Η συνολική απώλεια πόρων ανά κάτοικο στην Ελλάδα ανεβαίνει στους 6,4 τόνους με τον Ευρωπαϊκό μ.ό. στους 4,9 τόνους
Κάθε χρόνο την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, λαμβάνουν χώρα μια σειρά από δράσεις ευαισθητοποίησης των πολιτών για την σημασία της περιβαλλοντικής πολιτικής.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση όμως, ως προσωπική εμπειρία, είναι όταν έπιασα στα χέρια μου έναν χάρτινο φάκελο οπωροπωλείου.
Επάνω είχε τυπωμένη την ημερομηνία παραγωγής του, 20 Μαΐου 2019.
Ούτε ένα μήνα πριν… και η «ζωή» του έληγε ήδη, με την εκπλήρωση της αποστολής του!
Στην καταναλωτική κοινωνία όπου ζούμε, η αλόγιστη χρήση των πόρων έχει μπει στην καθημερινότητά μας και ίσως δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειές της στις επόμενες γενιές.
Από την βιομηχανία των ρούχων μέχρι τα καλαμάκια και τις συσκευασίες, στην Ελλάδα δημιουργούμε περίπου μισό τόνο αποβλήτων στην κατοικία ανά κάτοικο, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Αν αναγάγουμε τον αριθμό στη συνολική απώλεια πόρων ανά κάτοικο (οτιδήποτε απορρίπτουμε/καταναλώνουμε ή οφείλουμε να απορρίψουμε, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας), η μέτρηση ανεβαίνει στους 6,4 τόνους (με τον Ευρωπαϊκό μ.ό. στους 4,9 τόνους).
Αυτή η σπατάλη έχει ήδη αρχίσει να στοιχίζει στον πλανήτη, με αποτέλεσμα η κλιματική αλλαγή να έχει μπει στην ζωή μας.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι κάτι που συμβαίνει στους πόλους με το λιώσιμο των πάγων, είναι επίσης αυτό που συμβαίνει στην Μάνδρα, με την αύξηση των «ακραίων» καιρικών φαινομένων και δη της μεγάλης βροχόπτωσης, ή αυτό που παρατηρούν οι ηλικιωμένοι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών, που έχουν να διηγούνται ιστορίες για την σταδιακή υποχώρηση της ακτής που καλύπτεται από θάλασσα.
Οι οικονομικές επιπτώσεις είναι σημαντικές, όπως και οι συνέπειες στην ποιότητα ζωής μας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι κοινωνίες πρέπει να αντιδράσουν με άξονα το τρίπτυχο «ελαττώνω, επαναχρησιμοποιώ, ανακυκλώνω».
Ξεκινώντας από τα απορρίμματα, εδώ στην πολύπαθη Αττική, πρέπει να επιδιωχθεί η μόχλευση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα, για τη δημιουργία τουλάχιστον μιας μεγάλης μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων και δύο μικροτέρων, ικανών να καλύψουν τον όγκο των συμμείκτων απορριμμάτων.
Ακολουθώντας τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, πρέπει να υπάρξουν πολιτικές για μείωση του όγκου αποβλήτων και διαλογής στην πηγή, με κίνητρα σε πολίτες και επιχειρήσεις.
Σήμερα, στις εγκαταστάσεις της μονάδας ανακύκλωσης φτάνει μόλις το 25% του συνολικού όγκου των απορριμμάτων, ενώ το 75% οδηγείται στην μονάδα Υγειονομικής Ταφής – η οποία πρόκειται να κλείσει το Μάρτιο του 2020, χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα! Είναι άρα απαραίτητη η προώθηση της μηχανικής, βιολογικής και θερμικής επεξεργασίας του υπολείμματος από τη διαλογή στην πηγή για την παραγωγή ανακυκλώσιμων υλικών και την ανάκτηση ενέργειας, με απώτερο σκοπό την ελαχιστοποίηση του ποσοστού του υπολείμματος προς απόθεση.
Παράλληλα με την διαχείριση των απορριμμάτων, πρέπει να σχεδιάσουμε μια μακροχρόνια ενεργειακή πολιτική με στόχο τη μείωση του αποτυπώματος άνθρακα, η οποία να θέτει συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα για την σταδιακή απεξάρτηση από τον λιγνίτη και τον δραστικό περιορισμό των εκπομπών ρύπων.
