Παρά τους λεονταρισμούς που εκτοξεύει η Τουρκία, η επίλυση των διαφορών μέσω της στρατιωτικής ισχύος, ενδεχομένως δεν είναι επιθυμητός τρόπος για την Άγκυρα
Πριν δύο μέρες ο Τούρκος ΥΠΕΞ μιλώντας σχετικά με τις διμερείς διαφορές που υπάρχουν με τη χώρα μας, ανέφερε ότι εκτός από τη διπλωματία υπάρχει και μια ακόμα επιλογή υπονοώντας την πολεμική αναμέτρηση. Η αναφορά αυτή δεν γίνεται πρώτη φορά από τον κ. Τσαβούσογλου.
Τον Ιαν. του 2017 σε ομιλία του στο τουρκικό κοινοβούλιο, ανέφερε και πάλι ότι έχουμε τρεις επιλογές για να επιλύσουμε τις διαφορές μας. Πρώτον μέσω διπλωματίας, δεύτερον μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο και τρίτον με τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος.
Αν εξετάσουμε τις επιλογές που έθεσε ο Τούρκος ΥΠΕΞ για την επίλυση των διαφορών μας, απαιτείται να επισημάνουμε τα εξής :
Παρά τους λεονταρισμούς που εκτοξεύει η Τουρκία, η επίλυση των διαφορών μέσω της στρατιωτικής ισχύος, ενδεχομένως δεν είναι επιθυμητός τρόπος για την Άγκυρα. Απ΄ ότι έχει φανεί στις μέχρι σήμερα ελληνοτουρκικές κρίσεις, η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο που συνεπάγεται η διεκδίκηση των μονομερών επεκτατικών αξιώσεων της και να οδηγηθεί σε σύγκρουση μεγάλης κλίμακας. Ένα μη αναμενόμενο αποτέλεσμα θα μπορούσε να διαταράξει την σταθερότητα του τουρκικού κράτους και να έχει καταλυτικές επιπτώσεις για την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, που θα έπρεπε να διαχειριστεί τις εσωτερικές συνέπειες αυτού. Η Άγκυρα επιδιώκει την επίτευξη των Αντικειμενικών της Σκοπών, χωρίς τη χρήση στρατιωτικής ισχύος. Επιθυμεί με απειλές βίας και αμφισβητήσεις μέσω λεκτικών προκλήσεων και επιχειρησιακών δράσεων, να μας φέρει σε μια τέτοια κατάσταση που θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ ενός πολέμου που και η ίδια στην ουσία δεν επιθυμεί ή ενός συμβιβασμού που θα είναι επιζήμιος για τα εθνικά μας συμφέροντα. Η υποχωρητικότητα από την πλευρά μας, εξυπηρετεί την επίτευξη επιμέρους τουρκικών επιδιώξεων, οι οποίες μακροχρόνια θα ισοδυναμούν με μεγάλη νίκη ή εκπλήρωση του συνόλου των στόχων που έχει θέσει η Άγκυρα. Να επισημάνουμε ότι μια δυναμική ελληνική απάντηση στην προκλητικότητα της Τουρκίας, σε τόπο και χρόνο κατόπιν δικής μας επιλογής θα είναι επιτυχημένη αν η Τουρκία «τιθασευτεί». Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι αυξάνεται η πιθανότητα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης έστω μικρής κλίμακας.
Η προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό δικαστήριο, δεν κατοχυρώνει απόλυτα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οι αποφάσεις ακολουθούν συνήθως την παράδοση των ίσων αποστάσεων ή της μη απόλυτης ικανοποίησης κανενός από τα διάδικα μέρη. Απαραίτητη επίσης προϋπόθεση είναι οι δύο χώρες να έχουν αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Στο παρελθόν και συγκεκριμένα το 1976 λόγω κρίσης που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στις δύο χώρες για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, η Ελλάδα προσέφυγε μονομερώς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά η Τουρκία δεν προσήλθε και το Δικαστήριο κήρυξε εαυτόν αναρμόδιο. Δεν θα είχε επίσης ουσιαστικό αποτέλεσμα, αν η προσφυγή δεν περιελάμβανε και πολιτική συμφωνία για το σύνολο των διαφορών. Αν γινόταν μια προσφυγή στη Χάγη μόνο για ένα ζήτημα όπως αυτό της υφαλοκρηπίδας και δεν επέλυε σοβαρά ζητήματα αμφισβήτησης όπως οι γκρίζες ζώνες, θα διατηρούσε την υφιστάμενη κατάσταση έντασης.
