Αν και η λύση της εκκαθάρισης εν λειτουργία αποτελεί μονόδρομο, και φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον για τη βιομηχανία από ξένους επενδυτές, παραμένει ακόμη στοίχημα η διάσωσή της
Θετικές προοπτικές φαίνεται πως είχε αναδείξει το πείραμα της Telf AG για τον εμπλουτισμό μεταλλεύματος από τη Γουατεμάλα στις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες η εταιρεία με έδρα το Λουγκάνο της Ελβετίας δείχνει να ενδιαφέρεται για την προοπτική ιδιωτικοποίησης της ιστορικής βιομηχανίας. Ανάλογο ενδιαφέρον φαίνεται να έχουν δείξει δύο ακόμη ευρωπαϊκές εταιρείες, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως η κυβέρνηση έχει εφησυχάσει για την ευόδωση του σχεδίου διάσωσης που προωθείται.
Ενδεικτική είναι πρόσφατη δήλωση του αρμόδιου υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωστή Χατζηδάκη, η οποία αποτυπώνει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η βιομηχανία: «Προσπαθούμε να βρούμε μια λύση, με δυσκολίες, έτσι ώστε να πάμε σε εκκαθάριση εν λειτουργία και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε μια σειρά από εμπόδια για να γλιτώσουμε την απότομη πτώχευση. Εδώ δεν είναι το δίλημμα αν θα συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε σήμερα. Το δίλημμα στην πραγματικότητα είναι πτώχευση ή να βρούμε κάποια νομική φόρμουλα που να μας επιτρέψει να εφαρμόσουμε την απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 2014, που δεν εφαρμόστηκε τότε, με χειρότερα σήμερα οικονομικά δεδομένα για τη ΛΑΡΚΟ».
Η παραπάνω δήλωση καταδεικνύει τις ανησυχίες του υπουργού Ενέργειας για αιφνίδια πτώχευση της ΛΑΡΚΟ, οι οποίες κάθε άλλο παρά αβάσιμες είναι. Κι αυτό γιατί υπάρχουν τουλάχιστον έξι διαφορετικές αιτίες που η κάθε μία από μόνη της μπορεί να προκαλέσει κλείσιμο και οριστική κατάρρευση της εταιρείας μέσα στους επόμενους λίγους μήνες:
1) Η ΔΕΗ, που έχει εξαντλήσει τα περιθώριά της να δίνει ρεύμα και να πληρώνεται μόνο κατά ένα μέρος, έχοντας και ανεξόφλητο υπόλοιπο από παλαιά έτη πάνω από 350 εκατ. ευρώ. Εκκρεμούν ήδη εξώδικα διακοπής τη ηλεκτροδότησης.
2) Οι προμηθευτές καυσίμων, λιπαντικών και άλλοι προμηθευτές, που είναι σε παρόμοια κατάσταση αν και με μικρότερα νούμερα, που όμως μπορούν να οδηγήσουν την εταιρεία σε πτώχευση ανά πάσα στιγμή.
3) Οι μηχανικές βλάβες που μπορεί να προκληθούν από μακρόχρονη έλλειψη συντήρησης. Κάθε παραμικρή διακοπή λειτουργίας οδηγεί σε αλυσιδωτές καθυστερήσεις παραγωγής και φορτώσεων στους πελάτες, και συνακόλουθη ασφυξία μετρητών.
4) Οι περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που αν και έχουν καταγραφεί, δεν έχουν καλυφθεί εδώ και πολλά χρόνια.
5) Η ανάγκη κατάθεσης εγγυητικών επιστολών για την εκμετάλλευση των μεταλλείων σύμφωνα με πρόσφατη νομοθεσία. Εάν δεν κατατεθούν αυτές οι εγγυητικές, ενδέχεται να παύσει η εταιρεία να έχει δικαίωμα εκμετάλλευσης πλέον των ορυχείων.
6) Τα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης από οφειλές προς την παλαιά ΛΑΡΚΟ ή από παλαιά δάνεια της εταιρείας όπου έχει χαθεί η ρύθμιση.
