Η Συμφωνία του Παρισιού, παρά το πισωγύρισμα της Αμερικής έχει σχεδόν καθολική αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα
Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτεί ένα κοινό νομικό πλαίσιο, κοινούς οικονομικούς κανόνες με κίνητρα, ανταμοιβές και κυρώσεις από μια διεθνή αρχή ελέγχου.
Η μεγιστοποίηση των εθνικών συναινέσεων μπορεί να οδηγήσει σε κλιμάκωση των μέτρων ρύθμισης για την προστασία του κλίματος.
Στις 29 Ιουνίου η κυβέρνηση της Ιταλίας κήρυξε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης περιοχές στην Πάρμα και την Πιατσέντζα λόγω της ξηρασίας, των υψηλών θερμοκρασιών και της έλλειψης βροχοπτώσεων.
Η κυβέρνηση διέθεσε άμεσα 10 εκατομμύρια ευρώ για να συνεχιστεί ομαλά η ζωή.
Η στάθμη του ποταμού Πάδου που τροφοδοτεί με νερό τις περιoχές ήταν κατά 65% χαμηλότερη, με τις τρέχουσες θερμοκρασίες μόλις κατά 1,9 βαθμούς υψηλότερες από το μέσο όρο της εποχής.
Οι προβλέψεις δείχνουν ότι η άνοδος 2 βαθμών κελσίου είναι μια τυπική και όχι η χειρότερη εξέλιξη στα πλαίσια της κλιματικής αλλαγής.
Ποιος ευθύνεται όμως για την τύχη της στάθμης του ποταμού Πάδου;
H Ιταλία πληρώνει το κόστος.
Ακόμα όμως και αν λάβει όλα τα μέτρα για ένα απανθρακοποιημένο μοντέλο οικονομίας και διαβίωσης, ο Πάδος και πάλι θα στεγνώσει αν οι σωστές πολιτικές δεν εφαρμοστούν και από τα υπόλοιπα κράτη.
Υπολογίζεται ότι η τήξη των τεράστιων πάγων και των παγετώνων τόσο στην Ανταρκτική όσο και στη Γροιλανδία ευθύνεται για το 30% της ανόδου της θάλασσας.
Η άνοδος επιταχύνεται τα τελευταία χρόνια όσο οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξάνονται.
Η επιστήμη προβλέπει αλματώδη άνοδο της στάθμης της θάλασσας από 1 έως 2 μέτρα τις επόμενες δεκαετίες.
Εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκων και τεράστιας αξίας δημόσιες υποδομές όπως λιμάνια ή αεροδρόμια είναι ευάλωτα, ιδίως σε παράκτιες περιοχές.
Γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου οι συνέπειες εκτιμώνται δραματικές στο δέλτα του Νείλου, τη Βενετία αλλά και τη Θεσσαλονίκη.
Οι ευθύνες
Ποιος ευθύνεται για το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική και την Γροιλανδία που απειλούν να βυθίσουν την Θεσσαλονίκη;
Το μέτρο της ευθύνης είναι σχετικό.
Οι ΗΠΑ παράγουν περίπου το 1/3 των εκπομπών των ρύπων θερμοκηπίου παγκοσμίως, τα ανεπτυγμένα κράτη με βαριές βιομηχανίες επιβαρύνουν σε διοξείδιο την ατμόσφαιρα ενώ τα αναπτυσσόμενα κράτη θα χρειαστούν περισσότερη ενέργεια για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους βασιζόμενα και στα ορυκτά καύσιμα.
Τις συνέπειες όμως της αλλαγής του κλίματος θα υποστούμε όλοι μας ανεξαιρέτως σε όλες τις χώρες, με διαφορετικές συνέπειες αναλόγως του ανάγλυφου της κάθε χώρας.
Ο υπουργός Περιβάλλοντος της Νορβηγίας Βίνταρ Χέλγκεσεν προειδοποίησε πρόσφατα τη Βραζιλία ότι η εγκατάλειψη της προστασίας του Αμαζόνιου και η συνέχιση της αποψίλωσης των δασών του θα θέσει σε κίνδυνο τις οικονομικές ενισχύσεις προς τη Βραζιλία.
Είναι προφανές ότι η σημασία του Αμαζόνιου για το περιβάλλον υπερβαίνει τα όρια της Βραζιλίας.
Το οξυγόνο που παράγεται από τα δάση του δεσμεύει τεράστιες ποσότητες διοξειδιου του άνθρακα που θα κατέληγαν στην ατμόσφαιρα επηρεάζοντας τα διεθνή δεδομένα.
Συνεννόηση για την προστασία του περιβάλλοντος
Οι διεθνείς συμβάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος (Πρωτόκολλο Κιότο, Συμφωνία Παρισιού) αποτελούν έναν οδικό χάρτη που περιγράφει τον στόχο και τα μέσα επίτευξης του.
