξαιρετικά σημαντικό.
Ισχυρίζομαι, ότι αν η επιχείρηση δεν είχε δημόσιο management, αν λειτουργούσε χωρίς γραφειοκρατία και χωρίς δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η καταστροφή θα είχε αποφευχθεί.
Θα είχε βρεθεί η βέλτιστη λύση, ώστε να αποφευχθεί η οικονομική ζημιά, την οποία θα πλήρωνε ο ιδιώτης.
Εδώ όμως τη ζημιά την πληρώνει το δημόσιο, δηλαδή το κοινωνικό σύνολο, άρα υποεκτιμάται...
Το δια ταύτα αυτής της ιστορίας, είναι ότι για μια ακόμα φορά, αποδεικνύεται ότι το κράτος μας είναι ανεπαρκέστατο.
Ο δημόσιος τομέας το μόνο που κάνει είναι με αλληλογραφία και χαρτομάνι, να τηρεί τη νομιμοφάνεια και τίποτε περισσότερο.
Ο δημόσιος τομέας μας δυστυχώς δεν σκέφτεται.
Γιατί αν σκεφτόταν, θα είχε αποφευχθεί αυτή η μεγάλη καταστροφή, σε μια ιδιαίτερα προβληματική επιχείρηση και σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο τομέα, όπως η ενέργεια.
Δουλειά μας είναι να φτιάξουμε ένα άλλο δημόσιο.
Που θα σκέφτεται ουσιαστικά, που τα στελέχη του θα απαλλαγούν από τη γραφειοκρατία.
Ένα δημόσιο αποτελεσματικό, που θα στέκεται κοντά στα προβλήματα των πολιτών και θα στηρίζει την επιχειρηματικότητα ως μόνο μέσο ανάπτυξης της χώρας.
Σε ότι αφορά στη ΔΕΗ, η καθοδική πορεία της επιχείρησης μετά το περιστατικό στο Αμύνταιο, επιταχύνεται.
Η ΔΕΗ απαξιώνεται καθημερινά, οδεύει σε πτώχευση και στάση πληρωμών.
Επιβάλλεται το συντομότερο η ενίσχυση της εταιρίας με ρευστότητα.
Πώληση του 66% του ΑΔΜΗΕ, δημιουργία της μικρής ΔΕΗ και πώλησής της, καθώς και εισαγωγή στην επιχείρηση στρατηγικού επενδυτή με αύξηση κεφαλαίου και νέα χρήματα, που θα πάρει σε βάθος χρόνου και το management της επιχείρησης, είναι πλέον ο μόνος τρόπος να σωθεί η ΔΕΗ, να διασφαλιστούν θέσεις εργασίας και το κυριότερο να μην κινδυνεύσει η ενεργειακή επάρκεια της χώρας μας.
(*) Ο Μανώλης Γραφάκος είναι Οικονομολόγος, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων και Αναπληρωτής Γραμματέας Προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας.
www.worldenergynews.gr
Η καταστροφή του ορυχείου, ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την επιχείρηση, που έκανε την κατάστασή της ακόμα δυσκολότερη.
Οι ζημιές για την επιχείρηση, κατά τη ΔΕΗ, με τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς θα ξεπεράσουν στα 200 εκατ. ευρώ, ενώ η απώλεια των 600 MW στην παρούσα συγκυρία, ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας ενόψει του καλοκαιριού.
Έχει νόημα μετά από τέτοια συμβάντα, να αναζητούμε τα αίτια και να βλέπουμε τι έφταιξε, ώστε να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα για να μην ξανασυμβούν.
Αν κάποιος διαβάσει για την υπόθεση και το ιστορικό της καταστροφής του ορυχείου στο Αμύνταιο και παράλληλα έχει στοιχειώδη γνώση του τρόπου λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών (και των δημοσίων επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ), θα καταλάβει αμέσως την αιτία της καταστροφής, που δεν είναι άλλη από τον κρατισμό.
Από τη νοοτροπία που υπάρχει στο δημόσιο, που διαβρώνει τα πάντα, που δημιουργεί τέλμα, που υμνεί την ακινησία και προτάσσει ως βέλτιστη αντιμετώπιση, τη λογική της μη ανάληψης ευθυνών.
Οι υπάλληλοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας που τα τελευταία πέντε χρόνια χειρίστηκαν την υπόθεση, έκριναν ότι έκαναν καλά της δουλειά τους, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα.
