Η Λιβύη είναι ένα επικίνδυνο πολεμικό θέατρο για την Τουρκία
Η Τουρκία, από το 2011, διεξάγει έναν αντισουνιτικό πόλεμο στη Συρία, με την ελπίδα να εγκατασταθεί κάποια στιγμή στη Δαμασκό.
Αυτή η φιλοδοξία όμως αποτυγχάνει, σύμφωνα με το Gatestone Institute, κοστίζοντας τις βίαιες πολιτικές αναταραχές του Προέδρου Recep Tayyip Erdogan και στις δύο πλευρές των 911 χλμ συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία και δισεκατομμύρια δολάρια για περισσότερους από 4 εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες διασκορπισμένους στο έδαφος της Τουρκίας.
Στην Αίγυπτο, το 2011-2012, ο Erdogan υποστήριξε επιθετικά την αποτυχημένη κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και αντέδρασε βαθιά στον τότε γενικό, αλλά τώρα πρόεδρο, τον Abdel Fattah al-Sisi.
Επειδή οι προσπάθειες του Erdogan στη Συρία και την Αίγυπτο αποτυγχάνουν, οι σουνίτες ισλαμιστές έχουν βρει ένα νέο θέατρο επιχειρήσεων: τη Λιβύη.
Στις 10 Δεκεμβρίου, ο Erdogan δήλωσε ότι θα μπορούσε να αναπτύξει στρατεύματα στη Λιβύη εάν το ζητήσει η υποστηριζόμενη από το ΟΗΕ κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA) στην Τρίπολη (την οποία υποστηρίζει η Τουρκία).
Οι συνομιλίες του Erdogan με τον επικεφαλής της GNA Fayez al-Sarraj, ο οποίος πολεμά εναντίον του Εθνικού Στρατού της Λιβύης (LNA) του στρατηγού Khalifa Haftar, παρήγαγαν δύο φαινομενικά στρατηγικές συμφωνίες: μνημόνιο συμφωνίας για την παροχή όπλων, στρατιωτικής εκπαίδευσης και προσωπικού και μια ναυτιλιακή που οριοθετεί τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες στα ύδατα της Μεσογείου.
Η Ελλάδα και η Αίγυπτος διαμαρτυρήθηκαν αμέσως ενώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδίκασε απερίφραστα τις αμφιλεγόμενες συμφωνίες.
Εν τω μεταξύ, οι συμφωνίες προκάλεσαν προφανώς έναν ανταγωνισμό μεταξύ των παλαιών (Ελλάδας) και των νέων (της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) αντιπάλων της Τουρκίας.
Αλλά με αυτές τις συμφωνίες, ο Erdogan προφανώς σκοπεύει:
- να ελαχιστοποιήσει την απομόνωση της Τουρκίας στη Μεσόγειο, η οποία βαθμιαία επιδεινώθηκε από το 2010 μετά από μια διπλωματική κρίση με το Ισραήλ
- να καταπολεμήσει τη στρατηγική συνεργασία μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου και Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των κοινών διπλωματικών, ενεργειακών και στρατιωτικών πρωτοβουλιών
- να ανακόψει το αναδυόμενο θαλάσσιο μπλοκ μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου και Ισραήλ
- να προωθήσει την αραβική πίεση στον al-Sarraj.
- να καλύψει το κενό της Ευρώπης στη Λιβύη.
- να αναδυχθεί ως εμπόδιο στη Μεσόγειο και όχι ως διαπραγματευτής.
Όλη αυτή η φιλοδοξία απαιτεί στρατιωτικό καθώς και διπλωματικό υλικό.
Από το 2011, ένα χρόνο μετά το περιστατικό Mavi Marmara που διέρρηξε τις σχέσεις με το Ισραήλ, η Τουρκία επενδύει δισεκατομμύρια δολάρια σε ναυτικές τεχνολογίες, σε μια προφανή προσπάθεια να δημιουργήσει το υλικό που χρειάζεται.
