Κατά το CEPRs το ελληνικό χρέος που κατέχει η ΕΚΤ, θα μεταφερθεί ή θα αντικατασταθεί από τον ESM.
Μια ριζοσπαστική πρόταση για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους υποβάλλει το Centre for Economic Policy Research CEPRs.
Σε ειδική έκθεση 11 σελίδων με τίτλο Greece sovereign debt and economic realism (ελληνικό δημόσιο χρέος και οικονομικός ρεαλισμός) τονίζονται τα εξής.
Μετά από άλλους έξι μήνες διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος και κατέληξαν σε αδιέξοδο.
Στην έκθεση αναλύεται μια πρόταση, ριζοσπαστική πρόταση για το χρέος της Ελλάδος.
Η Ευρώπη, συμφώνησε να «δανείσει» την Ελλάδα ώστε να καλύψει το ποσό που θέλει να «επιστρέψει» στους ιδιώτες πιστωτές, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ τον Ιούλιο του 2017 και κάποια ελάχιστα κεφάλαια για να καλυφθούν τόκοι και οι εγχώριες ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Περαιτέρω ανάλυση ως προς το ελληνικό χρέος έχει αναφερθεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου ενώ ορισμένοι προσδιορίζουν τον χρόνο εξέτασης της διευθέτησης του ελληνικού χρέους Απρίλιο του 2019 όταν και λήγουν ομόλογα.
Το ΔΝΤ, το οποίο ισχυρίζεται δικαίως ότι το χρέος της Ελλάδος δεν είναι βιώσιμο, κατάφερε ούτε να εγκρίνει ούτε να αποδοκιμάσει την τελευταία συμφωνία.
Το λάθος στο ελληνικό χρέος ξεκίνησε από το παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι αντικατέστησαν το ιδιωτικό χρέος με δάνεια του δημόσιου τομέα από EFSF και ESM… αυτό ήταν το λάθος.
Τα περισσότερα δάνεια ρεαλιστικά ποτέ δεν θα αποπληρωθούν, παρ΄ όλα αυτά χορηγήθηκαν πρόσθετα κεφάλαια για να διασώσουν τις ελληνικές τράπεζες και να αποτρέψουν εκροές καταθέσεων.
Οι Έλληνες, το ΔΝΤ και η Γερμανία βρίσκονται σε ένα ατέρμονο φαύλο κύκλο.
Οι Γερμανοί ανησυχούν μήπως μια συμφωνία με την Ελλάδα δημιουργήσει προηγούμενο για την Ισπανία, την Ιταλία, και άλλες χώρες.
Αυτός είναι ο λόγος που θέλουν το ΔΝΤ να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το ΔΝΤ λειτουργεί αποθαρρυντικά για πολλά κράτη.
Επίσης εάν υπάρξει κάποιος διακανονισμός στο χρέος θα επιτρέψει στην Ελλάδα να δανειστεί εκ νέου από την ιδιωτική αγορά.... η Γερμανία θα πρέπει να ανησυχεί ότι θα δεχθεί σφοδρή κριτική για το τρίτο πρόγραμμα στήριξης.
Συνεπώς, είναι δύσκολο να υπάρξει διαπραγμάτευση για μεγάλες διαγραφές στο ελληνικό χρέος όταν είναι αναπόφευκτα τα νέα «δάνεια» που θα απαιτηθούν κατά τα επόμενα χρόνια, καθώς ο δανεισμός από τους ιδιώτες δεν θα είναι επαρκής.
Για πολλούς λόγους η Γερμανία επιδιώκει να αναβάλει την διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Η φήμη του ΔΝΤ αμαυρώθηκε λόγω των προηγούμενων ελληνικών διασώσεων, ωστόσο το Ταμείο ζητάει δικαιολογημένα μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους.
Αυτή η θέση έχει προκαλέσει αδιέξοδο μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ.
