Τα παραδοσιακά κόμματα χάνουν συνεχώς τη δύναμή τους στα περισσότερα κράτη-μέλη
Τις εκπλήξεις αλλά και τα μηνύματα που έστειλαν τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών καταγράφει σε ανάλυσή του το Mises Institute.
Σε αυτήν τονίζει ότι «Τελικά το βράδυ της Κυριακής 26 Μαΐου –παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και χώρες που ψήφισαν νωρίτερα – κατέφθασαν αρκετά σοκ για την Ευρώπη.
Μόλις έκλεισαν οι κάλπες και ανακοινώθηκαν τα πρώτα exit polls έφθασαν και τα σοκ.
Αυτό που συνέβη στη Γερμανία θα ήταν, όπως αποδείχθηκε στις επόμενες ώρες, η τάση στην Ευρώπη συνολικά: Οι χριστιανοδημοκράτες (CDU), κόμμα το οποίο υποτίθεται ότι ανήκει στην κεντροδεξιά, έχασαν σημαντικό μέρος της δύναμής τους, αλλά παρέμειναν στην πρώτη θέση. Οι σοσιαλδημοκράτες (SPD) - οι δημοκράτες σοσιαλιστές που αγαπά τόσο πολύ ο Bernie Sanders – έχασαν μεγάλο μέρος της δύναμής τους και μάλιστα υποβιβάστηκαν στην Τρίτη θέση, με περίπου 15%.
Την ίδια ώρα ωφελημένα αναδεικνύονται ορισμένα πρώην μικρά κόμματα ή νέοι σχηματισμοί.
Στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ήταν το κόμμα των Πρασίνων αυτό που έκανε τη μεγάλη έκπληξη, κατακτώντας 22%, το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του.
Αυτό το «Πράσινο Κύμα» εμφανίστηκε και σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο συγκέντρωσε 11%, στη Γαλλία το (απόλυτα μη αναμενόμενο) 13%, στη Φινλανδία 16%, στο Λουξεμβούργο 19%, και στην Αυστρία 14%.
Τα οικολογικά κόμματα δεν αύξησαν, πάντως, τη δύναμή τους στη Νότια Ευρώπη, αλλά την ενίσχυσαν σημαντικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τις έδρες να φθάνουν στις 67% από περίπου 50 που ήταν μέχρι τώρα.
Ένα άλλο κύμα που κατέκτησε την Ευρώπη - αν και λιγότερο γεωγραφικά περιορισμένο - ήταν αυτό των εθνικιστών (οι οποίοι συχνά αποκαλούνται «δεξιοί λαϊκιστές»).
Ο Matteo Salvini, ο ηγέτης της ιταλικής Lega και ο οποίος προσπάθησε να ενώσει την άκρα δεξιά (μέχρι τώρα ανεπιτυχώς) , κέρδισε 34% και κατέκτησε εύκολα την πρώτη θέση.
Μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι η Marine Le Pen κέρδισε τον μακροχρόνιο αντίπαλό της Emmanuel Macron, ο οποίος από τώρα και στο εξής θα έχει λίγο πιο δύσκολο έργο να μεταρρυθμίσει την ΕΕ (προς το χειρότερο), με δεδομένο ότι δεν έχει την πρώτη θέση ούτε στη Γαλλία.
Την ίδια ώρα το Fidesz του Viktor Orban και το Κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης στην Πολωνία, κέρδισαν με εντυπωσιακά ποσοστά.
Το Fidesz κατέκτησε 52% στην Ουγγαρία, ενώ στην Πολωνία το κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης έφθασε στο 42%.
Επιπλέον, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) έφθασε στο 11%, αυξάνοντας το ποσοστό σε σύγκριση με το 2014 αλλά κατακτώντας ποσοστό χαμηλότερο από τις προβλέψεις, ενώ το ισπανικό Vox αλλά και το αντίστοιχο ολλανδικό κόμμα, εισήλθαν στο Ευρωκοινοβούλιο για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Σαφώς εντυπωσιακή ήταν η πορεία και το κόμματος του Brexit του Nigel Farage στη Βρετανία, αλλά αυτό μπορεί τελικά να έχει μικρή σημασία, καθώς όλα θα εξαρτηθούν από την τελική πορεία της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ.