Στα οκτώ χρόνια από τότε, η Τουρκία έχει κατασκευάσει τέσσερις κορβέτες κατηγορίας Ada, δύο δεξαμενόπλοια (LST), οκτώ πλοία ταχείας φόρτωσης (LCT), 16 στρατιωτικά περιπολικά πλοία, δύο πλοία διάσωσης βαθέων υδάτων, ένα υποβρύχιο σκάφος διάσωσης και τέσσερα σκάφη επιθέσεων.
Το κόσμημα του Erdogan όμως είναι μια πλατφόρμα προσγείωσης ύψους 1 δισ. δολαρίων, που τώρα κατασκευάζεται με άδεια από τα ναυπηγεία Navantia της Ισπανίας και πρόκειται να τεθεί σε λειτουργία το 2021.
Επίσης, σημαντικό είναι και το TCG Anadolu, το πρώτο αμφίβιο πλοίο επιδρομής της Τουρκίας, με μονάδα 1.200 στρατιωτών και προσωπικού, οκτώ ελικόπτερα και τρία μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα, ενώ θα μεταφέρει επίσης 150 οχήματα, συμπεριλαμβανομένων και τανκς.
Μπορεί επίσης να είναι σε θέση να αναπτύξει σύντομα μαχητικά αεροσκάφη STOVL F-35 μικρής απογείωσης και κατακόρυφης προσγείωσης.
Η Τουρκία θα είναι ο τρίτος αερομεταφορέας στον κόσμο αυτού του τύπου πλοίου, μετά την Ισπανία και την Αυστραλία.
Ωστόσο, οι ναυτικές φιλοδοξίες του Erdogan δεν περιορίζονται μόνο σε ένα αναδυόμενο στόλο συμβατικών σκαφών.
Το 2016, δήλωσε ότι το πρόγραμμα LPD θα είναι το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της παραγωγής ενός "πιο ελίτ" αερομεταφορέα.
Έχει αναφέρει επίσης ότι "το βλέπει ως μια σημαντική έλλειψη ότι ακόμα δεν διαθέτουμε πυρηνικό σκάφος".
Στις 22 Δεκεμβρίου, το πρώτο υποβρύχιο της κατηγορίας 214 της Τουρκίας, το TCG Piri Reis, εισήλθε στις θάλασσες σε τελετή στην οποία συμμετείχε ο ίδιος ο Erdogan.
Ο Erdogan φαίνεται να πιστεύει ότι η καλύτερη υπεράσπισή της θέσης της Τουρκίας στη Μεσόγειο είναι η επίθεση.
Στις 15 Δεκεμβρίου, οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις παρενόχλησαν το ισραηλινό ερευνητικό πλοίο, το Bat Galim, στα κυπριακά ύδατα.
Στις 16 Δεκεμβρίου, η Τουρκία έστειλε ένα drone στον τουρκικό ελεγχόμενο βορρά της διαιρεμένης Κύπρου.
Μια εβδομάδα πριν από το drone, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Mevlüt Çavuşoğlu δήλωσε ότι η Άγκυρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να σταματήσει την εκμετάλλευση φυσικού αερίου σε ύδατα εκτός Κύπρου που θεωρεί δικά της.
Η Λιβύη είναι ένα άλλο επικίνδυνο πολεμικό θέατρο για την Τουρκία.
Οι διαπραγματεύσεις του με την κυβέρνηση al-Sarraj σχετικά με την ανάπτυξη στρατευμάτων και τα θαλάσσια σύνορα θα καταστούν άκυρες εάν ο εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης, που ξεκίνησε το 2014, τελειώσει με τη νίκη του Haftar.
Ο αρχηγός του LNA, Farag Al-Mahdawi, ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις του θα βυθίσουν οποιοδήποτε τουρκικό πλοίο πλησιάσει στις ακτές της Λιβύης.
«Έχω εντολή μόλις φτάσουν τα τουρκικά ερευνητικά πλοία, να τα βυθίσω», προειδοποίησε ο Al-Mahdawi, σημειώνοντας ότι η εντολή προέρχεται από τον Haftar.
