Γιατί πληθαίνουν τα όχι και λιγοστεύουν τα ναι
O πρόεδρος Ομπάμα έκανε μια ομιλία που μας «έβγαλε» από τις πολλές καθημερινότητες, συνθέτοντας αυτόν τον ύμνο στην δημοκρατία με στόχο να βάλει την δική του πορεία στην τελική ευθεία του κλεισίματος μιας θητείας, που θα έλεγε κανείς ότι χαρακτηρίστηκε από αρκετά επιτεύγματα, όπως η διάσωση των αμερικανικών τραπεζών στο ξεκίνημά του αλλά και το Obamacare.
Σφράγισε την εποχή του και στο λίγο χρόνο που πέρασε από την Αθήνα έδωσε μια ανάταση όχι μόνο σαν εκπρόσωπος του σοβαρού και ισχυρού κράτους που είναι οι ΗΠΑ.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα από την στιγμή που είδαμε το αεροπλάνο του Αμερικανού προέδρου να απογειώνεται όταν η απάντηση του Σόιμπλε με θράσος απέναντι στον απερχόμενο πρόεδρο, έδειξε ποιό παραμένει το πνεύμα μιας χώρας που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να γίνει η ηγέτιδα δύναμη μιας Ευρώπης, για την οποία όλα δείχνουν ότι ξημερώνουν άλλες μέρες.
Δεν μπορεί να πει κανείς αν αυτές θα είναι καλύτερες ή χειρότερες, θα είναι όμως διαφορετικές.
Με την αποχώρηση του Ομπάμα μια μακρά περίοδος κλείνει τον κύκλο και μέχρι ο Τραμπ να βρει τον πλήρη βήματισμό του τα ταρακουνήματα θα είναι πολλά.
Πληθαίνουν τα όχι
Και αυτό γιατί στον ευρύτερο ευρωπαικό χώρο οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτό που υπάρχει σήμερα είναι πολλές και διαφορετικές.
Κάποιοι προσπαθούν να ξορκίσουν το BREXIT,όμως μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ την Τερέζα Μέυ ή τον Μπόρις Τζόνσον να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με την γερμανική ηγεσία.
Το γυαλί έχει σπάσει και δεν ξανακολλάει.
Αύριο στην Γαλλία η Λεπέν θα έχει αποκτήσει τη νομιμοποίηση να εκπροσωπεί τον πατριωτισμό και την αντίδραση των μεσαίων απέναντι σε μια ευρωπαική πολιτική σκηνή για την οποία μεγαλώνουν τα όχι και μειώνονται τα ναι.
Και οι ελίτ που χρέωσαν οι Αμερικανοί στην Κλίντον επιβάλλουν έναν καταμερισμό βαρών που δείχνει να μην έχει ούτε καπιταλιστική χροιά,ούτε και σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.
Ο Ρένστι είναι πίσω στα γκάλοπ στην Ιταλία και οι περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ουγγαρία που αντιτίθεται στο προσφυγικό, ή η θεωρητικά μικρή Βουλγαρία αλληθωρίζουν αλλού η καθεμία σε κρίσιμα ζητήματα πολιτικής, δείχνοντας ότι ένα μωσαικό που οικοδομήθηκε με βάσεις ανεπαρκείς μπορεί να παρουσιάσει στοιχεία αποσύνθεσης.
Στο περιβάλλον αυτό η μικρή πια Ελλάδα μετά από 7 χρόνια 3 μνημονίων ακόμα βρίσκεται υπό ένα διχαστικό πολιτικά κλίμα και δεν έχει βρει σχέδιο για την επιβίωση της ΔΕΗ, ενώ ετοιμάζονται να της επιβάλλουν την αποδυνάμωση της ΔΕΠΑ.
Αυτά για να μιλάμε για δύο βασικά ζητήματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του ενεργειακού τομέα της τελευταίες ημέρες.
Προσωπικά δεν αντιπαθώ την Αγκελα Μέρκελ και κατανοώ ότι θα έχει την δική της προσωπική κρίση και δοκιμασία παίρνονοντας το ρίσκο να συνεχίσει μετά από τόσες επιτυχίες σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο και τόσες πληγές σε πανευρωπαικό.
Είναι όμως φανερό ότι η Ευρώπη δεν έχει αυτήν την στιγμή ηγέτες.
Δεν υπάρχει σύμπνοια παρά το γεγονός ότι και εργαλεία υπάρχουν και άνθρωποι κλειδιά όπως ο Γιούνκερ και ο Ντράγκι.
Αυτό είναι το πιο απλό που καταλάβαμε από την παρουσία του Ομπάμα.
Και είναι αξιοσημείωτο ότι όλα αυτά κατατείνουν στην προυπόθεση να παίξει τώρα ο Ντόναλτ Τραμπ τον ρόλο εκείνου που θα διαμορφώσει τις εξελίξεις.
