Κατά τον 14ο αιώνα στην Αγγλία, το κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου έθεσε τους πολιτικούς σε μια κατάσταση στην οποία είτε έπρεπε να σταματήσουν τον πόλεμο, είτε να μειώσουν τις αμοιβές τους είτε να αυξήσουν σημαντικά τη φορολογία
Tο 2016, ο James Delingpole σχολίασε ότι οι «toffs» μισούν το Brexit επειδή είναι η εξέγερση των χωρικών.
Για τους μη Βρετανούς αναγνώστες, η λέξη «toff» είναι ένας όρο για τους πλούσιους ή την ανώτερη τάξη.
Αλλά πιο σημαντική είναι η αναφορά στην Επανάσταση των αγροτών του 1381, η οποία είναι ελάχιστα γνωστή.
Κατά τον 14ο αιώνα στην Αγγλία, το κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου έθεσε τους πολιτικούς σε μια κατάσταση στην οποία είτε έπρεπε να σταματήσουν τον πόλεμο, είτε να μειώσουν τις αμοιβές τους είτε να αυξήσουν σημαντικά τη φορολογία.
Όπως κάνουν πάντα οι πολιτικοί, επέλεξαν τον τελευταίο.
Τα έσοδα από τον προκύπτοντα φόρο αποδείχθηκαν λιγότερα από τα αναμενόμενα, καθώς μεγάλος αριθμός ατόμων βρήκε τρόπους να αποφύγει την πληρωμή του.
Στη συνέχεια, στους φορολογικούς επιτρόπους δόθηκε ένα ευρύ περιθώριο επιλογής για τις μεθόδους που θα επέλεγαν για να συλλέξουν τους φόρους.
Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, όταν οι αρχές δίδουν υπερβολικό περιθώριο, οι έχοντες την εξουσία το χρησιμοποιούν καταχρηστικά.
Τον Μάιο του 1381, οι αρχές αντιμετώπισαν τους κατοίκους του Brentwood, Essex.
Ο λαός ήταν οργισμένος δεδομένου ότι θεωρούσε ήδη ότι ο φόρος αποτελεί κατάχρηση εξουσίας.
Σε μια αντιπαράθεση που παρακολούθησαν εκατοντάδες πολίτες, ο ιδιοκτήτης καταστήματος, Thomas Baker, ανακοίνωσε στον Επίτροπο «όλοι αυτοί οι έχουν ήδη πληρώσει τους φόρους τους.
Δεν θα πάρετε μια πένα περισσότερο».
Ο Επίτροπος διέταξε τότε τη σύλληψη εκατό ατόμων που επελέγησαν τυχαία.
Όμως, οι αρχές έκαναν πίσω λόγω του ότι οι χωρικοί τους ξεπερνούσαν αριθμητικά και ζήτησαν ενισχύσεις.
Οι ενισχύσεις έφτασαν την επόμενη μέρα, όμως, μέχρι τότε περισσότεροι αγρότες είχαν προσχωρήσει στην ομάδα των «αντιφρονούντων» της προηγούμενης ημέρας και ακολούθησε ένοπλη σύγκρουση.
Έξι από τα μέλη που συνόδευαν τον φορολογικό επίτροπό αποκεφαλίστηκαν.
Σε αυτό το σημείο, δεν υπήρχε επιστροφή.
Οι αγρότες είχαν μια γεύση της ελευθερίας και δεν θα εγκατέλειπαν εύκολα τον αγώνα.
Η επανάσταση έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα και οι ταραχές εξαπλώθηκαν γρήγορα πέρα από το Essex.
Τα κωδικοποιημένα μηνύματα πέρασαν από την μια κοινότητα σε μια άλλη ήταν το δέκατο τέταρτο αιώνα ισοδύναμο με το διαδίκτυο σήμερα, δεδομένου ότι ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος για να περάσει ανώνυμα πληροφορίες μεταξύ εκείνων που αποφάσισαν να επαναστατηθούν ενάντια στις δυνάμεις που είναι.