Τρεις κατηγορίες βαρών
Η σημερινή λειτουργία της Λάρκο φέρνει τρεις κατηγορίες από βάρη που κρέμονται σαν θηλιά γύρω από το λαιμό της και είναι πρακτικά αδύνατο να αντιμετωπιστούν με το σημερινό νομικό πρόσωπο της Λάρκο.
Πρώτο βάρος: Ληξιπρόθεσμες οφειλές άνω των 700 εκατ. ευρώ. Αυτές περιλαμβάνουν πάνω από 350 εκ προς τη ΔΕΗ, 20 εκ. στον ΕΦΚΑ, οφειλές σε τράπεζες, σε παλιούς μετόχους της προηγούμενης ΛΑΡΚΟ και πολλούς άλλους προμηθευτές. Ακόμη οφείλονται επιστροφές κρατικών ενισχύσεων που κρίθηκαν παράνομες, και που εμποδίζουν το δημόσιο να έρθει ως μέτοχος και να κάνει ενέσεις ρευστού.
Δεύτερο βάρος: Λείπουν σοβαρά κεφάλαια για μία βιώσιμη λειτουργία, ακόμη και εάν εξοφληθούν οι παλιές οφειλές. Υπάρχει άμεση ανάγκη για κεφάλαια κινήσεως, δηλαδή για τη χρηματοδότηση του κενού μεταξύ είσπραξης από τους πελάτες και των δαπανών για την παραγωγή που τους πουλάμε. Λείπουν όμως και κεφάλαια μονιμότερου χαρακτήρα που αφορούν σε λειτουργικά θέματα όπως εγγυητικές για τα μεταλλεία, έργα συνήθους αλλά και βαριάς συντήρησης, και μικρής εμβέλειας έργα για βελτίωση της παραγωγικότητας των εγκαταστάσεων. Υπάρχει επίσης ανάγκη για ακόμη μεγαλύτερες επενδύσεις για έργα υποχρεωτικά για προστασία του περιβάλλοντος (έχουν καθυστερήσει πάνω από 7 χρόνια) αλλά και για εισαγωγή νέων τεχνολογιών και για τον εκσυγχρονισμό των λιμενικών εγκαταστάσεων, που είναι συνυφασμένα με την μεσοπρόθεσμη επιβίωση της επιχείρησης. Ο συνολικός λογαριασμός είναι της τάξεως των 200 – 250 εκ. ευρώ.
Τρίτο βάρος: Η εταιρεία σήμερα έχει μετόχους οι οποίοι θεσμικά εμποδίζονται να την στηρίξουν κεφαλαιακά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Το Δημόσιο (μέσω του ΤΑΙΠΕΔ) διότι οι όποιες ενισχύσεις στην υφιστάμενη εταιρεία θα κριθούν παράνομες, όπως έγινε στο παρελθόν. Η ΔΕΗ διότι έχει ήδη τεράστιες εκκρεμότητες οφειλών και οι εταιρικοί κανόνες δεν της επιτρέπουν να χειριστεί την εταιρεία σαν επενδυτική ευκαιρία. Η Εθνική Τράπεζα, λόγω του αυστηρού πλαισίου λειτουργίας των Τραπεζών, δεν μπορεί ούτε να προβεί σε κεφαλαιακές ενέσεις ούτε σε δανεισμό.
Οι λόγοι αυτή καθιστούν τη λύση της εκκαθάρισης εν λειτουργία μονόδρομο. Το στοίχημα ωστόσο για την κυβέρνηση είναι εάν θα καταφέρει να τη φέρει εις πέρας αποτρέποντας τον ξαφνικό θάνατο. Την ίδια στιγμή, το νικέλιο έχει υποχωρήσει στα 12.500 δολάρια ο τόνος, κάτι που βραχυπρόθεσμα αποτελεί αντικίνητρο για τυχόν ενδιαφερόμενους για τη βιομηχανία.
www.worldenergynews.gr