Δεν υπάρχει χαρακτήρας επιβολής ή κυρώσεων για όσους δεν υλοποιούν τα συμφωνηθέντα.
Η εθνική κυριαρχία καθορίζει την στάση της κάθε χώρας.
Το νομικό πλαίσιο δεν είναι, λογικά, δεσμευτικό.
Η συνεννόηση και η δέσμευση μεταξύ των συμβαλλομένων γύρω από τον κοινό στόχο είναι αναγκαία συνθήκη για να συμφωνηθεί μια διεθνής διαδικασία και ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο που θα έχει κανονιστικές αρμοδιότητες.
Η διεθνής διπλωματία ακολουθεί την λογική της συναίνεσης των κρατών και της κλιμάκωσης στα μέσα επίτευξης του στόχου όσο χτίζεται η εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο είχε λιγότερα κράτη που απεδέχθησαν τους στόχους που τέθηκαν και ακόμα λιγότερα που τελικώς τα εφήρμοσαν.
Η Συμφωνία του Παρισιού, παρά το πισωγύρισμα της Αμερικής έχει σχεδόν καθολική αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα.
Η συναίνεση αυξάνεται όσο αποδεικνύεται ότι το φαινόμενο επιταχύνεται και τις συνέπειες του τις πληρώνουν όλα τα κράτη με τεράστιο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος το οποίο μονίμως θα αυξάνεται όσο δεν τιθασσεύεται το φαινόμενο.
Μπορούμε να αναμένουμε ότι η διεθνής κοινότητα θα κλιμακώσει τις προσπάθειες της για μια διεθνή συνεννόηση με κοινές πρακτικές και δεσμευτικούς στόχους γύρω από την κλιματική αλλαγή.
Τα κράτη θα δεχτούν να εκχωρήσουν αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες σε μια διεθνή αρχή ελέγχου γύρω από τον ΟΗΕ που θα ρυθμίζει, θα ανταμοίβει αλλά και θα τιμωρεί τους ρυπαίνοντες με διάφορες κλιμακώσεις μέσα από ένα καλάθι μέτρων διαφορετικών ανταμοιβών και συμμόρφωσης.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής.
Ή θα συμφωνήσουμε ότι ο πλανήτης δεν θα είναι βιώσιμος τις επόμενες δεκαετίες ή θα δεσμευτούμε από κοινού ώστε να μην καταστρέψουμε το κοινό μας σπίτι.
www.worldenergynews.gr
Η μεγιστοποίηση των εθνικών συναινέσεων μπορεί να οδηγήσει σε κλιμάκωση των μέτρων ρύθμισης για την προστασία του κλίματος.
Στις 29 Ιουνίου η κυβέρνηση της Ιταλίας κήρυξε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης περιοχές στην Πάρμα και την Πιατσέντζα λόγω της ξηρασίας, των υψηλών θερμοκρασιών και της έλλειψης βροχοπτώσεων.
Η κυβέρνηση διέθεσε άμεσα 10 εκατομμύρια ευρώ για να συνεχιστεί ομαλά η ζωή.
Η στάθμη του ποταμού Πάδου που τροφοδοτεί με νερό τις περιoχές ήταν κατά 65% χαμηλότερη, με τις τρέχουσες θερμοκρασίες μόλις κατά 1,9 βαθμούς υψηλότερες από το μέσο όρο της εποχής.
Οι προβλέψεις δείχνουν ότι η άνοδος 2 βαθμών κελσίου είναι μια τυπική και όχι η χειρότερη εξέλιξη στα πλαίσια της κλιματικής αλλαγής.
Ποιος ευθύνεται όμως για την τύχη της στάθμης του ποταμού Πάδου;
H Ιταλία πληρώνει το κόστος.
Ακόμα όμως και αν λάβει όλα τα μέτρα για ένα απανθρακοποιημένο μοντέλο οικονομίας και διαβίωσης, ο Πάδος και πάλι θα στεγνώσει αν οι σωστές πολιτικές δεν εφαρμοστούν και από τα υπόλοιπα κράτη.
Υπολογίζεται ότι η τήξη των τεράστιων πάγων και των παγετώνων τόσο στην Ανταρκτική όσο και στη Γροιλανδία ευθύνεται για το 30% της ανόδου της θάλασσας.
Η άνοδος επιταχύνεται τα τελευταία χρόνια όσο οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξάνονται.
Η επιστήμη προβλέπει αλματώδη άνοδο της στάθμης της θάλασσας από 1 έως 2 μέτρα τις επόμενες δεκαετίες.
Εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκων και τεράστιας αξίας δημόσιες υποδομές όπως λιμάνια ή αεροδρόμια είναι ευάλωτα, ιδίως σε παράκτιες περιοχές.
Γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου οι συνέπειες εκτιμώνται δραματικές στο δέλτα του Νείλου, τη Βενετία αλλά και τη Θεσσαλονίκη.
Οι ευθύνες
Ποιος ευθύνεται για το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική και την Γροιλανδία που απειλούν να βυθίσουν την Θεσσαλονίκη;
Το μέτρο της ευθύνης είναι σχετικό.
Οι ΗΠΑ παράγουν περίπου το 1/3 των εκπομπών των ρύπων θερμοκηπίου παγκοσμίως, τα ανεπτυγμένα κράτη με βαριές βιομηχανίες επιβαρύνουν σε διοξείδιο την ατμόσφαιρα ενώ τα αναπτυσσόμενα κράτη θα χρειαστούν περισσότερη ενέργεια για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους βασιζόμενα και στα ορυκτά καύσιμα.
Τις συνέπειες όμως της αλλαγής του κλίματος θα υποστούμε όλοι μας ανεξαιρέτως σε όλες τις χώρες, με διαφορετικές συνέπειες αναλόγως του ανάγλυφου της κάθε χώρας.
Ο υπουργός Περιβάλλοντος της Νορβηγίας Βίνταρ Χέλγκεσεν προειδοποίησε πρόσφατα τη Βραζιλία ότι η εγκατάλειψη της προστασίας του Αμαζόνιου και η συνέχιση της αποψίλωσης των δασών του θα θέσει σε κίνδυνο τις οικονομικές ενισχύσεις προς τη Βραζιλία.
Είναι προφανές ότι η σημασία του Αμαζόνιου για το περιβάλλον υπερβαίνει τα όρια της Βραζιλίας.
Το οξυγόνο που παράγεται από τα δάση του δεσμεύει τεράστιες ποσότητες διοξειδιου του άνθρακα που θα κατέληγαν στην ατμόσφαιρα επηρεάζοντας τα διεθνή δεδομένα.
Συνεννόηση για την προστασία του περιβάλλοντος
Οι διεθνείς συμβάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος (Πρωτόκολλο Κιότο, Συμφωνία Παρισιού) αποτελούν έναν οδικό χάρτη που περιγράφει τον στόχο και τα μέσα επίτευξης του.
Δεν υπάρχει χαρακτήρας επιβολής ή κυρώσεων για όσους δεν υλοποιούν τα συμφωνηθέντα.
Η εθνική κυριαρχία καθορίζει την στάση της κάθε χώρας.
Το νομικό πλαίσιο δεν είναι, λογικά, δεσμευτικό.
Η συνεννόηση και η δέσμευση μεταξύ των συμβαλλομένων γύρω από τον κοινό στόχο είναι αναγκαία συνθήκη για να συμφωνηθεί μια διεθνής διαδικασία και ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο που θα έχει κανονιστικές αρμοδιότητες.
Η διεθνής διπλωματία ακολουθεί την λογική της συναίνεσης των κρατών και της κλιμάκωσης στα μέσα επίτευξης του στόχου όσο χτίζεται η εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο είχε λιγότερα κράτη που απεδέχθησαν τους στόχους που τέθηκαν και ακόμα λιγότερα που τελικώς τα εφήρμοσαν.
Η Συμφωνία του Παρισιού, παρά το πισωγύρισμα της Αμερικής έχει σχεδόν καθολική αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα.
Η συναίνεση αυξάνεται όσο αποδεικνύεται ότι το φαινόμενο επιταχύνεται και τις συνέπειες του τις πληρώνουν όλα τα κράτη με τεράστιο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος το οποίο μονίμως θα αυξάνεται όσο δεν τιθασσεύεται το φαινόμενο.
Μπορούμε να αναμένουμε ότι η διεθνής κοινότητα θα κλιμακώσει τις προσπάθειες της για μια διεθνή συνεννόηση με κοινές πρακτικές και δεσμευτικούς στόχους γύρω από την κλιματική αλλαγή.
Τα κράτη θα δεχτούν να εκχωρήσουν αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες σε μια διεθνή αρχή ελέγχου γύρω από τον ΟΗΕ που θα ρυθμίζει, θα ανταμοίβει αλλά και θα τιμωρεί τους ρυπαίνοντες με διάφορες κλιμακώσεις μέσα από ένα καλάθι μέτρων διαφορετικών ανταμοιβών και συμμόρφωσης.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής.
Ή θα συμφωνήσουμε ότι ο πλανήτης δεν θα είναι βιώσιμος τις επόμενες δεκαετίες ή θα δεσμευτούμε από κοινού ώστε να μην καταστρέψουμε το κοινό μας σπίτι.
www.worldenergynews.gr