Την ίδια ώρα περιμένουμε και αυτό,να δούμε δηλαδή την Ευρώπη των 29 να εκβιάζεται από τον Ερντογάν.
Και πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά.
O Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης είναι Διευθυντής στο www.worldenergynews.gr
www.worldenergynews.gr
Σφράγισε την εποχή του και στο λίγο χρόνο που πέρασε από την Αθήνα έδωσε μια ανάταση όχι μόνο σαν εκπρόσωπος του σοβαρού και ισχυρού κράτους που είναι οι ΗΠΑ.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα από την στιγμή που είδαμε το αεροπλάνο του Αμερικανού προέδρου να απογειώνεται όταν η απάντηση του Σόιμπλε με θράσος απέναντι στον απερχόμενο πρόεδρο, έδειξε ποιό παραμένει το πνεύμα μιας χώρας που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να γίνει η ηγέτιδα δύναμη μιας Ευρώπης, για την οποία όλα δείχνουν ότι ξημερώνουν άλλες μέρες.
Δεν μπορεί να πει κανείς αν αυτές θα είναι καλύτερες ή χειρότερες, θα είναι όμως διαφορετικές.
Με την αποχώρηση του Ομπάμα μια μακρά περίοδος κλείνει τον κύκλο και μέχρι ο Τραμπ να βρει τον πλήρη βήματισμό του τα ταρακουνήματα θα είναι πολλά.
Πληθαίνουν τα όχι
Και αυτό γιατί στον ευρύτερο ευρωπαικό χώρο οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτό που υπάρχει σήμερα είναι πολλές και διαφορετικές.
Κάποιοι προσπαθούν να ξορκίσουν το BREXIT,όμως μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ την Τερέζα Μέυ ή τον Μπόρις Τζόνσον να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με την γερμανική ηγεσία.
Το γυαλί έχει σπάσει και δεν ξανακολλάει.
Αύριο στην Γαλλία η Λεπέν θα έχει αποκτήσει τη νομιμοποίηση να εκπροσωπεί τον πατριωτισμό και την αντίδραση των μεσαίων απέναντι σε μια ευρωπαική πολιτική σκηνή για την οποία μεγαλώνουν τα όχι και μειώνονται τα ναι.
Και οι ελίτ που χρέωσαν οι Αμερικανοί στην Κλίντον επιβάλλουν έναν καταμερισμό βαρών που δείχνει να μην έχει ούτε καπιταλιστική χροιά,ούτε και σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.
Ο Ρένστι είναι πίσω στα γκάλοπ στην Ιταλία και οι περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ουγγαρία που αντιτίθεται στο προσφυγικό, ή η θεωρητικά μικρή Βουλγαρία αλληθωρίζουν αλλού η καθεμία σε κρίσιμα ζητήματα πολιτικής, δείχνοντας ότι ένα μωσαικό που οικοδομήθηκε με βάσεις ανεπαρκείς μπορεί να παρουσιάσει στοιχεία αποσύνθεσης.
Στο περιβάλλον αυτό η μικρή πια Ελλάδα μετά από 7 χρόνια 3 μνημονίων ακόμα βρίσκεται υπό ένα διχαστικό πολιτικά κλίμα και δεν έχει βρει σχέδιο για την επιβίωση της ΔΕΗ, ενώ ετοιμάζονται να της επιβάλλουν την αποδυνάμωση της ΔΕΠΑ.
Αυτά για να μιλάμε για δύο βασικά ζητήματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του ενεργειακού τομέα της τελευταίες ημέρες.
Προσωπικά δεν αντιπαθώ την Αγκελα Μέρκελ και κατανοώ ότι θα έχει την δική της προσωπική κρίση και δοκιμασία παίρνονοντας το ρίσκο να συνεχίσει μετά από τόσες επιτυχίες σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο και τόσες πληγές σε πανευρωπαικό.
Είναι όμως φανερό ότι η Ευρώπη δεν έχει αυτήν την στιγμή ηγέτες.
Δεν υπάρχει σύμπνοια παρά το γεγονός ότι και εργαλεία υπάρχουν και άνθρωποι κλειδιά όπως ο Γιούνκερ και ο Ντράγκι.
Αυτό είναι το πιο απλό που καταλάβαμε από την παρουσία του Ομπάμα.
Και είναι αξιοσημείωτο ότι όλα αυτά κατατείνουν στην προυπόθεση να παίξει τώρα ο Ντόναλτ Τραμπ τον ρόλο εκείνου που θα διαμορφώσει τις εξελίξεις.
Την ίδια ώρα περιμένουμε και αυτό,να δούμε δηλαδή την Ευρώπη των 29 να εκβιάζεται από τον Ερντογάν.
Και πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά.
O Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης είναι Διευθυντής στο www.worldenergynews.gr
www.worldenergynews.gr
