Η ψήφιση ενός ακόμα νόμου για τον «Προσωπικό Γιατρό» αυτή την εβδομάδα, αποδεικνύει ότι όσοι είχαν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δυστυχώς, και οι διατάξεις οι οποίες υπερψηφίστηκαν τώρα απέχουν από τις ενδεδειγμένες, γράφει σε ανακοίνωσή της η πολιτική οργάνωση «Εκκίνηση Έλληνες Δημοκράτες».
Αναλυτικά η ανακοίνωση
Είναι προφανές ότι ο «Προσωπικός Γιατρός» δεν αρκεί. Ένα συνεπές σύστημα Πρωτοβάθμιων Φροντίδων Υγείας δεν μπορεί παρά να προβλέπει «Προσωπικό Παιδίατρο» από τη γέννηση μέχρι τα 6 χρόνια και «Γιατρό στο Σχολείο» από τα 6 έως τα 16 χρόνια. Παιδίατρο, Οδοντίατρο, Οφθαλμίατρο για κάθε παιδί, μαθητή και μαθήτρια. Με το δυναμικό αυτό, στο σύνολό του, να αναφέρεται σε Κέντρα Υγείας στελεχωμένα με γιατρούς ειδικοτήτων συμβεβλημένων με τον ΕΟΠΥΥ.
Μια τέτοια ολοκληρωμένη δημόσια επένδυση με ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία της νέας γενιάς, στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς σήμερα και στο κόστος των υπηρεσιών περίθαλψης έπρεπε και μπορούσε να χρηματοδοτηθεί και από τους έκτακτους ευρωπαϊκούς πόρους των τελευταίων χρόνων. Προτιμήθηκε, όπως ξέρουμε, η διασπάθιση τους σε επιδόματα, αμφιλεγόμενης αξίας.
Η δημόσια υγεία λοιπόν συνεχίζει να δοκιμάζεται σκληρά από έλλειψη συνεκτικού σχεδίου και απαράδεκτη στενότητα πόρων. Τα περιθώρια ανοχής όμως απέναντι στην δίδυμη αυτή κακοδαιμονία έχουν εξαντληθεί. Προ πολλού. Και η θεραπεία της απαιτεί μια νέα, διαφορετική, πολιτική τάξη πραγμάτων.
Αναλυτικά η ανακοίνωση
Είναι προφανές ότι ο «Προσωπικός Γιατρός» δεν αρκεί. Ένα συνεπές σύστημα Πρωτοβάθμιων Φροντίδων Υγείας δεν μπορεί παρά να προβλέπει «Προσωπικό Παιδίατρο» από τη γέννηση μέχρι τα 6 χρόνια και «Γιατρό στο Σχολείο» από τα 6 έως τα 16 χρόνια. Παιδίατρο, Οδοντίατρο, Οφθαλμίατρο για κάθε παιδί, μαθητή και μαθήτρια. Με το δυναμικό αυτό, στο σύνολό του, να αναφέρεται σε Κέντρα Υγείας στελεχωμένα με γιατρούς ειδικοτήτων συμβεβλημένων με τον ΕΟΠΥΥ.
Μια τέτοια ολοκληρωμένη δημόσια επένδυση με ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία της νέας γενιάς, στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς σήμερα και στο κόστος των υπηρεσιών περίθαλψης έπρεπε και μπορούσε να χρηματοδοτηθεί και από τους έκτακτους ευρωπαϊκούς πόρους των τελευταίων χρόνων. Προτιμήθηκε, όπως ξέρουμε, η διασπάθιση τους σε επιδόματα, αμφιλεγόμενης αξίας.
Η δημόσια υγεία λοιπόν συνεχίζει να δοκιμάζεται σκληρά από έλλειψη συνεκτικού σχεδίου και απαράδεκτη στενότητα πόρων. Τα περιθώρια ανοχής όμως απέναντι στην δίδυμη αυτή κακοδαιμονία έχουν εξαντληθεί. Προ πολλού. Και η θεραπεία της απαιτεί μια νέα, διαφορετική, πολιτική τάξη πραγμάτων.
www.worldenergynews.gr