Οι διαδηλωτές συνελήφθησαν σε αρκετές επαρχίες και μόνο οκτώ ημέρες μετά το πρώτο περιστατικό, οι αντάρτες είχαν οργανωθεί αρκετά καλά για να προχωρήσουν σε επίθεση στο κάστρο του Rochester στο Maidstone, Kent, για να απελευθερώσουν τους συμπατριώτες τους.
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, είχαν ήδη οργανωθεί αρκετά ώστε να σχηματίσουν ομάδες πολιτοφυλακής και να δημιουργήσουν μια μικρή σταυροφορία.
Σημαντικά, οι αγρότες είχαν ενώσει πολλοί από τις μεσαίες τάξεις, στους οποίους επίσης είχε επιβληθεί ο φόρος πολέμου.
Μέσα σε δύο μήνες, οι επαναστάτες αριθμούσαν χιλιάδες, και ιππότες από διάφορες κομητείες γύρω από το Λονδίνο ξεκίνησαν ταυτόχρονα επίθεση στην πρωτεύουσα.
Μέχρι τη στιγμή που οι αντάρτες έφτασαν στον Πύργο του Λονδίνου, ο αριθμός του έφτανε τους 60.000, ο μισός πληθυσμός του Λονδίνου.
Εκείνη την εποχή, ο βρετανικός στρατός ήταν στο εξωτερικό, διεξάγοντας πόλεμο στη Γαλλία.
Ο βασιλιάς και οι υπουργοί του δεν είχαν προβλέψει ποτέ μια εξέγερση και βρέθηκαν απροετοίμαστοι.
Κλειδώθηκαν στον Πύργο του Λονδίνου, όπου πιθανότατα θα ήταν ασφαλείς, αλλά οι στρατιώτες δεν ήταν επαρκής σε αριθμό ώστε ο βασιλιάς να φύγει με ασφάλεια.
Όταν οι αντάρτες διέσχισαν τη Γέφυρα του Λονδίνου και μπήκαν στην πόλη, απλά την κατέλαβαν, καθώς, αν και δεν ήταν καλά οπλισμένοι, ήταν πάρα πολλοί για να τους ελέγξουν οι λίγοι στρατιώτες.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το «κλειδί» για την επιτυχία της εξέγερσης ήταν ότι ένωσε πολλές κοινωνικές τάξεις.
Ο φόρος πολέμου επιβλήθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, και ακόμη και εκείνοι που δεν συμμετείχαν στην επανάσταση, έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα των επαναστατών, συμπεριλαμβανομένων αρκετών στρατιωτών, πολλοί από τους οποίους αυτομόλησαν.
Όταν οι αντάρτες έφτασαν στον Πύργο του Λονδίνου, η πλωτή γέφυρα είχε χαμηλώσει και ο βασιλιάς αποδέχτηκε την ήττα.
Σημαντικά, ο πρωταρχικός στόχος των επαναστατών ήταν ο Simon Sudbury, ο οποίος τότε ήταν ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, Λόρδος Καγκελάριος της Αγγλίας, και ο αρχηγός της φορολογικής υπηρεσίας.
Συνελήφθηκε και εκτελέστηκε χωρίς αντίσταση από τον βασιλιά.
Οι αντάρτες στη συνέχεια παρουσίασαν τα αιτήματά τους, τα οποία ήταν:
- Το τέλος της ειλωτείας (αυτός που ανήκε στην κατώτερη κοινωνική τάξη των ειλώτων, που καλλιεργούσαν τα χωράφια και δεν είχαν προσωπική ελευθερία ούτε πολιτικά δικαιώματα).
- Ελευθερία στο εμπόριο (ελεύθερη αγορά).
