Ο Macron δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει σχεδόν καμία από τις υποσχέσεις του, υποστηρίζει το Politico
Στα πεπραγμένα του Γάλλου προέδρου Emmanuel Macron και στην κάθετη υποχώρηση της δημοτικότητάς του, σχολιάζει σε άρθρο του το Politico.
Όπως αναφέρει όταν ο Macron εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας τον Μάιο του 2017, πολλοί στην Ευρώπη αισθάνθηκαν ότι ξημέρωνε μια νέα αυγή.
Μετά από χρόνια κρίσης, η Ευρώπη είχε τώρα έναν ηγέτη ο οποίος θα την έσωζε από την κακουχία και την αναταραχή.
Ο νεαρός Γάλλος πρόεδρος είχε μία «φλογερή» προτροπή: En Marche! («Εμπρός!) και το όραμα για την ανοικοδόμηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ανανεώνοντας το πνεύμα της αδελφότητας της «ταλαιπωρημένης» Γηραιάς Ηπείρου.
Αν η Ευρώπη φαίνεται συχνά να είναι ενοχλητική για πολλούς εθνικούς ηγέτες, ο Macron κατέστησε σαφές ότι ο ίδιος ήταν «ό,τι καλύτερο».
Από το ευρωπαϊκό έμβλημα στην «Ωδή στη χαρά», δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι είναι σε όλα μέσα.
Η Γαλλίδα σχολιαστής Natalie Nougayrède σχολίασε αυτό το γεγονός μια μέρα μετά την εκλογή του Macron σε ένα κομμάτι για τον Guardian: «το πιο σημαντικό επίτευγμα είναι ότι ο Macron κέρδισε με ένα ισχυρό φιλοευρωπαϊκό μήνυμα ελπίδας και μεταρρύθμισης σε μια εποχή που η ίδια η λέξη Ευρώπη έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο της κατάχρησης».
Τελικά, ήταν ένα ονειρικό πρωινό στην Ευρώπη.
Αλλά μετά ήρθε η πραγματικότητα να τα καταστρέψει όλα.
Οι τελευταίες ημέρες δείχνουν τι έχει απομείνει από το όραμα της Macron: σχεδόν τίποτε.
Είτε πρόκειται για το γαλλικό φόρο καυσίμων, είτε για τον ψηφιακό φόρο της ΕΕ, είτε για τις προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης, ο Macron πέτυχε ελάχιστα από όσα υποσχέθηκε.
Και αυτό λέει τόσο για την Ευρώπη όσο και για έναν νεαρό Γάλλο μεθυσμένο από τη νέα εξουσία και την επιρροή του.
Οι λόγοι για την αποτυχία της επανάστασης του Macron βρίσκονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι για τον Macron πριν υλοποιήσει την ευρωπαϊκή ατζέντα του, θα έπρεπε πρώτα να δείξει ότι θα μπορούσε να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία.
Για χρόνια, το Βερολίνο παρακολουθούσε με αυξανόμενη απογοήτευση (που συνορεύει με τον πανικό), καθώς ο Nicolas Sarkozi και ο Francois Hollande δεν κατάφεραν να προβούν σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις ενόψει της όλο και πιο δύσκολης οικονομικής κατάστασης της χώρας τους.
Ο Macron ήξερε ότι για να πετύχει στην Ευρώπη, θα έπρεπε να κερδίσει τη Γερμανία και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να διορθώσει τη Γαλλία.
Η απότομη πτώση της δημοτικότητάς του, που κορυφώθηκε με την «εξέγερση» των κίτρινων γιλέκων, έκλεψε από τον Macron την αίγλη που χρειάζεται για να λάμψει στην ευρωπαϊκή, πολιτική σκηνή.
Με απλά λόγια, ένας Γάλλος ηγέτης με καταρρακωμένη δημοτικότητα δεν μπορεί να υποστηρίξει αξιόπιστα τις αλλαγές της ευρωπαϊκής πολιτικής, είτε πρόκειται για στρατιωτικούς είτε για εσωτερικές λειτουργίες της ευρωζώνης.
Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος για τον οποίο ο Macron υποχωρεί, υποστηρίζει ο Jan Techau, διευθυντής του προγράμματος Europe στο German Marshall Fund των Η.Π.Α.
«Δεν είναι ο πραγματικός Ευρωπαίος που ήθελε να πιστεύουμε ότι ήταν», δήλωσε ο Techau, ισχυριζόμενος ότι ο Macron είναι ουσιαστικά οπαδός του Ντε Γκωλ που έβαλε το γαλλικό εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα.
«Δεν είναι Ευρωπαίος για χάρη της Ευρώπης, αλλά για χάρη της Γαλλίας», προσθέτει.
Αυτή η πραγματικότητα έχει εκδηλωθεί σε ποικίλες περιπτώσεις, από τη διπλωματία μέχρι την άμυνα στην εμπορική σφαίρα.
Την περασμένη εβδομάδα, για παράδειγμα, το Παρίσι αντέδρασε σε μια πρόταση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Olaf Scholz η Γαλλία να προσφέρει τη μόνιμη έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην ΕΕ.
Όταν πρόκειται για ιδέες για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, ιδίως για έναν "ευρωπαϊκό στρατό", ο Macron χάνεται γρήγορα σε γενικές γραμμές, ένα σίγουρο σημάδι στα μάτια πολλών παρατηρητών ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά.
Ακόμα και στην τεχνητή νοημοσύνη, ένας τομέας όπου η Γαλλία και η Γερμανία έχουν υποσχεθεί να συνεργαστούν στενά για να αντιμετωπίσουν καλύτερα τον ανταγωνισμό από την Κίνα και τις ΗΠΑ, φαίνεται ότι οι δύο πλευρές επιδιώκουν τους δικούς τους στόχους.
Η αποτυχία του Macron να ανταποκριθεί στις προσδοκίες δεν είναι μόνο άσχημα νέα για την ιδέα της μεταρρύθμισης της ΕΕ.
Πολλοί εξέφρασαν επίσης την ελπίδα ότι όταν η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel θα εγκαταλείψει το αξίωμά της, θα είναι αυτός που θα πάρει το μανδύα της ως de facto ηγέτη της ΕΕ.
Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσει κάποιος ότι μπορεί.
www.worldenergynews.gr
Όπως αναφέρει όταν ο Macron εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας τον Μάιο του 2017, πολλοί στην Ευρώπη αισθάνθηκαν ότι ξημέρωνε μια νέα αυγή.
Μετά από χρόνια κρίσης, η Ευρώπη είχε τώρα έναν ηγέτη ο οποίος θα την έσωζε από την κακουχία και την αναταραχή.
Ο νεαρός Γάλλος πρόεδρος είχε μία «φλογερή» προτροπή: En Marche! («Εμπρός!) και το όραμα για την ανοικοδόμηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ανανεώνοντας το πνεύμα της αδελφότητας της «ταλαιπωρημένης» Γηραιάς Ηπείρου.
Αν η Ευρώπη φαίνεται συχνά να είναι ενοχλητική για πολλούς εθνικούς ηγέτες, ο Macron κατέστησε σαφές ότι ο ίδιος ήταν «ό,τι καλύτερο».
Από το ευρωπαϊκό έμβλημα στην «Ωδή στη χαρά», δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι είναι σε όλα μέσα.
Η Γαλλίδα σχολιαστής Natalie Nougayrède σχολίασε αυτό το γεγονός μια μέρα μετά την εκλογή του Macron σε ένα κομμάτι για τον Guardian: «το πιο σημαντικό επίτευγμα είναι ότι ο Macron κέρδισε με ένα ισχυρό φιλοευρωπαϊκό μήνυμα ελπίδας και μεταρρύθμισης σε μια εποχή που η ίδια η λέξη Ευρώπη έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο της κατάχρησης».
Τελικά, ήταν ένα ονειρικό πρωινό στην Ευρώπη.
Αλλά μετά ήρθε η πραγματικότητα να τα καταστρέψει όλα.
Οι τελευταίες ημέρες δείχνουν τι έχει απομείνει από το όραμα της Macron: σχεδόν τίποτε.