Από την άλλη πλευρά όλοι έχουν αναγνωρίσει ότι τα προγράμματα στήριξης στην Ελλάδα είχαν χαμηλή αποτελεσματικότητα.
Υπάρχει, επομένως, το εξής πρόβλημα:
Kανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι Ελλάδα είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα.
Για την Ελλάδα υπάρχει ένα όριο στο ρυθμό των μεταρρυθμίσεων και της συνακόλουθης επιτάχυνσης της οικονομικής ανάπτυξης.
Η Νότια Ιταλία έχει τους ίδιους νόμους με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην οποία ανήκει και η βόρεια Ιταλία, αλλά η οικονομία Βορά και Νότου δεν έχουν συγκλίνει.
Το ίδιο συμβαίνει με την ανατολική και τη δυτική Γερμανία.
Πως θα κοπεί ο γόρδιος δεσμός;
Προτείνουμε ένα πρόγραμμα με δύο σκέλη που επιτρέπει οι Γερμανοί και το ΔΝΤ να επιτύχουν τον πρωταρχικό τους στόχο, ενώ επιτρέπει στους Έλληνες να διαπραγματευθούν μια σημαντική μείωση των δανειακών υποχρεώσεων τους.
Το πρώτο μέρος της πρότασης μας είναι να συνδεθεί το εξωτερικό χρέος με τις κρατικές δαπάνες με προοδευτικό τρόπο, από τον τύπο:
Οι καθαρές πληρωμές χρέους = 7% * (G - 60 δισ)
Όπου G είναι οι κρατικές δαπάνες.
Οι καθαρές πληρωμές χρέους ορίζονται ως η διαφορά μεταξύ των μετρητών που καταβάλλονται από τους πιστωτές.
Επί του παρόντος, η ελληνική κυβέρνηση ξοδεύει περίπου 90 δισεκ. από ένα ΑΕΠ ύψους 180 δισεκ. έτσι ώστε οι βραχυχρόνιες πληρωμές να διαμορφώνονται στα 2,1 δισ ή 1,2% του ΑΕΠ. Επιπλέον, η Ελλάδα πληρώνει για έντονα γραμμάτια σε τόκους περίπου 400 εκατ. ευρώ.
Με βάση την λογική στα πρωτογενή πλεονάσματα η Ελλάδα βρίσκεται πιο κοντά στο 1,5% παρά στο 3,5% ως προς την μακροχρόνια επαναληψιμότητα.
Επειδή οι πληρωμές προς τους ιδιώτες πιστωτές και το ΔΝΤ θα υπερβούν τα λογικά όρια, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει αναπόφευκτα να δανείσουν στους Έλληνες επιπλέον χρήματα μέσω του ESM κατά τα επόμενα χρόνια για να καλυφθεί το έλλειμμα.
Ας υποθέσουμε ότι οι πληρωμές θα είναι 2,5 δισεκ. και οι πληρωμές προς τους πιστωτές καθώς και το ΔΝΤ είναι 6,15 δισεκ. σε κεφάλαιο και ένα άλλο 1 δισεκ. π.χ. σε τόκους.
Στη συνέχεια, ο ESM θα δώσει στους Έλληνες την ισορροπία των 4,65 δισ.
Πιστεύουμε ότι το ελληνικό χρέος που κατέχει η ΕΚΤ, θα μεταφερθεί ή θα αντικατασταθεί από τον ESM.
Αν και αυτό το μέρος της πρότασής μας αντιμετωπίζει τα ζητήματα ρευστότητας, δεν πληροί το κριτήριο της βιωσιμότητας που θέτει το ΔΝΤ.
Έτσι, το δεύτερο μέρος της πρότασής μας πιστώνει την Ελλάδα με 3 ευρώ των καθαρών επιστροφών για κάθε ευρώ που πράγματι κατέβαλε προς την κατεύθυνση του υφιστάμενου χρέους.