- Εθνικό όριο όσον αφορά το ενοίκιο που θα μπορούσε να χρεωθεί για τις γεωργικές εκτάσεις και
- Καμία ποινή για τους επαναστάτες
Ο βασιλιάς, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, υπέγραψε τις απαιτήσεις των επαναστατών συμφωνώντας με όλους τους όρους υπό την μόνη προϋπόθεση ότι η βασιλεία του θα παρέμενε σε ισχύ μια προϋπόθεση που έγινε αποδεκτή.
Εάν αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας, θα ήταν μια σπουδαία ιστορία.
Αλλά φυσικά δεν τελείωσε εκεί.
Αφού ο βασιλιάς δέχθηκε όλες τις απαιτήσεις, οι αντάρτες διαλύθηκαν.
Μόλις ο αριθμός τους μειώθηκε σε λίγες εκατοντάδες, κυνηγήθηκαν από το στρατό και σκοτώθηκαν.
Ο φόρος καταργήθηκε, αλλά καμία από τις ελευθερίες που τους είχαν υποσχεθεί δεν έλαβε χώρα.
Και όσο απίστευτο φαίνεται, αυτό ήταν το τέλος του θέματος.
Μόλις η ζωή ήταν απλώς ανεκτή και πάλι, ο λαός της Αγγλίας δέχτηκε την υποταγή στον βασιλιά.
Μόλις σταμάτησε η επιβολή του φόρου, ο λαός εγκατέλειψε την προσπάθειά του για πιο ουσιαστική ελευθερία.
Γιατί αυτή η ιστορία είναι κατάλληλη τώρα;
Λοιπόν, η Βρετανία είναι και πάλι σε διαδικασία ύφεσης και δεν υπάρχει διέξοδος παρά μόνο αυτή που θα την οδηγήσει στη συντριβή, όπου θα ζήσει με μια κρίση για μια περίοδο ετών και στη συνέχεια θα ξεκινήσει μια ανάκαμψη.
Αυτό είναι κάτι που οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο ποτέ δεν επιλέγουν να κάνουν.
Θα επιλέξουν πάντοτε να οδηγήσουν το πρόβλημα σε αδιέξοδο, καθιστώντας το πρόβλημα χειρότερο, αλλά εξαγοράζοντας πολιτικό χρόνο, μήνες, ή ακόμα και μερικά ακόμη χρόνια, στην εξουσία.
Ακόμη χειρότερα, η Βρετανία βρέθηκε υπό την υποταγή της ΕΕ.
Είναι μια χώρα που έκανε εξέγερση με τη μορφή του δημοψηφίσματος του Brexit και οι επαναστάτες κέρδισαν.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση συμφώνησε πλήρως να δημιουργήσει μια συμφωνία Brexit.
Μόλις οι «χωρικοί» κέρδισαν και έβαλαν τα βέλη στη φαρέτρα τους, η κυβέρνηση δημιούργησε μια συμφωνία που δεν είναι σε καμία περίπτωση Brexit.
Η συμφωνία καταργεί τα δικαιώματα της ΕΕ στη Βρετανία, αλλά εξακολουθεί να υποδουλώνει τη Βρετανία στην ΕΕ.
Είναι ενδιαφέρον ότι, στη μέση όλων των ρητορικών της βρετανικής τηλεόρασης σχετικά με το εάν είναι μια καλή συμφωνία ή μια κακή συμφωνία, κανείς δεν φαίνεται να έχει τολμήσει να δηλώσει, «αλλά αυτή η συμφωνία δεν είναι Brexit καθόλου.
Είναι μια διεστραμμένη μορφή παραμονής».
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το Brexit ήταν ο τύπος της εξέγερσης των Αγροτών του 21ο αιώνα - μια εποχή που ο πληθυσμός είχε στηρίξει την κυβέρνηση φοβισμένος αλλά έκανε το λάθος να δεχτεί τη συνεχιζόμενη ηγεσία εκείνων που δημιούργησαν το πρόβλημα.