Τέλος η επιλογή της διπλωματίας ή των διαπραγματεύσεων είναι λύση που επιθυμούν και οι δύο πλευρές αλλά το επιθυμούν με διαφορετικούς τρόπους. Η Τουρκία θέλει να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις υπό την απειλή χρήσης βίας και κάτω από μια ανισορροπία στο ισοζύγιο ισχύος για την επίτευξη των μέγιστων δυνατών αποτελεσμάτων από την πλευρά της. Την παρούσα χρονική βρίσκεται στο στάδιο της υλοποίησης το ενεργειακό πρόγραμμα που έχει σχεδιασθεί από την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Τουρκία νοιώθει ότι διαφοροποιούνται τα δεδομένα και δεν είναι διατεθειμένη να μείνει εκτός της εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Για το λόγο αυτό είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα να κλιμακώσει τις προκλήσεις της με σκοπό να οδηγηθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμα και μέσα από ένα θερμό επεισόδιο.
www.worldenergynews.gr
Τον Ιαν. του 2017 σε ομιλία του στο τουρκικό κοινοβούλιο, ανέφερε και πάλι ότι έχουμε τρεις επιλογές για να επιλύσουμε τις διαφορές μας. Πρώτον μέσω διπλωματίας, δεύτερον μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο και τρίτον με τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος.
Αν εξετάσουμε τις επιλογές που έθεσε ο Τούρκος ΥΠΕΞ για την επίλυση των διαφορών μας, απαιτείται να επισημάνουμε τα εξής :
Παρά τους λεονταρισμούς που εκτοξεύει η Τουρκία, η επίλυση των διαφορών μέσω της στρατιωτικής ισχύος, ενδεχομένως δεν είναι επιθυμητός τρόπος για την Άγκυρα. Απ΄ ότι έχει φανεί στις μέχρι σήμερα ελληνοτουρκικές κρίσεις, η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο που συνεπάγεται η διεκδίκηση των μονομερών επεκτατικών αξιώσεων της και να οδηγηθεί σε σύγκρουση μεγάλης κλίμακας. Ένα μη αναμενόμενο αποτέλεσμα θα μπορούσε να διαταράξει την σταθερότητα του τουρκικού κράτους και να έχει καταλυτικές επιπτώσεις για την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, που θα έπρεπε να διαχειριστεί τις εσωτερικές συνέπειες αυτού. Η Άγκυρα επιδιώκει την επίτευξη των Αντικειμενικών της Σκοπών, χωρίς τη χρήση στρατιωτικής ισχύος. Επιθυμεί με απειλές βίας και αμφισβητήσεις μέσω λεκτικών προκλήσεων και επιχειρησιακών δράσεων, να μας φέρει σε μια τέτοια κατάσταση που θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ ενός πολέμου που και η ίδια στην ουσία δεν επιθυμεί ή ενός συμβιβασμού που θα είναι επιζήμιος για τα εθνικά μας συμφέροντα. Η υποχωρητικότητα από την πλευρά μας, εξυπηρετεί την επίτευξη επιμέρους τουρκικών επιδιώξεων, οι οποίες μακροχρόνια θα ισοδυναμούν με μεγάλη νίκη ή εκπλήρωση του συνόλου των στόχων που έχει θέσει η Άγκυρα. Να επισημάνουμε ότι μια δυναμική ελληνική απάντηση στην προκλητικότητα της Τουρκίας, σε τόπο και χρόνο κατόπιν δικής μας επιλογής θα είναι επιτυχημένη αν η Τουρκία «τιθασευτεί». Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι αυξάνεται η πιθανότητα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης έστω μικρής κλίμακας.
Η προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό δικαστήριο, δεν κατοχυρώνει απόλυτα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οι αποφάσεις ακολουθούν συνήθως την παράδοση των ίσων αποστάσεων ή της μη απόλυτης ικανοποίησης κανενός από τα διάδικα μέρη. Απαραίτητη επίσης προϋπόθεση είναι οι δύο χώρες να έχουν αποδεχθεί τη γενική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Στο παρελθόν και συγκεκριμένα το 1976 λόγω κρίσης που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στις δύο χώρες για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, η Ελλάδα προσέφυγε μονομερώς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά η Τουρκία δεν προσήλθε και το Δικαστήριο κήρυξε εαυτόν αναρμόδιο. Δεν θα είχε επίσης ουσιαστικό αποτέλεσμα, αν η προσφυγή δεν περιελάμβανε και πολιτική συμφωνία για το σύνολο των διαφορών. Αν γινόταν μια προσφυγή στη Χάγη μόνο για ένα ζήτημα όπως αυτό της υφαλοκρηπίδας και δεν επέλυε σοβαρά ζητήματα αμφισβήτησης όπως οι γκρίζες ζώνες, θα διατηρούσε την υφιστάμενη κατάσταση έντασης.
Τέλος η επιλογή της διπλωματίας ή των διαπραγματεύσεων είναι λύση που επιθυμούν και οι δύο πλευρές αλλά το επιθυμούν με διαφορετικούς τρόπους. Η Τουρκία θέλει να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις υπό την απειλή χρήσης βίας και κάτω από μια ανισορροπία στο ισοζύγιο ισχύος για την επίτευξη των μέγιστων δυνατών αποτελεσμάτων από την πλευρά της. Την παρούσα χρονική βρίσκεται στο στάδιο της υλοποίησης το ενεργειακό πρόγραμμα που έχει σχεδιασθεί από την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Τουρκία νοιώθει ότι διαφοροποιούνται τα δεδομένα και δεν είναι διατεθειμένη να μείνει εκτός της εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Για το λόγο αυτό είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα να κλιμακώσει τις προκλήσεις της με σκοπό να οδηγηθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμα και μέσα από ένα θερμό επεισόδιο.
www.worldenergynews.gr