Για παράδειγμα, ας πούμε ότι θα πρέπει να αποπληρωθούν 3 δισεκ και 2 δισεκ. πάνε στο ΔΝΤ και σε ανώτερους πιστωτές.
Στη συνέχεια, το 1 δισ πηγαίνει στην «Ευρώπη» και αυτό θα συνοδεύεται από 2 δισεκ. χρέους.
Με αυτό το σχέδιο θα μειωθεί το ελληνικό χρέος προς την Ευρώπη κατά 66% ανεξάρτητα από το προφίλ του χρέους και το επιτόκιο που χρησιμοποιείται για την προεξόφληση όλων των πληρωμών. Θα ισχύει για μέρος των 231 δισεκ. από τα 293 δισεκ. σε χρέος σε ονομαστική αξία…..
Αν σε οποιοδήποτε σημείο η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών θα χαθεί το 1/3 του χρέους.
Αν η Ελλάδα τελικά υιοθετήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα παράγει έσοδα για να πληρώσει τις υποχρεώσεις σε χρέος.
Μια σημαντική πτυχή της πρότασής είναι η Ελλάδα να μην μπορεί να δημιουργεί νέο χρέος ακόμη και εάν μπορεί να βγαίνει στις αγορές.
Αυτό το σχέδιο είναι κατάλληλο για μια χώρα όπως η Ελλάδα καθώς δεν μπορεί να αναμένει την έκδοση νέου ιδιωτικού χρέους χωρίς την σιωπηρή εγγύηση των δανειστών του επίσημου τομέα.
Το σχέδιό μας ακούγεται ριζοσπαστική, αλλά δεν είναι.
Άλλοι έχουν προτείνει τη σύνδεση των πληρωμών του χρέους προς το ΑΕΠ.
Ο δείκτης των δαπανών μας είναι πιο εύκολο να μετρηθεί, και δίνει καλύτερα κίνητρα.
Άλλοι έχουν προτείνει διαγραφή χρεών και υπό όρους μεταρρυθμίσεις.
Αλλά οι μεταρρυθμίσεις είναι δύσκολο να μετρηθούν.
Πηγή: www.bankingnews.gr
www.worldenergynews.gr
Σε ειδική έκθεση 11 σελίδων με τίτλο Greece sovereign debt and economic realism (ελληνικό δημόσιο χρέος και οικονομικός ρεαλισμός) τονίζονται τα εξής.
Μετά από άλλους έξι μήνες διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος και κατέληξαν σε αδιέξοδο.
Στην έκθεση αναλύεται μια πρόταση, ριζοσπαστική πρόταση για το χρέος της Ελλάδος.
Η Ευρώπη, συμφώνησε να «δανείσει» την Ελλάδα ώστε να καλύψει το ποσό που θέλει να «επιστρέψει» στους ιδιώτες πιστωτές, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ τον Ιούλιο του 2017 και κάποια ελάχιστα κεφάλαια για να καλυφθούν τόκοι και οι εγχώριες ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Περαιτέρω ανάλυση ως προς το ελληνικό χρέος έχει αναφερθεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου ενώ ορισμένοι προσδιορίζουν τον χρόνο εξέτασης της διευθέτησης του ελληνικού χρέους Απρίλιο του 2019 όταν και λήγουν ομόλογα.
Το ΔΝΤ, το οποίο ισχυρίζεται δικαίως ότι το χρέος της Ελλάδος δεν είναι βιώσιμο, κατάφερε ούτε να εγκρίνει ούτε να αποδοκιμάσει την τελευταία συμφωνία.
Το λάθος στο ελληνικό χρέος ξεκίνησε από το παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι αντικατέστησαν το ιδιωτικό χρέος με δάνεια του δημόσιου τομέα από EFSF και ESM… αυτό ήταν το λάθος.
Τα περισσότερα δάνεια ρεαλιστικά ποτέ δεν θα αποπληρωθούν, παρ΄ όλα αυτά χορηγήθηκαν πρόσθετα κεφάλαια για να διασώσουν τις ελληνικές τράπεζες και να αποτρέψουν εκροές καταθέσεων.