Από όποια χώρα και εάν κατάγεται ο καθένας, θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι, ανεξάρτητα από το πόσο λογικό ή συμβιβαστικό αυτό μπορεί να φανεί, η τοποθέτηση της αλεπούς στο κοτέτσι δεν είναι ποτέ η απάντηση.
www.worldenergynews.gr
Για τους μη Βρετανούς αναγνώστες, η λέξη «toff» είναι ένας όρο για τους πλούσιους ή την ανώτερη τάξη.
Αλλά πιο σημαντική είναι η αναφορά στην Επανάσταση των αγροτών του 1381, η οποία είναι ελάχιστα γνωστή.
Κατά τον 14ο αιώνα στην Αγγλία, το κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου έθεσε τους πολιτικούς σε μια κατάσταση στην οποία είτε έπρεπε να σταματήσουν τον πόλεμο, είτε να μειώσουν τις αμοιβές τους είτε να αυξήσουν σημαντικά τη φορολογία.
Όπως κάνουν πάντα οι πολιτικοί, επέλεξαν τον τελευταίο.
Τα έσοδα από τον προκύπτοντα φόρο αποδείχθηκαν λιγότερα από τα αναμενόμενα, καθώς μεγάλος αριθμός ατόμων βρήκε τρόπους να αποφύγει την πληρωμή του.
Στη συνέχεια, στους φορολογικούς επιτρόπους δόθηκε ένα ευρύ περιθώριο επιλογής για τις μεθόδους που θα επέλεγαν για να συλλέξουν τους φόρους.
Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, όταν οι αρχές δίδουν υπερβολικό περιθώριο, οι έχοντες την εξουσία το χρησιμοποιούν καταχρηστικά.
Τον Μάιο του 1381, οι αρχές αντιμετώπισαν τους κατοίκους του Brentwood, Essex.
Ο λαός ήταν οργισμένος δεδομένου ότι θεωρούσε ήδη ότι ο φόρος αποτελεί κατάχρηση εξουσίας.
Σε μια αντιπαράθεση που παρακολούθησαν εκατοντάδες πολίτες, ο ιδιοκτήτης καταστήματος, Thomas Baker, ανακοίνωσε στον Επίτροπο «όλοι αυτοί οι έχουν ήδη πληρώσει τους φόρους τους.
Δεν θα πάρετε μια πένα περισσότερο».
Ο Επίτροπος διέταξε τότε τη σύλληψη εκατό ατόμων που επελέγησαν τυχαία.
Όμως, οι αρχές έκαναν πίσω λόγω του ότι οι χωρικοί τους ξεπερνούσαν αριθμητικά και ζήτησαν ενισχύσεις.
Οι ενισχύσεις έφτασαν την επόμενη μέρα, όμως, μέχρι τότε περισσότεροι αγρότες είχαν προσχωρήσει στην ομάδα των «αντιφρονούντων» της προηγούμενης ημέρας και ακολούθησε ένοπλη σύγκρουση.
Έξι από τα μέλη που συνόδευαν τον φορολογικό επίτροπό αποκεφαλίστηκαν.
Σε αυτό το σημείο, δεν υπήρχε επιστροφή.
Οι αγρότες είχαν μια γεύση της ελευθερίας και δεν θα εγκατέλειπαν εύκολα τον αγώνα.
Η επανάσταση έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα και οι ταραχές εξαπλώθηκαν γρήγορα πέρα από το Essex.
Τα κωδικοποιημένα μηνύματα πέρασαν από την μια κοινότητα σε μια άλλη ήταν το δέκατο τέταρτο αιώνα ισοδύναμο με το διαδίκτυο σήμερα, δεδομένου ότι ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος για να περάσει ανώνυμα πληροφορίες μεταξύ εκείνων που αποφάσισαν να επαναστατηθούν ενάντια στις δυνάμεις που είναι.
