Η μείωση των ρύπων σε καθολικό διεθνές lock down
Η εξάπλωση της επιδημίας αντιμετωπίστηκε με ένα καθολικό σχεδόν lock down σε όλο τον πλανήτη.
Για 3-4 μήνες όλα τα αεροπλάνα καθηλώθηκαν στο έδαφος, οι μετακινήσεις των αυτοκίνητων περιορίστηκαν στο μισό, η παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα στο μισό οδηγώντας σε ύφεση.
Παρόλαυτα οι αναλύσεις δείχνουν ότι ο περιορισμός των ρύπων θερμοκηπίου για το 2020 αφορά ένα ποσοστό περίπου 8% διεθνώς. Άλλως το 92% των ρύπων συνεχίζουν να επιβαρύνουν το περιβάλλον ακόμα και όταν υπάρχει παγκόσμιο lock down για το 1/3 του χρόνου.
Ακόμα και η ολοκληρωτική παύση της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας του ανθρώπου κατά 1/3 δεν οδηγεί σε αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής.
To κόστος σε χρήμα
Οι επιστήμονες ορίζουν κατά προσέγγιση το κόστος μείωσης των ρύπων του θερμοκηπίου 100$ ανά τόνο -με τα σημερινά δεδομένα της τεχνικής. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος επενδύσει 1.000.000$ σε αειφόρα συστήματα θα αποτρέψει 10.000 τόνους ρύπων θερμοκηπίου.
Η μείωση των ρύπων στο lockdown, διεθνώς, σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες, δείχνει ότι προσεγγίζει τα 4.300$ ανά τόνο. Οι απώλειες στο παγκόσμιο ΑΕΠ δηλαδή, αν χρησιμοποιήσουμε την πρακτική του lockdown για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγή, θα κόστιζε +40 φορές του ανεκτού κόστους.
Ένα παγκόσμιο lock down λοιπόν όχι μόνο θα περιόριζε ελάχιστα τους εκπεμπόμενους ρύπους αλλά θα γεννούσε και ένα κόστος που η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει.
Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές
Η επιδημία του covid19 θα οδηγήσει περίπου στο θάνατο περίπου 1.000.000 ανθρώπων παγκοσμίως άλλως 25 ανθρώπων ανά 100.000 πληθυσμού.
Οι διεθνείς αναλύσεις υπολογίζουν το κόστος μη αποτροπής της κλιματικής αλλαγής σε περίπου 14 ανθρώπινες μέχρι το 2060 ανά 100.000 πληθυσμού και 73 ανθρώπους μέχρι το τέλος του αιώνα -αφού το πρόβλημα μεγενθύνεται γεωμετρικά και όχι αναλογικά.
Αν δεν καταφέρουμε να συγκρατήσουμε και να μειώσουμε δηλαδή την εκπομπή των ρύπων, θα προκαλέσουμε θανάτους 5 φορές περισσότερους από ότι μια επιδημία τύπου covid19, παγκοσμίως.
Όπως μάλιστα δείχνει ήδη η εμπειρία, το κόστος θα είναι δυσβάσταχτο για τα φτωχά κράτη που έχουν λιγότερους πόρους για ανοικοδόμηση και κοινωνική πολιτική.
Συμπεράσματα
O covid19 δημιούργησε, δυστυχώς, ένα πλαίσιο σύγκρισης για τον περιορισμό των ρύπων σε καθεστώς παγκόσμιου lockdown.
Τα δεδομένα δείχνουν ότι ακόμα και αν η ανθρώπινη δραστηριότητα καθηλωθεί για το 1/3 του χρόνου το πρόβλημα δεν λύνεται. Αντιθέτως το κόστος για την οικονομία θα είναι δυσβάσταχτο.
Οι μακροπρόθεσμα διατηρήσιμες λύσεις περιορισμού της κλιματικής αλλαγής επομένως δεν μπορούν παρά να βασιστούν στην τεχνολογία.