Είτε πρόκειται για το γαλλικό φόρο καυσίμων, είτε για τον ψηφιακό φόρο της ΕΕ, είτε για τις προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης, ο Macron πέτυχε ελάχιστα από όσα υποσχέθηκε.
Και αυτό λέει τόσο για την Ευρώπη όσο και για έναν νεαρό Γάλλο μεθυσμένο από τη νέα εξουσία και την επιρροή του.
Οι λόγοι για την αποτυχία της επανάστασης του Macron βρίσκονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι για τον Macron πριν υλοποιήσει την ευρωπαϊκή ατζέντα του, θα έπρεπε πρώτα να δείξει ότι θα μπορούσε να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία.
Για χρόνια, το Βερολίνο παρακολουθούσε με αυξανόμενη απογοήτευση (που συνορεύει με τον πανικό), καθώς ο Nicolas Sarkozi και ο Francois Hollande δεν κατάφεραν να προβούν σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις ενόψει της όλο και πιο δύσκολης οικονομικής κατάστασης της χώρας τους.
Ο Macron ήξερε ότι για να πετύχει στην Ευρώπη, θα έπρεπε να κερδίσει τη Γερμανία και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να διορθώσει τη Γαλλία.
Η απότομη πτώση της δημοτικότητάς του, που κορυφώθηκε με την «εξέγερση» των κίτρινων γιλέκων, έκλεψε από τον Macron την αίγλη που χρειάζεται για να λάμψει στην ευρωπαϊκή, πολιτική σκηνή.
Με απλά λόγια, ένας Γάλλος ηγέτης με καταρρακωμένη δημοτικότητα δεν μπορεί να υποστηρίξει αξιόπιστα τις αλλαγές της ευρωπαϊκής πολιτικής, είτε πρόκειται για στρατιωτικούς είτε για εσωτερικές λειτουργίες της ευρωζώνης.
Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος για τον οποίο ο Macron υποχωρεί, υποστηρίζει ο Jan Techau, διευθυντής του προγράμματος Europe στο German Marshall Fund των Η.Π.Α.
«Δεν είναι ο πραγματικός Ευρωπαίος που ήθελε να πιστεύουμε ότι ήταν», δήλωσε ο Techau, ισχυριζόμενος ότι ο Macron είναι ουσιαστικά οπαδός του Ντε Γκωλ που έβαλε το γαλλικό εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα.
«Δεν είναι Ευρωπαίος για χάρη της Ευρώπης, αλλά για χάρη της Γαλλίας», προσθέτει.
Αυτή η πραγματικότητα έχει εκδηλωθεί σε ποικίλες περιπτώσεις, από τη διπλωματία μέχρι την άμυνα στην εμπορική σφαίρα.
Την περασμένη εβδομάδα, για παράδειγμα, το Παρίσι αντέδρασε σε μια πρόταση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Olaf Scholz η Γαλλία να προσφέρει τη μόνιμη έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην ΕΕ.
Όταν πρόκειται για ιδέες για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, ιδίως για έναν "ευρωπαϊκό στρατό", ο Macron χάνεται γρήγορα σε γενικές γραμμές, ένα σίγουρο σημάδι στα μάτια πολλών παρατηρητών ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά.
Ακόμα και στην τεχνητή νοημοσύνη, ένας τομέας όπου η Γαλλία και η Γερμανία έχουν υποσχεθεί να συνεργαστούν στενά για να αντιμετωπίσουν καλύτερα τον ανταγωνισμό από την Κίνα και τις ΗΠΑ, φαίνεται ότι οι δύο πλευρές επιδιώκουν τους δικούς τους στόχους.
Η αποτυχία του Macron να ανταποκριθεί στις προσδοκίες δεν είναι μόνο άσχημα νέα για την ιδέα της μεταρρύθμισης της ΕΕ.
Πολλοί εξέφρασαν επίσης την ελπίδα ότι όταν η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel θα εγκαταλείψει το αξίωμά της, θα είναι αυτός που θα πάρει το μανδύα της ως de facto ηγέτη της ΕΕ.
Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσει κάποιος ότι μπορεί.
www.worldenergynews.gr