Οι διαδηλωτές συνελήφθησαν σε αρκετές επαρχίες και μόνο οκτώ ημέρες μετά το πρώτο περιστατικό, οι αντάρτες είχαν οργανωθεί αρκετά καλά για να προχωρήσουν σε επίθεση στο κάστρο του Rochester στο Maidstone, Kent, για να απελευθερώσουν τους συμπατριώτες τους.
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, είχαν ήδη οργανωθεί αρκετά ώστε να σχηματίσουν ομάδες πολιτοφυλακής και να δημιουργήσουν μια μικρή σταυροφορία.
Σημαντικά, οι αγρότες είχαν ενώσει πολλοί από τις μεσαίες τάξεις, στους οποίους επίσης είχε επιβληθεί ο φόρος πολέμου.
Μέσα σε δύο μήνες, οι επαναστάτες αριθμούσαν χιλιάδες, και ιππότες από διάφορες κομητείες γύρω από το Λονδίνο ξεκίνησαν ταυτόχρονα επίθεση στην πρωτεύουσα.
Μέχρι τη στιγμή που οι αντάρτες έφτασαν στον Πύργο του Λονδίνου, ο αριθμός του έφτανε τους 60.000, ο μισός πληθυσμός του Λονδίνου.
Εκείνη την εποχή, ο βρετανικός στρατός ήταν στο εξωτερικό, διεξάγοντας πόλεμο στη Γαλλία.
Ο βασιλιάς και οι υπουργοί του δεν είχαν προβλέψει ποτέ μια εξέγερση και βρέθηκαν απροετοίμαστοι.
Κλειδώθηκαν στον Πύργο του Λονδίνου, όπου πιθανότατα θα ήταν ασφαλείς, αλλά οι στρατιώτες δεν ήταν επαρκής σε αριθμό ώστε ο βασιλιάς να φύγει με ασφάλεια.
Όταν οι αντάρτες διέσχισαν τη Γέφυρα του Λονδίνου και μπήκαν στην πόλη, απλά την κατέλαβαν, καθώς, αν και δεν ήταν καλά οπλισμένοι, ήταν πάρα πολλοί για να τους ελέγξουν οι λίγοι στρατιώτες.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το «κλειδί» για την επιτυχία της εξέγερσης ήταν ότι ένωσε πολλές κοινωνικές τάξεις.
Ο φόρος πολέμου επιβλήθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, και ακόμη και εκείνοι που δεν συμμετείχαν στην επανάσταση, έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα των επαναστατών, συμπεριλαμβανομένων αρκετών στρατιωτών, πολλοί από τους οποίους αυτομόλησαν.
Όταν οι αντάρτες έφτασαν στον Πύργο του Λονδίνου, η πλωτή γέφυρα είχε χαμηλώσει και ο βασιλιάς αποδέχτηκε την ήττα.
Σημαντικά, ο πρωταρχικός στόχος των επαναστατών ήταν ο Simon Sudbury, ο οποίος τότε ήταν ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, Λόρδος Καγκελάριος της Αγγλίας, και ο αρχηγός της φορολογικής υπηρεσίας.
Συνελήφθηκε και εκτελέστηκε χωρίς αντίσταση από τον βασιλιά.
Οι αντάρτες στη συνέχεια παρουσίασαν τα αιτήματά τους, τα οποία ήταν:
- Το τέλος της ειλωτείας (αυτός που ανήκε στην κατώτερη κοινωνική τάξη των ειλώτων, που καλλιεργούσαν τα χωράφια και δεν είχαν προσωπική ελευθερία ούτε πολιτικά δικαιώματα).
- Ελευθερία στο εμπόριο (ελεύθερη αγορά).
- Εθνικό όριο όσον αφορά το ενοίκιο που θα μπορούσε να χρεωθεί για τις γεωργικές εκτάσεις και
- Καμία ποινή για τους επαναστάτες
Ο βασιλιάς, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, υπέγραψε τις απαιτήσεις των επαναστατών συμφωνώντας με όλους τους όρους υπό την μόνη προϋπόθεση ότι η βασιλεία του θα παρέμενε σε ισχύ μια προϋπόθεση που έγινε αποδεκτή.