Η επένδυση στην τεχνολογία θα μας οδηγεί να παράγουμε περισσότερο και φτηνότερο ηλεκτρισμό από αειφόρα συστήματα, να ζεσταινόμαστε και να ψυχόμαστε με μικρότερο αποτύπωμα, να κατασκευάζουμε και να διακινούμε τα παγκόσμια αγαθά με μικρότερο αποτύπωμα.
Η Ελλάδα
Η Ελλάδα φαίνεται ότι έχει περάσει πλέον στην εποχή που αφήνει τον λιγνίτη ολοκληρωτικά σχεδόν στο έδαφος. Οι επενδύσεις στα πράσινα συστήματα θα πρέπει να συνεχισθούν με μεγαλύτερη ένταση για να αυξηθεί το πράσινο μείγμα και να αντισταθμιστεί το 25% των εισαγόμενων αναγκών της.
Είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό ότι ξένες εταιρείες συμπράττουν για πρώτη φορά με Έλληνες πράσινους παραγωγούς, όχι μόνο σε μεμονωμένα έργα αλλά απευθείας στο μετοχικό τους κεφάλαιο, βλέποντας ένα κοινό μεγαλύτερο μέλλον (ΤΕΡΝΑ, ΕΛΛΑΚΤΩΡ πρόσφατα).
Οι μικρομεσαίες ελληνικές εταιρείες πράσινης παραγωγής θα μπορούσαν να αναζητήσουν δικές τους συμπράξεις, αν η Ελλάδα καταγράψει πετυχημένο ιστορικό συμπράξεων.
Στα παραδοσιακά επενδυτικά εργαλεία (Αναπτυξιακός, Περιφερειακά Προγράμματα Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ) το Χρηματιστήριο ενέργειας και τα πράσινα ομόλογα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλοί περαιτέρω ανάπτυξης στα Ανανεώσιμα συστήματα, όπως θα προσεγγίσουμε σε επόμενα σημειώματα.
Ο Χρήστος Λαδάς είναι δικηγόρος, Δρ. Νομικής
www.worldenergynews.gr
Για 3-4 μήνες όλα τα αεροπλάνα καθηλώθηκαν στο έδαφος, οι μετακινήσεις των αυτοκίνητων περιορίστηκαν στο μισό, η παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα στο μισό οδηγώντας σε ύφεση.
Παρόλαυτα οι αναλύσεις δείχνουν ότι ο περιορισμός των ρύπων θερμοκηπίου για το 2020 αφορά ένα ποσοστό περίπου 8% διεθνώς. Άλλως το 92% των ρύπων συνεχίζουν να επιβαρύνουν το περιβάλλον ακόμα και όταν υπάρχει παγκόσμιο lock down για το 1/3 του χρόνου.
Ακόμα και η ολοκληρωτική παύση της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας του ανθρώπου κατά 1/3 δεν οδηγεί σε αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής.
To κόστος σε χρήμα
Οι επιστήμονες ορίζουν κατά προσέγγιση το κόστος μείωσης των ρύπων του θερμοκηπίου 100$ ανά τόνο -με τα σημερινά δεδομένα της τεχνικής. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος επενδύσει 1.000.000$ σε αειφόρα συστήματα θα αποτρέψει 10.000 τόνους ρύπων θερμοκηπίου.
Η μείωση των ρύπων στο lockdown, διεθνώς, σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες, δείχνει ότι προσεγγίζει τα 4.300$ ανά τόνο. Οι απώλειες στο παγκόσμιο ΑΕΠ δηλαδή, αν χρησιμοποιήσουμε την πρακτική του lockdown για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγή, θα κόστιζε +40 φορές του ανεκτού κόστους.
Ένα παγκόσμιο lock down λοιπόν όχι μόνο θα περιόριζε ελάχιστα τους εκπεμπόμενους ρύπους αλλά θα γεννούσε και ένα κόστος που η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει.
Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές
Η επιδημία του covid19 θα οδηγήσει περίπου στο θάνατο περίπου 1.000.000 ανθρώπων παγκοσμίως άλλως 25 ανθρώπων ανά 100.000 πληθυσμού.
Οι διεθνείς αναλύσεις υπολογίζουν το κόστος μη αποτροπής της κλιματικής αλλαγής σε περίπου 14 ανθρώπινες μέχρι το 2060 ανά 100.000 πληθυσμού και 73 ανθρώπους μέχρι το τέλος του αιώνα -αφού το πρόβλημα μεγενθύνεται γεωμετρικά και όχι αναλογικά.
Αν δεν καταφέρουμε να συγκρατήσουμε και να μειώσουμε δηλαδή την εκπομπή των ρύπων, θα προκαλέσουμε θανάτους 5 φορές περισσότερους από ότι μια επιδημία τύπου covid19, παγκοσμίως.
Όπως μάλιστα δείχνει ήδη η εμπειρία, το κόστος θα είναι δυσβάσταχτο για τα φτωχά κράτη που έχουν λιγότερους πόρους για ανοικοδόμηση και κοινωνική πολιτική.
Συμπεράσματα
O covid19 δημιούργησε, δυστυχώς, ένα πλαίσιο σύγκρισης για τον περιορισμό των ρύπων σε καθεστώς παγκόσμιου lockdown.
Τα δεδομένα δείχνουν ότι ακόμα και αν η ανθρώπινη δραστηριότητα καθηλωθεί για το 1/3 του χρόνου το πρόβλημα δεν λύνεται. Αντιθέτως το κόστος για την οικονομία θα είναι δυσβάσταχτο.
Οι μακροπρόθεσμα διατηρήσιμες λύσεις περιορισμού της κλιματικής αλλαγής επομένως δεν μπορούν παρά να βασιστούν στην τεχνολογία.
Η επένδυση στην τεχνολογία θα μας οδηγεί να παράγουμε περισσότερο και φτηνότερο ηλεκτρισμό από αειφόρα συστήματα, να ζεσταινόμαστε και να ψυχόμαστε με μικρότερο αποτύπωμα, να κατασκευάζουμε και να διακινούμε τα παγκόσμια αγαθά με μικρότερο αποτύπωμα.
Η Ελλάδα
Η Ελλάδα φαίνεται ότι έχει περάσει πλέον στην εποχή που αφήνει τον λιγνίτη ολοκληρωτικά σχεδόν στο έδαφος. Οι επενδύσεις στα πράσινα συστήματα θα πρέπει να συνεχισθούν με μεγαλύτερη ένταση για να αυξηθεί το πράσινο μείγμα και να αντισταθμιστεί το 25% των εισαγόμενων αναγκών της.
Είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό ότι ξένες εταιρείες συμπράττουν για πρώτη φορά με Έλληνες πράσινους παραγωγούς, όχι μόνο σε μεμονωμένα έργα αλλά απευθείας στο μετοχικό τους κεφάλαιο, βλέποντας ένα κοινό μεγαλύτερο μέλλον (ΤΕΡΝΑ, ΕΛΛΑΚΤΩΡ πρόσφατα).
Οι μικρομεσαίες ελληνικές εταιρείες πράσινης παραγωγής θα μπορούσαν να αναζητήσουν δικές τους συμπράξεις, αν η Ελλάδα καταγράψει πετυχημένο ιστορικό συμπράξεων.
Στα παραδοσιακά επενδυτικά εργαλεία (Αναπτυξιακός, Περιφερειακά Προγράμματα Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ) το Χρηματιστήριο ενέργειας και τα πράσινα ομόλογα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλοί περαιτέρω ανάπτυξης στα Ανανεώσιμα συστήματα, όπως θα προσεγγίσουμε σε επόμενα σημειώματα.
Ο Χρήστος Λαδάς είναι δικηγόρος, Δρ. Νομικής
www.worldenergynews.gr