Η από-λιγνιτοποίηση της οικονομίας περνά και από την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και την επακόλουθη περιβαλλοντική αναβάθμισή τους από τον ιδιώτη. Η σημερινή Κυβέρνηση έχει ιδεολογική εμμονή να κρατά τη ΔΕΗ κρατική και καθηλωμένη, οδηγώντας έτσι την εταιρεία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χωρίς, όπως η πράξη απέδειξε, να έχουν εξασφαλίσει εναλλακτική.
Η μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος περνά επίσης μέσα από την προώθηση της ηλεκτροκίνησης, με τη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών, και κυρίως από την ενίσχυση της χρήσης των δημοσίων μέσων μεταφοράς, ούτως ώστε να γίνουν ελκυστικότερα για τους πολίτες. Το μέτρο φορολογικής απαλλαγής για την επιδότηση από τις εταιρείες της κάρτας απεριορίστων διαδρομών για τους εργαζομένους τους είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
Είναι προφανές ότι η περιβαλλοντική πολιτική μιας υπεύθυνης κυβέρνησης έχει περισσότερες πτυχές. Ενδεικτικά, η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την ουσιαστική αναβάθμιση της πολιτικής προστασίας, σε πόρους και διαδικασίες, για να μην ξαναέχουμε τις τραγικές απώλειες όπως πέρυσι στο Μάτι. Περιλαμβάνει έγκαιρο σχεδιασμό την αντιπυρικής προστασίας, με έμφαση στην προστασία των περιαστικών δασών, που αποτελούν κυριολεκτικά τους πνεύμονες της Αθήνας. Τέλος, περιλαμβάνει την ολοκλήρωση του χωροταξικού σχεδιασμού, ως προϋπόθεση για την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης.
Το περιβάλλον είναι η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές. Οφείλουμε να το προστατέψουμε και να το αναβαθμίσουμε, με τολμηρές λύσεις και επενδύοντας στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση, για να συμβάλλουμε ενεργά στην προστασία του.
* Ο Μανώλης Γραφάκος είναι οικονομολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ), στην Τραπεζική και στον Τουρισμό, υποψήφιος διδάκτορας. Πρώην Δήμαρχος Μελισσίων. Υποψήφιος με την Νέα Δημοκρατία στον Βόρειο Τομέα Αθηνών
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση όμως, ως προσωπική εμπειρία, είναι όταν έπιασα στα χέρια μου έναν χάρτινο φάκελο οπωροπωλείου.
Επάνω είχε τυπωμένη την ημερομηνία παραγωγής του, 20 Μαΐου 2019.
Ούτε ένα μήνα πριν… και η «ζωή» του έληγε ήδη, με την εκπλήρωση της αποστολής του!
Στην καταναλωτική κοινωνία όπου ζούμε, η αλόγιστη χρήση των πόρων έχει μπει στην καθημερινότητά μας και ίσως δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειές της στις επόμενες γενιές.
Από την βιομηχανία των ρούχων μέχρι τα καλαμάκια και τις συσκευασίες, στην Ελλάδα δημιουργούμε περίπου μισό τόνο αποβλήτων στην κατοικία ανά κάτοικο, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Αν αναγάγουμε τον αριθμό στη συνολική απώλεια πόρων ανά κάτοικο (οτιδήποτε απορρίπτουμε/καταναλώνουμε ή οφείλουμε να απορρίψουμε, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας), η μέτρηση ανεβαίνει στους 6,4 τόνους (με τον Ευρωπαϊκό μ.ό. στους 4,9 τόνους).
Αυτή η σπατάλη έχει ήδη αρχίσει να στοιχίζει στον πλανήτη, με αποτέλεσμα η κλιματική αλλαγή να έχει μπει στην ζωή μας.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι κάτι που συμβαίνει στους πόλους με το λιώσιμο των πάγων, είναι επίσης αυτό που συμβαίνει στην Μάνδρα, με την αύξηση των «ακραίων» καιρικών φαινομένων και δη της μεγάλης βροχόπτωσης, ή αυτό που παρατηρούν οι ηλικιωμένοι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών, που έχουν να διηγούνται ιστορίες για την σταδιακή υποχώρηση της ακτής που καλύπτεται από θάλασσα.
