Όλο και περισσότερες είναι οι εταιρείες που επιλέγουν τον μηχανισμό αντιστάθμισης άνθρακα, καθώς αντιμετωπίζουν έναν άνευ προηγουμένου έλεγχο σχετικά με το εάν η χρηματοδότηση πράσινων έργων αντισταθμίζει τις εκπομπές τους, σύμφωνα με το Bloomberg.
Οι πιο συνηθισμένες αντισταθμίσεις βασίζονται στην αποφυγή της απελευθέρωσης επιπλέον διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ενδεικτικά παραδείγματα η αποτροπή της αποψίλωσης των δασών ή η υποστήριξη έργων ανανεώσιμης ενέργειας. Η άλλη, πολύ πιο ακριβή, επιλογή είναι η χρηματοδότηση προγραμμάτων που αφαιρούν πραγματικά το CO₂ με φύτευση δασών ή με χρήση μηχανών που συλλαμβάνουν αέριο θερμοκηπίου από τον αέρα και τα αποθηκεύουν μακριά.
Σύμφωνα με την ομάδα αξιόπιστων εμπειρογνωμόνων της Science Based Targets, οι πιστώσεις για την απομάκρυνση του άνθρακα θα πρέπει να αγοράζονται μόνο όταν διερευνηθούν όλες οι άλλες πρακτικές γωνίες, όπως η μετάβαση σε καθαρότερα καύσιμα ή η επένδυση σε νέα τεχνολογία.
Η αιτία της αναζήτησης συμβιβασμού
Εάν οι πιστώσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βελτιώσουν τα πράσινα διαπιστευτήριά τους, τότε ποιο το νόημα όλου αυτού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι υποστηρίζουν έναν συμβιβασμό. Ίσως οι εταιρείες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αντισταθμίσεις για να ισχυριστούν «ουδετερότητα άνθρακα» και όχι «καθαρό μηδέν». Η ιδέα υποστηρίζεται από τον Mark Carney, τον πρώην κυβερνήτη της Τράπεζας της Αγγλίας, ο οποίος ηγείται της Taskforce για την κλιμάκωση των εθελοντικών αγορών άνθρακα.
Σύμφωνα με τον Carney, ένας αγοραστής αντιστάθμισης θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ανθρακικά ουδέτερος» ή το ίδιο στον δρόμο προς το καθαρό μηδέν. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της ουδετερότητας του άνθρακα και του καθαρού μηδέν».
Σύγχυση του ορισμού
Διάφοροι εκπρόσωποι της αγοράς διαφωνούν ανοιχτά ως προς τον ορισμό αυτών των εννοιών, τονίζοντας ότι πρέπει να γίνει μια σαφής διάκριση του «καθαρού μηδε΄ν» και των βραχυπρόθεσμων αξιώσεων που βασίζονται σε προγράμματα υποστήριξης που αποφεύγουν περισσότερες εκπομπές.
Οι περιβαλλοντολόγοι συμφωνούν σε γενικές γραμμές ότι υπάρχουν καλά έργα, για παράδειγμα, που μειώνουν την αποψίλωση των δασών και αποτελούν βασική λύση για το κλίμα. Πολλοί επιθυμούν να εισρεύσουν περισσότερα χρήματα σε αυτά τα προγράμματα αποφυγής εκπομπών, τα οποία συχνά δεν χρηματοδοτούνται στις αναπτυσσόμενες χώρες.Το μεγάλο ερώτημα
Υποθέτοντας ότι τα έργα είναι αποτελεσματικά στην αποφυγή εκπομπών, θα πρέπει οι πελάτες και οι επενδυτές να αποδεχτούν τις πιστώσεις ως κατάλληλη τιμωρία για τις κλιματικές αμαρτίες μιας εταιρείας; Η απάντηση θα μπορούσε να έχει κυμαινόμενα αποτελέσματα για τα επόμενα χρόνια στις προσπάθειες επιβράδυνσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Εάν συμφωνήσουμε ότι οι αποφευχθείσες εκπομπές είναι αρκετές για την εξάλειψη της συνεχιζόμενης ρύπανσης, παρέχεται στις εταιρείες άδεια να συνεχίζουν να μολύνουν όσο αγοράζουν αυτές τις πιστώσεις.
Μόνο ένα μικρό μέρος των εταιρειών έχει ένα σχέδιο για το κλίμα. Μια ακόμη μικρότερη ομάδα έχει στόχους βασισμένους στην επιστήμη που υποστηρίζονται από το SBTi. Εάν οι εταιρείες θέλουν να εξιλεώσουν τις κλιματικές τους αμαρτίες, μπορούν να ξεκινήσουν αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη ρύπανσή τους χρηματοδοτώντας προγράμματα αποφυγής εκπομπών.
Αυτό δεν διαγράφει το ιστορικό τους, αλλά μπορούν εύκολα να κερδίσουν την ετικέτα «υπευθυνότητα άνθρακα», παρέχοντάς τους μια σημαντική πίστωση σε σύγκριση με την συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων εταιρειών που δεν διαθέτουν καν χάρτη πορείας για τη μείωση των εκπομπών.Εάν αυτές οι εταιρείες θέλουν πραγματικά να ακυρώσουν τις εκπομπές με αντισταθμίσεις, θα έπρεπε να αγοράσουν ακριβότερες πιστώσεις για την απομάκρυνση του άνθρακα που πραγματικά μειώνουν τα αέρια θερμοκηπίου.
www.worldenergynews.gr