Οι Έλληνες, το ΔΝΤ και η Γερμανία βρίσκονται σε ένα ατέρμονο φαύλο κύκλο.
Οι Γερμανοί ανησυχούν μήπως μια συμφωνία με την Ελλάδα δημιουργήσει προηγούμενο για την Ισπανία, την Ιταλία, και άλλες χώρες.
Αυτός είναι ο λόγος που θέλουν το ΔΝΤ να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το ΔΝΤ λειτουργεί αποθαρρυντικά για πολλά κράτη.
Επίσης εάν υπάρξει κάποιος διακανονισμός στο χρέος θα επιτρέψει στην Ελλάδα να δανειστεί εκ νέου από την ιδιωτική αγορά.... η Γερμανία θα πρέπει να ανησυχεί ότι θα δεχθεί σφοδρή κριτική για το τρίτο πρόγραμμα στήριξης.
Συνεπώς, είναι δύσκολο να υπάρξει διαπραγμάτευση για μεγάλες διαγραφές στο ελληνικό χρέος όταν είναι αναπόφευκτα τα νέα «δάνεια» που θα απαιτηθούν κατά τα επόμενα χρόνια, καθώς ο δανεισμός από τους ιδιώτες δεν θα είναι επαρκής.
Για πολλούς λόγους η Γερμανία επιδιώκει να αναβάλει την διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Η φήμη του ΔΝΤ αμαυρώθηκε λόγω των προηγούμενων ελληνικών διασώσεων, ωστόσο το Ταμείο ζητάει δικαιολογημένα μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους.
Αυτή η θέση έχει προκαλέσει αδιέξοδο μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ.
Από την άλλη πλευρά όλοι έχουν αναγνωρίσει ότι τα προγράμματα στήριξης στην Ελλάδα είχαν χαμηλή αποτελεσματικότητα.
Υπάρχει, επομένως, το εξής πρόβλημα:
Kανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι Ελλάδα είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα.
Για την Ελλάδα υπάρχει ένα όριο στο ρυθμό των μεταρρυθμίσεων και της συνακόλουθης επιτάχυνσης της οικονομικής ανάπτυξης.
Η Νότια Ιταλία έχει τους ίδιους νόμους με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην οποία ανήκει και η βόρεια Ιταλία, αλλά η οικονομία Βορά και Νότου δεν έχουν συγκλίνει.
Το ίδιο συμβαίνει με την ανατολική και τη δυτική Γερμανία.
Πως θα κοπεί ο γόρδιος δεσμός;
Προτείνουμε ένα πρόγραμμα με δύο σκέλη που επιτρέπει οι Γερμανοί και το ΔΝΤ να επιτύχουν τον πρωταρχικό τους στόχο, ενώ επιτρέπει στους Έλληνες να διαπραγματευθούν μια σημαντική μείωση των δανειακών υποχρεώσεων τους.
Το πρώτο μέρος της πρότασης μας είναι να συνδεθεί το εξωτερικό χρέος με τις κρατικές δαπάνες με προοδευτικό τρόπο, από τον τύπο:
Οι καθαρές πληρωμές χρέους = 7% * (G - 60 δισ)
Όπου G είναι οι κρατικές δαπάνες.
Οι καθαρές πληρωμές χρέους ορίζονται ως η διαφορά μεταξύ των μετρητών που καταβάλλονται από τους πιστωτές.
Επί του παρόντος, η ελληνική κυβέρνηση ξοδεύει περίπου 90 δισεκ. από ένα ΑΕΠ ύψους 180 δισεκ. έτσι ώστε οι βραχυχρόνιες πληρωμές να διαμορφώνονται στα 2,1 δισ ή 1,2% του ΑΕΠ. Επιπλέον, η Ελλάδα πληρώνει για έντονα γραμμάτια σε τόκους περίπου 400 εκατ. ευρώ.