Εάν αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας, θα ήταν μια σπουδαία ιστορία.
Αλλά φυσικά δεν τελείωσε εκεί.
Αφού ο βασιλιάς δέχθηκε όλες τις απαιτήσεις, οι αντάρτες διαλύθηκαν.
Μόλις ο αριθμός τους μειώθηκε σε λίγες εκατοντάδες, κυνηγήθηκαν από το στρατό και σκοτώθηκαν.
Ο φόρος καταργήθηκε, αλλά καμία από τις ελευθερίες που τους είχαν υποσχεθεί δεν έλαβε χώρα.
Και όσο απίστευτο φαίνεται, αυτό ήταν το τέλος του θέματος.
Μόλις η ζωή ήταν απλώς ανεκτή και πάλι, ο λαός της Αγγλίας δέχτηκε την υποταγή στον βασιλιά.
Μόλις σταμάτησε η επιβολή του φόρου, ο λαός εγκατέλειψε την προσπάθειά του για πιο ουσιαστική ελευθερία.
Γιατί αυτή η ιστορία είναι κατάλληλη τώρα;
Λοιπόν, η Βρετανία είναι και πάλι σε διαδικασία ύφεσης και δεν υπάρχει διέξοδος παρά μόνο αυτή που θα την οδηγήσει στη συντριβή, όπου θα ζήσει με μια κρίση για μια περίοδο ετών και στη συνέχεια θα ξεκινήσει μια ανάκαμψη.
Αυτό είναι κάτι που οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο ποτέ δεν επιλέγουν να κάνουν.
Θα επιλέξουν πάντοτε να οδηγήσουν το πρόβλημα σε αδιέξοδο, καθιστώντας το πρόβλημα χειρότερο, αλλά εξαγοράζοντας πολιτικό χρόνο, μήνες, ή ακόμα και μερικά ακόμη χρόνια, στην εξουσία.
Ακόμη χειρότερα, η Βρετανία βρέθηκε υπό την υποταγή της ΕΕ.
Είναι μια χώρα που έκανε εξέγερση με τη μορφή του δημοψηφίσματος του Brexit και οι επαναστάτες κέρδισαν.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση συμφώνησε πλήρως να δημιουργήσει μια συμφωνία Brexit.
Μόλις οι «χωρικοί» κέρδισαν και έβαλαν τα βέλη στη φαρέτρα τους, η κυβέρνηση δημιούργησε μια συμφωνία που δεν είναι σε καμία περίπτωση Brexit.
Η συμφωνία καταργεί τα δικαιώματα της ΕΕ στη Βρετανία, αλλά εξακολουθεί να υποδουλώνει τη Βρετανία στην ΕΕ.
Είναι ενδιαφέρον ότι, στη μέση όλων των ρητορικών της βρετανικής τηλεόρασης σχετικά με το εάν είναι μια καλή συμφωνία ή μια κακή συμφωνία, κανείς δεν φαίνεται να έχει τολμήσει να δηλώσει, «αλλά αυτή η συμφωνία δεν είναι Brexit καθόλου.
Είναι μια διεστραμμένη μορφή παραμονής».
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το Brexit ήταν ο τύπος της εξέγερσης των Αγροτών του 21ο αιώνα - μια εποχή που ο πληθυσμός είχε στηρίξει την κυβέρνηση φοβισμένος αλλά έκανε το λάθος να δεχτεί τη συνεχιζόμενη ηγεσία εκείνων που δημιούργησαν το πρόβλημα.
Από όποια χώρα και εάν κατάγεται ο καθένας, θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι, ανεξάρτητα από το πόσο λογικό ή συμβιβαστικό αυτό μπορεί να φανεί, η τοποθέτηση της αλεπούς στο κοτέτσι δεν είναι ποτέ η απάντηση.
www.worldenergynews.gr