Εάν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι οι Φιλελεύθεροι του ALDE είναι το τρίτο ισχυρότερο κόμμα, τότε η «παράδοση» στην ΕΕ δεν βιώνει και την καλύτερη εποχή της.
Τόσο η κεντροδεξιά όσο και η κεντροαριστερά βλέπουν τις δυνάμεις τους να μειώνονται.
Πρόκειται για μία τάση που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια.
Η Γερμανία (στην οποία, τουλάχιστον, το CDU παραμένει πρώτο) είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Στη Γαλλία ο Σοσιαλιστές έχουν χαθεί από το προσκήνιο, ενώ στην Ιταλία το αντίστοιχο σοσιαλιστικό κόμμα, Partito Democratico ήταν στην τρίτη θέση.
Το κόμμα των Συντηρητικών στη Βρετανία βρέθηκε στην πέμπτη θέση.
Το αν αυτά τα αποτελέσματα και, συνεπώς, αυτός ο τεράστιος κατακερματισμός στην ευρωπαϊκή πολιτική, θα γίνει ο νέος κανόνας, μένει να αποδειχθεί.
Άλλωστε οι ευρωπαϊκές εκλογές εξακολουθούν να θεωρούνται ως εκλογές όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει κάτι νέο ή απλά να ψηφίσει ένα κόμμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Αυτό, όμως, που μοιάζει σίγουρο είναι ότι το status quo της ΕΕ έχει αλλάξει και μάλιστα δραματικά.
Οι νέες δυνάμεις, βέβαια, είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και ως εκ τούτου είναι από δύσκολο έως αδύνατον να ενωθούν προκειμένου να «ρίξουν» το statue quo, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διαφωνούν και τόσο μαζί του.
Για παράδειγμα οι Φιλελεύθεροι υπό τον Macron θέλουν «περισσότερη Ευρώπη», ενώ οι Πράσινοι τονίζουν την ανάγκη να ληφθούν εγκαίρως περισσότερα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.
Όλα δείχνουν ότι το μέλλον της Ευρώπης δεν θα είναι και τόσο εύκολο.
www.worlenergynews.gr
Σε αυτήν τονίζει ότι «Τελικά το βράδυ της Κυριακής 26 Μαΐου –παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και χώρες που ψήφισαν νωρίτερα – κατέφθασαν αρκετά σοκ για την Ευρώπη.
Μόλις έκλεισαν οι κάλπες και ανακοινώθηκαν τα πρώτα exit polls έφθασαν και τα σοκ.
Αυτό που συνέβη στη Γερμανία θα ήταν, όπως αποδείχθηκε στις επόμενες ώρες, η τάση στην Ευρώπη συνολικά: Οι χριστιανοδημοκράτες (CDU), κόμμα το οποίο υποτίθεται ότι ανήκει στην κεντροδεξιά, έχασαν σημαντικό μέρος της δύναμής τους, αλλά παρέμειναν στην πρώτη θέση. Οι σοσιαλδημοκράτες (SPD) - οι δημοκράτες σοσιαλιστές που αγαπά τόσο πολύ ο Bernie Sanders – έχασαν μεγάλο μέρος της δύναμής τους και μάλιστα υποβιβάστηκαν στην Τρίτη θέση, με περίπου 15%.
Την ίδια ώρα ωφελημένα αναδεικνύονται ορισμένα πρώην μικρά κόμματα ή νέοι σχηματισμοί.
Στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ήταν το κόμμα των Πρασίνων αυτό που έκανε τη μεγάλη έκπληξη, κατακτώντας 22%, το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του.
Αυτό το «Πράσινο Κύμα» εμφανίστηκε και σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο συγκέντρωσε 11%, στη Γαλλία το (απόλυτα μη αναμενόμενο) 13%, στη Φινλανδία 16%, στο Λουξεμβούργο 19%, και στην Αυστρία 14%.
Τα οικολογικά κόμματα δεν αύξησαν, πάντως, τη δύναμή τους στη Νότια Ευρώπη, αλλά την ενίσχυσαν σημαντικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τις έδρες να φθάνουν στις 67% από περίπου 50 που ήταν μέχρι τώρα.
