Η Τουρκία βαδίζει πλέον προς μία ειδική σχέση με την ΕΕ, καθώς η ενταξιακή της πορεία στην Ευρώπη των 27 τελείωσε ουσιαστικά με το περυσινό Brexit
Ο Ερντογάν δεν θα είχε κερδίσει το δημοψήφισμα υπό κανονικές συνθήκες.
Το δημοψήφισμα διεξήχθη σε μία χώρα που έχει κηρυχθεί εδώ και δέκα μήνες σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί ή απολυθεί, τα αντιπολιτευτικά ΜΜΕ είναι ανύπαρκτα και ο κρατικός μηχανισμός άσκησε έμμεση ή και ανοιχτή τρομοκρατία στους υποστηρικτές του «ΟΧΙ».
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και οι καταγγελίες για νοθεία (άγνωστης εκτάσεως) την ημέρα του δημοψηφίσματος.
Δεν πρόκειται περί «πυρρείου νίκης».
Ο Ερντογάν έχει αποδείξει ότι είναι και ρεαλιστής και αδίστακτος για να έχει τέτοιες ευαισθησίες.
Με το δημοψήφισμα σχεδόν αγγίζει το στόχο του να αποκτήσει υπερεξουσίες.
Ο επόμενος – δύσκολος - σκόπελος που έχει να περάσει, είναι οι προεδρικές εκλογές του 2019.
Δεν πρόκειται να αφήσει τους αντιπάλους του να τον αμφισβητήσουν νομιμοποιημένα.
Θα τους αντιμετωπίσει με την ευαισθησία «οδοστρωτήρα» απέναντι σε «χαλικάκια».
Στην Τουρκία ουδέποτε υπήρξε δημοκρατία δυτικού τύπου: Δεν έχει νόημα να θρηνολογούμε για τη δημοκρατική Τουρκία που χάνεται.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι μία χώρα που οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούσαν καχεκτικά ή και υποτυπωδώς.
Η Δικαιοσύνη, επί παραδείγματι, μέχρι το 2008 ελεγχόταν απολύτως από τους κεμαλιστές και έκτοτε από τους ισλαμιστές.
Η μόνη σχετική περίοδος ελευθερίας και δημοκρατίας που γνώρισε η χώρα μετά το 1923 ήταν η πρώτη δεκαετία της διακυβερνήσεως Ερντογάν (που τελείωσε το 2013 με τις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί).
Επιστροφή στο παρελθόν
Εδώ και καιρό η Τουρκία έχει επιστρέψει στη συνήθη κατάσταση περιορισμένης/ελεγχόμενης δημοκρατίας.
Η αναβάθμιση το τελευταίο διάστημα της αναθεωρητικής στρατηγικής της Άγκυρας σε λεκτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, απέναντι στη χώρα μας οφείλεται μερικώς στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία.
Η προσέγγιση των εθνικιστικών κύκλων από τον Ερντογάν τις ψήφους των οποίων έχει ανάγκη, είναι ένα θέμα που επηρεάζει τη αύξηση της έντασης την αλλά αυτή συνδέεται πολύ περισσότερο με την πάγια προσέγγιση της Τουρκίας για την αμφισβήτηση της θαλάσσιας και χερσαίας ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Η στρατηγική της Τουρκίας είναι μακροχρόνια και αυτό καταδεικνύεται από το γεγονός ότι κεμαλιστές και ισλαμιστές συμμερίζονται την ίδια εθνικιστική προσέγγιση και αντιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Συνεπώς δεν θα πρέπει να περιμένουμε σημαντική αλλαγή στην τουρκική συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας.
Το ίδιο ισχύει και για το Κυπριακό, όπου η Τουρκική στάση περιγράφεται και διατυπώθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια από τον Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος, η Διεθνής Θέση της Τουρκίας», και είναι: Η διατήρηση ή ο έλεγχος της στρατηγικής σημασίας νήσου Κύπρου, παράλληλα με τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου.
Ειδική σχέση με την ΕΕ
Η Τουρκία βαδίζει προς μία ειδική σχέση με την Ε.Ε.: Η ενταξιακή πορεία της γείτονος προς την Ε.Ε. τελείωσε με το περυσινό Brexit.
Η Τουρκία, όμως, είναι πολύ σημαντική για την Ευρώπη για να αφεθεί απλώς στη μοίρα της.
Μία ειδική σχέση θα ικανοποιούσε αφενός την Τουρκία που θέλει να πάρει ό,τι μπορεί από την Ε.Ε., χωρίς όμως να αλλάξει.
Αφετέρου βολεύει και την Ε.Ε. που ουδέποτε ήθελε να δει την Τουρκία στους κόλπους της.
Οι όροι της ειδικής σχέσεως θα διαμορφωθούν την αμέσως επόμενη περίοδο (τώρα ζούμε τη φάση των εκατέρωθεν βρυχηθμών).