Οι οικονομικές επιπτώσεις είναι σημαντικές, όπως και οι συνέπειες στην ποιότητα ζωής μας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι κοινωνίες πρέπει να αντιδράσουν με άξονα το τρίπτυχο «ελαττώνω, επαναχρησιμοποιώ, ανακυκλώνω».
Ξεκινώντας από τα απορρίμματα, εδώ στην πολύπαθη Αττική, πρέπει να επιδιωχθεί η μόχλευση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα, για τη δημιουργία τουλάχιστον μιας μεγάλης μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων και δύο μικροτέρων, ικανών να καλύψουν τον όγκο των συμμείκτων απορριμμάτων.
Ακολουθώντας τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, πρέπει να υπάρξουν πολιτικές για μείωση του όγκου αποβλήτων και διαλογής στην πηγή, με κίνητρα σε πολίτες και επιχειρήσεις.
Σήμερα, στις εγκαταστάσεις της μονάδας ανακύκλωσης φτάνει μόλις το 25% του συνολικού όγκου των απορριμμάτων, ενώ το 75% οδηγείται στην μονάδα Υγειονομικής Ταφής – η οποία πρόκειται να κλείσει το Μάρτιο του 2020, χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα! Είναι άρα απαραίτητη η προώθηση της μηχανικής, βιολογικής και θερμικής επεξεργασίας του υπολείμματος από τη διαλογή στην πηγή για την παραγωγή ανακυκλώσιμων υλικών και την ανάκτηση ενέργειας, με απώτερο σκοπό την ελαχιστοποίηση του ποσοστού του υπολείμματος προς απόθεση.
Παράλληλα με την διαχείριση των απορριμμάτων, πρέπει να σχεδιάσουμε μια μακροχρόνια ενεργειακή πολιτική με στόχο τη μείωση του αποτυπώματος άνθρακα, η οποία να θέτει συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα για την σταδιακή απεξάρτηση από τον λιγνίτη και τον δραστικό περιορισμό των εκπομπών ρύπων.
Η από-λιγνιτοποίηση της οικονομίας περνά και από την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και την επακόλουθη περιβαλλοντική αναβάθμισή τους από τον ιδιώτη. Η σημερινή Κυβέρνηση έχει ιδεολογική εμμονή να κρατά τη ΔΕΗ κρατική και καθηλωμένη, οδηγώντας έτσι την εταιρεία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χωρίς, όπως η πράξη απέδειξε, να έχουν εξασφαλίσει εναλλακτική.
Η μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος περνά επίσης μέσα από την προώθηση της ηλεκτροκίνησης, με τη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών, και κυρίως από την ενίσχυση της χρήσης των δημοσίων μέσων μεταφοράς, ούτως ώστε να γίνουν ελκυστικότερα για τους πολίτες. Το μέτρο φορολογικής απαλλαγής για την επιδότηση από τις εταιρείες της κάρτας απεριορίστων διαδρομών για τους εργαζομένους τους είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
Είναι προφανές ότι η περιβαλλοντική πολιτική μιας υπεύθυνης κυβέρνησης έχει περισσότερες πτυχές. Ενδεικτικά, η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την ουσιαστική αναβάθμιση της πολιτικής προστασίας, σε πόρους και διαδικασίες, για να μην ξαναέχουμε τις τραγικές απώλειες όπως πέρυσι στο Μάτι. Περιλαμβάνει έγκαιρο σχεδιασμό την αντιπυρικής προστασίας, με έμφαση στην προστασία των περιαστικών δασών, που αποτελούν κυριολεκτικά τους πνεύμονες της Αθήνας. Τέλος, περιλαμβάνει την ολοκλήρωση του χωροταξικού σχεδιασμού, ως προϋπόθεση για την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης.
Το περιβάλλον είναι η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές. Οφείλουμε να το προστατέψουμε και να το αναβαθμίσουμε, με τολμηρές λύσεις και επενδύοντας στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση, για να συμβάλλουμε ενεργά στην προστασία του.
www.worldenergynews.gr