Ένα άλλο κύμα που κατέκτησε την Ευρώπη - αν και λιγότερο γεωγραφικά περιορισμένο - ήταν αυτό των εθνικιστών (οι οποίοι συχνά αποκαλούνται «δεξιοί λαϊκιστές»).
Ο Matteo Salvini, ο ηγέτης της ιταλικής Lega και ο οποίος προσπάθησε να ενώσει την άκρα δεξιά (μέχρι τώρα ανεπιτυχώς) , κέρδισε 34% και κατέκτησε εύκολα την πρώτη θέση.
Μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι η Marine Le Pen κέρδισε τον μακροχρόνιο αντίπαλό της Emmanuel Macron, ο οποίος από τώρα και στο εξής θα έχει λίγο πιο δύσκολο έργο να μεταρρυθμίσει την ΕΕ (προς το χειρότερο), με δεδομένο ότι δεν έχει την πρώτη θέση ούτε στη Γαλλία.
Την ίδια ώρα το Fidesz του Viktor Orban και το Κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης στην Πολωνία, κέρδισαν με εντυπωσιακά ποσοστά.
Το Fidesz κατέκτησε 52% στην Ουγγαρία, ενώ στην Πολωνία το κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης έφθασε στο 42%.
Επιπλέον, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) έφθασε στο 11%, αυξάνοντας το ποσοστό σε σύγκριση με το 2014 αλλά κατακτώντας ποσοστό χαμηλότερο από τις προβλέψεις, ενώ το ισπανικό Vox αλλά και το αντίστοιχο ολλανδικό κόμμα, εισήλθαν στο Ευρωκοινοβούλιο για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Σαφώς εντυπωσιακή ήταν η πορεία και το κόμματος του Brexit του Nigel Farage στη Βρετανία, αλλά αυτό μπορεί τελικά να έχει μικρή σημασία, καθώς όλα θα εξαρτηθούν από την τελική πορεία της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ.
Εάν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι οι Φιλελεύθεροι του ALDE είναι το τρίτο ισχυρότερο κόμμα, τότε η «παράδοση» στην ΕΕ δεν βιώνει και την καλύτερη εποχή της.
Τόσο η κεντροδεξιά όσο και η κεντροαριστερά βλέπουν τις δυνάμεις τους να μειώνονται.
Πρόκειται για μία τάση που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια.
Η Γερμανία (στην οποία, τουλάχιστον, το CDU παραμένει πρώτο) είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Στη Γαλλία ο Σοσιαλιστές έχουν χαθεί από το προσκήνιο, ενώ στην Ιταλία το αντίστοιχο σοσιαλιστικό κόμμα, Partito Democratico ήταν στην τρίτη θέση.
Το κόμμα των Συντηρητικών στη Βρετανία βρέθηκε στην πέμπτη θέση.
Το αν αυτά τα αποτελέσματα και, συνεπώς, αυτός ο τεράστιος κατακερματισμός στην ευρωπαϊκή πολιτική, θα γίνει ο νέος κανόνας, μένει να αποδειχθεί.
Άλλωστε οι ευρωπαϊκές εκλογές εξακολουθούν να θεωρούνται ως εκλογές όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει κάτι νέο ή απλά να ψηφίσει ένα κόμμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Αυτό, όμως, που μοιάζει σίγουρο είναι ότι το status quo της ΕΕ έχει αλλάξει και μάλιστα δραματικά.
Οι νέες δυνάμεις, βέβαια, είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και ως εκ τούτου είναι από δύσκολο έως αδύνατον να ενωθούν προκειμένου να «ρίξουν» το statue quo, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διαφωνούν και τόσο μαζί του.
Για παράδειγμα οι Φιλελεύθεροι υπό τον Macron θέλουν «περισσότερη Ευρώπη», ενώ οι Πράσινοι τονίζουν την ανάγκη να ληφθούν εγκαίρως περισσότερα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.
Όλα δείχνουν ότι το μέλλον της Ευρώπης δεν θα είναι και τόσο εύκολο.
www.worlenergynews.gr