Με βάση την λογική στα πρωτογενή πλεονάσματα η Ελλάδα βρίσκεται πιο κοντά στο 1,5% παρά στο 3,5% ως προς την μακροχρόνια επαναληψιμότητα.
Επειδή οι πληρωμές προς τους ιδιώτες πιστωτές και το ΔΝΤ θα υπερβούν τα λογικά όρια, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει αναπόφευκτα να δανείσουν στους Έλληνες επιπλέον χρήματα μέσω του ESM κατά τα επόμενα χρόνια για να καλυφθεί το έλλειμμα.
Ας υποθέσουμε ότι οι πληρωμές θα είναι 2,5 δισεκ. και οι πληρωμές προς τους πιστωτές καθώς και το ΔΝΤ είναι 6,15 δισεκ. σε κεφάλαιο και ένα άλλο 1 δισεκ. π.χ. σε τόκους.
Στη συνέχεια, ο ESM θα δώσει στους Έλληνες την ισορροπία των 4,65 δισ.
Πιστεύουμε ότι το ελληνικό χρέος που κατέχει η ΕΚΤ, θα μεταφερθεί ή θα αντικατασταθεί από τον ESM.
Αν και αυτό το μέρος της πρότασής μας αντιμετωπίζει τα ζητήματα ρευστότητας, δεν πληροί το κριτήριο της βιωσιμότητας που θέτει το ΔΝΤ.
Έτσι, το δεύτερο μέρος της πρότασής μας πιστώνει την Ελλάδα με 3 ευρώ των καθαρών επιστροφών για κάθε ευρώ που πράγματι κατέβαλε προς την κατεύθυνση του υφιστάμενου χρέους.
Για παράδειγμα, ας πούμε ότι θα πρέπει να αποπληρωθούν 3 δισεκ και 2 δισεκ. πάνε στο ΔΝΤ και σε ανώτερους πιστωτές.
Στη συνέχεια, το 1 δισ πηγαίνει στην «Ευρώπη» και αυτό θα συνοδεύεται από 2 δισεκ. χρέους.
Με αυτό το σχέδιο θα μειωθεί το ελληνικό χρέος προς την Ευρώπη κατά 66% ανεξάρτητα από το προφίλ του χρέους και το επιτόκιο που χρησιμοποιείται για την προεξόφληση όλων των πληρωμών. Θα ισχύει για μέρος των 231 δισεκ. από τα 293 δισεκ. σε χρέος σε ονομαστική αξία…..
Αν σε οποιοδήποτε σημείο η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών θα χαθεί το 1/3 του χρέους.
Αν η Ελλάδα τελικά υιοθετήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα παράγει έσοδα για να πληρώσει τις υποχρεώσεις σε χρέος.
Μια σημαντική πτυχή της πρότασής είναι η Ελλάδα να μην μπορεί να δημιουργεί νέο χρέος ακόμη και εάν μπορεί να βγαίνει στις αγορές.
Αυτό το σχέδιο είναι κατάλληλο για μια χώρα όπως η Ελλάδα καθώς δεν μπορεί να αναμένει την έκδοση νέου ιδιωτικού χρέους χωρίς την σιωπηρή εγγύηση των δανειστών του επίσημου τομέα.
Το σχέδιό μας ακούγεται ριζοσπαστική, αλλά δεν είναι.
Άλλοι έχουν προτείνει τη σύνδεση των πληρωμών του χρέους προς το ΑΕΠ.
Ο δείκτης των δαπανών μας είναι πιο εύκολο να μετρηθεί, και δίνει καλύτερα κίνητρα.
Άλλοι έχουν προτείνει διαγραφή χρεών και υπό όρους μεταρρυθμίσεις.
Αλλά οι μεταρρυθμίσεις είναι δύσκολο να μετρηθούν.
Πηγή: www.bankingnews.gr
www.worldenergynews.gr
