Ο Απόστολος του Μεγάλου Σαββάτου 1 Μαΐου 2021. Μεγάλο Σάββατο με την θεόσωμο ταφή και η εις άδου κάθοδος του Ιησού Χριστού.
Επιστολή Αποστόλου Παύλου - Προς Ρωμαίους: Θάνατος και ανάσταση μαζί με το Χριστό. Αποστολικό ανάγνωσμα κατά το Μεγάλο Σάββατο από πρωτότυπο και σε νεοελληνική απόδοση.
Θάνατος και ανάσταση μαζί με το Χριστό
Ή αγνοείτε ότι όσοι βαφτιστήκαμε στο Χριστό Ιησού βαφτιστήκαμε στο θάνατό του;
Ταφήκαμε, λοιπόν, μαζί του μέσω του βαφτίσματος στο θάνατο, ώστε, όπως ακριβώς ο Χριστός εγέρθηκε από τους νεκρούς μέσω της δόξας του Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε καινούργια ζωή.
Γιατί αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του στο ομοίωμα του θανάτου του, τότε θα είμαστε σύμφυτοι και στην ανάστασή του.
Επειδή γνωρίζουμε αυτό, ότι ο παλιός μας άνθρωπος σταυρώθηκε μαζί του, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μην υπηρετούμε πια ως δούλοι στην αμαρτία.
Γιατί όποιος πέθανε έχει δικαιωθεί και θεωρείται αθωωμένος από την αμαρτία.
Αν λοιπόν πεθάναμε μαζί με το Χριστό, πιστεύουμε ότι και θα ζήσουμε μαζί του.
Επειδή ξέρουμε ότι, αφού ο Χριστός εγέρθηκε από τους νεκρούς, δεν πεθαίνει πια, ο θάνατος δεν τον κυριεύει πια.
Γιατί για ό,τι πέθανε, ως προς την αμαρτία πέθανε μια φορά για πάντα. και για ό,τι ζει, ζει για το Θεό.
Έτσι κι εσείς να λογαριάζετε τους εαυτούς σας ότι αφενός είναι νεκροί ως προς την αμαρτία, αφετέρου ζωντανοί ως προς το Θεό μέσα στο Χριστό Ιησού τον Κύριό μας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
https://www.ekklisiaonline.gr/eyaggelia/o-apostolos-megalo-savvato-1-maiou-2021-thanatos-ke-anastasi-mazi-me-to-christo/
Η Ανάσταση
Εις την Μαγδαληνήν Μαρίαν, εις εκείνην ήτις πολύ ηγάπησε διότι πολύ εσυγχωρήθη, και εκ της ψυχής της οποίας, της διαπύρου νυν ως η φλοξ και διαυγούς ως κρύσταλλος, είχεν εκβάλη επτά δαιμόνια, απέκειτο η ένδοξος τιμή να ίδη πρώτη τον αναστάντα Σωτήρα. (Κατ' άλλους ερμηνευτάς, ο Κύριος αναστάς ώφθη πρώτον εις την πάναγνον Αυτού Μητέρα, καίτοι τούτο απεσιωπήθη υπό των Ευαγγελιστών). Και η οπτασία των Αγγέλων, δεν είχε καταπραΰνει την έξαψιν και την ταραχήν εν τη καρδία της Μαγδαληνής, όταν, επιστρέψασα και πάλιν εις το μνημείον, εύρεν ότι δεν ήτο πλέον δυνατόν να προσφέρη τον τελευταίον φόρον της αφοσιώσεως και της στοργής εις το κατατραυματισμένον σώμα του Κυρίου της.
Από της περιπαθούς ψυχής της, ουδέν αι λευκαί οπτασίαι και αι αγγελικαί φωναί ηδυνήθησαν να εξώσωσι την αγωνίαν την οποίαν ησθάνετο εις την επίμονον σκέψιν, «Ήραν τον Κύριόν μου εκ του μνημείου, και ουκ οίδα πού έθηκαν Αυτόν». Μεθ' όλης της ψυχής της απερροφημένης εις την σκέψιν ταύτην, εστράφη, και ιδού, ο Ιησούς Αυτός ίστατο παρ' αυτήν. Ήτο ο Ιησούς, αλλ' όχι όπως τον είχε γνωρίσει. Υπήρχε τι το πνευματικόν, το υπερκόσμιον, εις το εγηγερμένον εκείνο και δεδοξασμένον σώμα. Εκείνη εφαντάσθη ότι ήτο ο κηπουρός, και εν τη απλήστω ελπίδι ότι ούτος δύναται να εξηγήση προς αυτήν το μυστήριον του κενωθέντος εκείνου και αγγελοφοντήτου τάφου, ανακράζει προς Αυτόν εν αγωνιώδη εκπλήσει, αποστρέφουσα την κεφαλήν, ίσως διά να κρύψη τα ρέοντα δάκρυά της — «Κύριε, ει συ εβάστασας Αυτόν, είπε μοι πού έθηκας Αυτόν, καγώ Αυτόν αρώ».
Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτήν, «Μαρία!»
Περισσότερα εδώ:
https://orthodoxfathers.com/Vios-tou-Christou/62-Anastasis-tou-Kuriou
www.worldenergynews.gr