Στις 21 Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του Haftar κατέλαβαν πλοίο με τουρκικό πλήρωμα, με την υποψία ότι μετέφερε όπλα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας άλλος παράγοντας για τον οποίο ο Erdogan, για άλλη μια φορά, πιθανώς στοιχηματίζει σε λάθος άλογο.
Από τεχνική άποψη, η Τουρκία είναι υποψήφια για πλήρη ένταξη στην ΕΕ, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι οι ενταξιακές συνομιλίες δεν έχουν προχωρήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.
Οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ συμφώνησαν τον Νοέμβριο να επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις στην Άγκυρα για παραβίαση της θαλάσσιας οικονομικής ζώνης της Κύπρου.
Το μεσογειακό σκακιστικό παιχνίδι αφήνει την Τουρκία σε συμμαχία με το αποσχισθέντα τουρκοκυπριακό κράτος και μια από τις πολεμικές ομάδες στη Λιβύη, έναντι μιας στρατηγικής ομαδοποίησης της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου (και των ΗΑΕ), του Ισραήλ και της άλλης πολεμικής ομάδας της Λιβύης.
Μια αναδυόμενη δύναμη στη Λιβύη, ωστόσο, δεν είναι δυτικός σύμμαχος.
Αφού ελέγχει τη Συρία υπέρ του Προέδρου Bashar al-Assad και δημιουργεί μόνιμες στρατιωτικές βάσεις μέσα και έξω από την ακτή της χώρας, η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να εισέλθει στο λιβυκό θέατρο με μεγαλύτερη δυναμική για να εγκαταστήσει μόνιμη παρουσία.
Όπως και στη Συρία, η Μόσχα μπορεί για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσει την τουρκική στήριξη για να υπονομεύσει τα δυτικά συμφέροντα στη Λιβύη.
Όπως και στη Συρία, η ισλαμική ατζέντα της Τουρκίας πιθανότατα θα αποτύχει στη Λιβύη, αλλά όταν ο Erdogan το καταλάβει αυτό, ίσως είναι πολύ αργά, καταλήγει το Gatestone.
www.worldenergynews.gr
Αυτή η φιλοδοξία όμως αποτυγχάνει, σύμφωνα με το Gatestone Institute, κοστίζοντας τις βίαιες πολιτικές αναταραχές του Προέδρου Recep Tayyip Erdogan και στις δύο πλευρές των 911 χλμ συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία και δισεκατομμύρια δολάρια για περισσότερους από 4 εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες διασκορπισμένους στο έδαφος της Τουρκίας.
Στην Αίγυπτο, το 2011-2012, ο Erdogan υποστήριξε επιθετικά την αποτυχημένη κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και αντέδρασε βαθιά στον τότε γενικό, αλλά τώρα πρόεδρο, τον Abdel Fattah al-Sisi.
Επειδή οι προσπάθειες του Erdogan στη Συρία και την Αίγυπτο αποτυγχάνουν, οι σουνίτες ισλαμιστές έχουν βρει ένα νέο θέατρο επιχειρήσεων: τη Λιβύη.
Στις 10 Δεκεμβρίου, ο Erdogan δήλωσε ότι θα μπορούσε να αναπτύξει στρατεύματα στη Λιβύη εάν το ζητήσει η υποστηριζόμενη από το ΟΗΕ κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA) στην Τρίπολη (την οποία υποστηρίζει η Τουρκία).
Οι συνομιλίες του Erdogan με τον επικεφαλής της GNA Fayez al-Sarraj, ο οποίος πολεμά εναντίον του Εθνικού Στρατού της Λιβύης (LNA) του στρατηγού Khalifa Haftar, παρήγαγαν δύο φαινομενικά στρατηγικές συμφωνίες: μνημόνιο συμφωνίας για την παροχή όπλων, στρατιωτικής εκπαίδευσης και προσωπικού και μια ναυτιλιακή που οριοθετεί τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες στα ύδατα της Μεσογείου.