Έκριναν ότι επιτελούν καλύτερα το δημόσιο συμφέρον με το να μη «θυσιάσουν τις αρχαιότητες» της περιοχής, για τις ανάγκες στήριξης του ορυχείου που έστελνε ήδη σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά.
Έκριναν ότι η προστασία των «πιθανών αρχαιοτήτων» είναι σημαντικότερη από την προστασία του ορυχείου.
Έκριναν λάθος; Προφανώς. Όμως είναι θέμα κρίσης και προτεραιοτήτων ή είναι κάτι βαθύτερο;
Νομίζω το δεύτερο.
Μέλημα των υπαλλήλων της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήταν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο…
Να ακολουθήσουν την πεπατημένη.
Να μην ρισκάρουν...
«Σιγά μη μπλέξω», είπαν οι περισσότεροι από αυτούς και αποφάσισαν να... αδρανήσουν...
Έτσι έστειλαν και ένα έγγραφο σε άλλη υπηρεσία που κατέληγε «... παρακαλούμε για τις δικές σας ενέργειες».
Και καθάρισαν.
Συνεπείς και άριστοι δημόσιοι υπάλληλοι σύμφωνα με την ελληνική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
Ανεπαρκές το ελληνικό δημόσιο
Από την άλλη πλευρά, στελέχη της ΔΕΗ, που έβλεπαν ότι το ορυχείο οδεύει προς κατολίσθηση, δεν κινήθηκαν όπως έπρεπε.
Και αυτοί με τον αραμπά.
Τουλάχιστον είχαν την πρόνοια μερικές μέρες πριν να σταματήσουν τη λειτουργία του ορυχείου και έτσι αποφύγαμε να θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές, πράγμα φυσικά εξαιρετικά σημαντικό.
Ισχυρίζομαι, ότι αν η επιχείρηση δεν είχε δημόσιο management, αν λειτουργούσε χωρίς γραφειοκρατία και χωρίς δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η καταστροφή θα είχε αποφευχθεί.
Θα είχε βρεθεί η βέλτιστη λύση, ώστε να αποφευχθεί η οικονομική ζημιά, την οποία θα πλήρωνε ο ιδιώτης.
Εδώ όμως τη ζημιά την πληρώνει το δημόσιο, δηλαδή το κοινωνικό σύνολο, άρα υποεκτιμάται...
Το δια ταύτα αυτής της ιστορίας, είναι ότι για μια ακόμα φορά, αποδεικνύεται ότι το κράτος μας είναι ανεπαρκέστατο.
Ο δημόσιος τομέας το μόνο που κάνει είναι με αλληλογραφία και χαρτομάνι, να τηρεί τη νομιμοφάνεια και τίποτε περισσότερο.
Ο δημόσιος τομέας μας δυστυχώς δεν σκέφτεται.
Γιατί αν σκεφτόταν, θα είχε αποφευχθεί αυτή η μεγάλη καταστροφή, σε μια ιδιαίτερα προβληματική επιχείρηση και σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο τομέα, όπως η ενέργεια.
Δουλειά μας είναι να φτιάξουμε ένα άλλο δημόσιο.
Που θα σκέφτεται ουσιαστικά, που τα στελέχη του θα απαλλαγούν από τη γραφειοκρατία.
Ένα δημόσιο αποτελεσματικό, που θα στέκεται κοντά στα προβλήματα των πολιτών και θα στηρίζει την επιχειρηματικότητα ως μόνο μέσο ανάπτυξης της χώρας.
Σε ότι αφορά στη ΔΕΗ, η καθοδική πορεία της επιχείρησης μετά το περιστατικό στο Αμύνταιο, επιταχύνεται.
Η ΔΕΗ απαξιώνεται καθημερινά, οδεύει σε πτώχευση και στάση πληρωμών.
Επιβάλλεται το συντομότερο η ενίσχυση της εταιρίας με ρευστότητα.
Πώληση του 66% του ΑΔΜΗΕ, δημιουργία της μικρής ΔΕΗ και πώλησής της, καθώς και εισαγωγή στην επιχείρηση στρατηγικού επενδυτή με αύξηση κεφαλαίου και νέα χρήματα, που θα πάρει σε βάθος χρόνου και το management της επιχείρησης, είναι πλέον ο μόνος τρόπος να σωθεί η ΔΕΗ, να διασφαλιστούν θέσεις εργασίας και το κυριότερο να μην κινδυνεύσει η ενεργειακή επάρκεια της χώρας μας.
(*) Ο Μανώλης Γραφάκος είναι Οικονομολόγος, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων και Αναπληρωτής Γραμματέας Προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας.
www.worldenergynews.gr