Η Ελλάδα καλείται να έχει άποψη για τα «καρότο και τα μαστίγιο» που θα περιέχει αυτή η νέα σχέση.
www.worldenergynews.gr
Το δημοψήφισμα διεξήχθη σε μία χώρα που έχει κηρυχθεί εδώ και δέκα μήνες σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν φυλακιστεί ή απολυθεί, τα αντιπολιτευτικά ΜΜΕ είναι ανύπαρκτα και ο κρατικός μηχανισμός άσκησε έμμεση ή και ανοιχτή τρομοκρατία στους υποστηρικτές του «ΟΧΙ».
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και οι καταγγελίες για νοθεία (άγνωστης εκτάσεως) την ημέρα του δημοψηφίσματος.
Δεν πρόκειται περί «πυρρείου νίκης».
Ο Ερντογάν έχει αποδείξει ότι είναι και ρεαλιστής και αδίστακτος για να έχει τέτοιες ευαισθησίες.
Με το δημοψήφισμα σχεδόν αγγίζει το στόχο του να αποκτήσει υπερεξουσίες.
Ο επόμενος – δύσκολος - σκόπελος που έχει να περάσει, είναι οι προεδρικές εκλογές του 2019.
Δεν πρόκειται να αφήσει τους αντιπάλους του να τον αμφισβητήσουν νομιμοποιημένα.
Θα τους αντιμετωπίσει με την ευαισθησία «οδοστρωτήρα» απέναντι σε «χαλικάκια».
Στην Τουρκία ουδέποτε υπήρξε δημοκρατία δυτικού τύπου: Δεν έχει νόημα να θρηνολογούμε για τη δημοκρατική Τουρκία που χάνεται.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι μία χώρα που οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούσαν καχεκτικά ή και υποτυπωδώς.
Η Δικαιοσύνη, επί παραδείγματι, μέχρι το 2008 ελεγχόταν απολύτως από τους κεμαλιστές και έκτοτε από τους ισλαμιστές.
Η μόνη σχετική περίοδος ελευθερίας και δημοκρατίας που γνώρισε η χώρα μετά το 1923 ήταν η πρώτη δεκαετία της διακυβερνήσεως Ερντογάν (που τελείωσε το 2013 με τις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί).
Επιστροφή στο παρελθόν
Εδώ και καιρό η Τουρκία έχει επιστρέψει στη συνήθη κατάσταση περιορισμένης/ελεγχόμενης δημοκρατίας.
Η αναβάθμιση το τελευταίο διάστημα της αναθεωρητικής στρατηγικής της Άγκυρας σε λεκτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, απέναντι στη χώρα μας οφείλεται μερικώς στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία.
Η προσέγγιση των εθνικιστικών κύκλων από τον Ερντογάν τις ψήφους των οποίων έχει ανάγκη, είναι ένα θέμα που επηρεάζει τη αύξηση της έντασης την αλλά αυτή συνδέεται πολύ περισσότερο με την πάγια προσέγγιση της Τουρκίας για την αμφισβήτηση της θαλάσσιας και χερσαίας ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Η στρατηγική της Τουρκίας είναι μακροχρόνια και αυτό καταδεικνύεται από το γεγονός ότι κεμαλιστές και ισλαμιστές συμμερίζονται την ίδια εθνικιστική προσέγγιση και αντιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Συνεπώς δεν θα πρέπει να περιμένουμε σημαντική αλλαγή στην τουρκική συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας.
Το ίδιο ισχύει και για το Κυπριακό, όπου η Τουρκική στάση περιγράφεται και διατυπώθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια από τον Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος, η Διεθνής Θέση της Τουρκίας», και είναι: Η διατήρηση ή ο έλεγχος της στρατηγικής σημασίας νήσου Κύπρου, παράλληλα με τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου.
Ειδική σχέση με την ΕΕ
Η Τουρκία βαδίζει προς μία ειδική σχέση με την Ε.Ε.: Η ενταξιακή πορεία της γείτονος προς την Ε.Ε. τελείωσε με το περυσινό Brexit.
Η Τουρκία, όμως, είναι πολύ σημαντική για την Ευρώπη για να αφεθεί απλώς στη μοίρα της.
Μία ειδική σχέση θα ικανοποιούσε αφενός την Τουρκία που θέλει να πάρει ό,τι μπορεί από την Ε.Ε., χωρίς όμως να αλλάξει.
Αφετέρου βολεύει και την Ε.Ε. που ουδέποτε ήθελε να δει την Τουρκία στους κόλπους της.
Οι όροι της ειδικής σχέσεως θα διαμορφωθούν την αμέσως επόμενη περίοδο (τώρα ζούμε τη φάση των εκατέρωθεν βρυχηθμών).
Η Ελλάδα καλείται να έχει άποψη για τα «καρότο και τα μαστίγιο» που θα περιέχει αυτή η νέα σχέση.
www.worldenergynews.gr