Η Ελλάδα και η Αίγυπτος διαμαρτυρήθηκαν αμέσως ενώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδίκασε απερίφραστα τις αμφιλεγόμενες συμφωνίες.
Εν τω μεταξύ, οι συμφωνίες προκάλεσαν προφανώς έναν ανταγωνισμό μεταξύ των παλαιών (Ελλάδας) και των νέων (της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) αντιπάλων της Τουρκίας.
Αλλά με αυτές τις συμφωνίες, ο Erdogan προφανώς σκοπεύει:
- να ελαχιστοποιήσει την απομόνωση της Τουρκίας στη Μεσόγειο, η οποία βαθμιαία επιδεινώθηκε από το 2010 μετά από μια διπλωματική κρίση με το Ισραήλ
- να καταπολεμήσει τη στρατηγική συνεργασία μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου και Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των κοινών διπλωματικών, ενεργειακών και στρατιωτικών πρωτοβουλιών
- να ανακόψει το αναδυόμενο θαλάσσιο μπλοκ μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου και Ισραήλ
- να προωθήσει την αραβική πίεση στον al-Sarraj.
- να καλύψει το κενό της Ευρώπης στη Λιβύη.
- να αναδυχθεί ως εμπόδιο στη Μεσόγειο και όχι ως διαπραγματευτής.
Όλη αυτή η φιλοδοξία απαιτεί στρατιωτικό καθώς και διπλωματικό υλικό.
Από το 2011, ένα χρόνο μετά το περιστατικό Mavi Marmara που διέρρηξε τις σχέσεις με το Ισραήλ, η Τουρκία επενδύει δισεκατομμύρια δολάρια σε ναυτικές τεχνολογίες, σε μια προφανή προσπάθεια να δημιουργήσει το υλικό που χρειάζεται.
Στα οκτώ χρόνια από τότε, η Τουρκία έχει κατασκευάσει τέσσερις κορβέτες κατηγορίας Ada, δύο δεξαμενόπλοια (LST), οκτώ πλοία ταχείας φόρτωσης (LCT), 16 στρατιωτικά περιπολικά πλοία, δύο πλοία διάσωσης βαθέων υδάτων, ένα υποβρύχιο σκάφος διάσωσης και τέσσερα σκάφη επιθέσεων.
Το κόσμημα του Erdogan όμως είναι μια πλατφόρμα προσγείωσης ύψους 1 δισ. δολαρίων, που τώρα κατασκευάζεται με άδεια από τα ναυπηγεία Navantia της Ισπανίας και πρόκειται να τεθεί σε λειτουργία το 2021.
Επίσης, σημαντικό είναι και το TCG Anadolu, το πρώτο αμφίβιο πλοίο επιδρομής της Τουρκίας, με μονάδα 1.200 στρατιωτών και προσωπικού, οκτώ ελικόπτερα και τρία μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα, ενώ θα μεταφέρει επίσης 150 οχήματα, συμπεριλαμβανομένων και τανκς.
Μπορεί επίσης να είναι σε θέση να αναπτύξει σύντομα μαχητικά αεροσκάφη STOVL F-35 μικρής απογείωσης και κατακόρυφης προσγείωσης.
Η Τουρκία θα είναι ο τρίτος αερομεταφορέας στον κόσμο αυτού του τύπου πλοίου, μετά την Ισπανία και την Αυστραλία.
Ωστόσο, οι ναυτικές φιλοδοξίες του Erdogan δεν περιορίζονται μόνο σε ένα αναδυόμενο στόλο συμβατικών σκαφών.
Το 2016, δήλωσε ότι το πρόγραμμα LPD θα είναι το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της παραγωγής ενός "πιο ελίτ" αερομεταφορέα.
Έχει αναφέρει επίσης ότι "το βλέπει ως μια σημαντική έλλειψη ότι ακόμα δεν διαθέτουμε πυρηνικό σκάφος".
Στις 22 Δεκεμβρίου, το πρώτο υποβρύχιο της κατηγορίας 214 της Τουρκίας, το TCG Piri Reis, εισήλθε στις θάλασσες σε τελετή στην οποία συμμετείχε ο ίδιος ο Erdogan.
Ο Erdogan φαίνεται να πιστεύει ότι η καλύτερη υπεράσπισή της θέσης της Τουρκίας στη Μεσόγειο είναι η επίθεση.
Στις 15 Δεκεμβρίου, οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις παρενόχλησαν το ισραηλινό ερευνητικό πλοίο, το Bat Galim, στα κυπριακά ύδατα.
Στις 16 Δεκεμβρίου, η Τουρκία έστειλε ένα drone στον τουρκικό ελεγχόμενο βορρά της διαιρεμένης Κύπρου.
Μια εβδομάδα πριν από το drone, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Mevlüt Çavuşoğlu δήλωσε ότι η Άγκυρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να σταματήσει την εκμετάλλευση φυσικού αερίου σε ύδατα εκτός Κύπρου που θεωρεί δικά της.
Η Λιβύη είναι ένα άλλο επικίνδυνο πολεμικό θέατρο για την Τουρκία.
Οι διαπραγματεύσεις του με την κυβέρνηση al-Sarraj σχετικά με την ανάπτυξη στρατευμάτων και τα θαλάσσια σύνορα θα καταστούν άκυρες εάν ο εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης, που ξεκίνησε το 2014, τελειώσει με τη νίκη του Haftar.
Ο αρχηγός του LNA, Farag Al-Mahdawi, ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις του θα βυθίσουν οποιοδήποτε τουρκικό πλοίο πλησιάσει στις ακτές της Λιβύης.
«Έχω εντολή μόλις φτάσουν τα τουρκικά ερευνητικά πλοία, να τα βυθίσω», προειδοποίησε ο Al-Mahdawi, σημειώνοντας ότι η εντολή προέρχεται από τον Haftar.
Στις 21 Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του Haftar κατέλαβαν πλοίο με τουρκικό πλήρωμα, με την υποψία ότι μετέφερε όπλα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας άλλος παράγοντας για τον οποίο ο Erdogan, για άλλη μια φορά, πιθανώς στοιχηματίζει σε λάθος άλογο.
Από τεχνική άποψη, η Τουρκία είναι υποψήφια για πλήρη ένταξη στην ΕΕ, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι οι ενταξιακές συνομιλίες δεν έχουν προχωρήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.
Οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ συμφώνησαν τον Νοέμβριο να επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις στην Άγκυρα για παραβίαση της θαλάσσιας οικονομικής ζώνης της Κύπρου.
Το μεσογειακό σκακιστικό παιχνίδι αφήνει την Τουρκία σε συμμαχία με το αποσχισθέντα τουρκοκυπριακό κράτος και μια από τις πολεμικές ομάδες στη Λιβύη, έναντι μιας στρατηγικής ομαδοποίησης της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου (και των ΗΑΕ), του Ισραήλ και της άλλης πολεμικής ομάδας της Λιβύης.
Μια αναδυόμενη δύναμη στη Λιβύη, ωστόσο, δεν είναι δυτικός σύμμαχος.
Αφού ελέγχει τη Συρία υπέρ του Προέδρου Bashar al-Assad και δημιουργεί μόνιμες στρατιωτικές βάσεις μέσα και έξω από την ακτή της χώρας, η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να εισέλθει στο λιβυκό θέατρο με μεγαλύτερη δυναμική για να εγκαταστήσει μόνιμη παρουσία.
Όπως και στη Συρία, η Μόσχα μπορεί για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσει την τουρκική στήριξη για να υπονομεύσει τα δυτικά συμφέροντα στη Λιβύη.
Όπως και στη Συρία, η ισλαμική ατζέντα της Τουρκίας πιθανότατα θα αποτύχει στη Λιβύη, αλλά όταν ο Erdogan το καταλάβει αυτό, ίσως είναι πολύ αργά, καταλήγει το Gatestone.
www.worldenergynews.gr
