Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αυξήσει τις επιδοτήσεις, προκειμένου να παρακινήσει τους ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν στη χρηματοδότηση της μετάβασης
Η χρηματοδότηση του κλίματος είναι ένα από τα «καυτά θέματα» των τελευταίων ετών.
Οι αντιπρόσωποι της COP απέτυχαν να δεσμευτούν στο πλαίσιο μιας αρκετά γενναιόδωρης συμφωνίας για τη μετάβαση των αναπτυσσόμενων χωρών, ενώ στις ΗΠΑ, το project Veritas αποκάλυψε ότι η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA) διοχέτευε δισεκατομμύρια σε οργανώσεις ακτιβιστών πριν από την εκλογή του Trump
Σύμφωνα με το Oil Price, το think tank Bruegel, το δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα μια σύντομη έκθεση με επίκεντρο το τι χρειάζεται η ΕΕ για να φτάσει στους δηλωμένους στόχους της για το net zero και πόσο θα κοστίσει.
Φαίνεται ότι, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, το μπλοκ θα πρέπει να δαπανήσει 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ, ή περίπου 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, κάθε χρόνο μέχρι το 2030.
Μετά από αυτό, το τίμημα για τη μετάβαση εκτοξεύεται σε 1,54 τρισεκατομμύρια ετησίως και παραμένει σε αυτό το επίπεδο μέχρι το 2050.
Το εντυπωσιακό ποσό που πρέπει να δαπανηθεί για τη μετάβαση χωρίζεται από το Bruegel σε τρεις κατηγορίες: προσφορά ενέργειας, ζήτηση ενέργειας και μεταφορές.
Όπως επισημαίνει το Bruegel, «το κόστος της χρηματοδότησης των επενδύσεων θα είναι σημαντικό για τους φορείς που έχουν περιορισμένα μετρητά και τα κράτη θα πρέπει να παρέμβουν με μέσα μείωσης του κινδύνου για να διευκολύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις».
Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αυξήσει τις επιδοτήσεις, προκειμένου να παρακινήσει τους ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν στη χρηματοδότηση της μετάβασης.
Αυτό θα μπορούσε να είναι μια δύσκολη αποστολή, δεδομένου του σημερινού πλαισίου στις τεχνολογίες μετάβασης, με την υποτονική ζήτηση και παρά την ισχυρή κρατική στήριξη με τη μορφή επιδοτήσεων.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραλείπει και άλλα έξοδα από τα χρηματοδοτικά της σχέδια για τη μετάβαση. Δεν συμπεριλαμβάνει στον προϋπολογισμό το κόστος κατασκευής που συνδέεται με αυτή τη μετάβαση, και αυτό θα μπορούσε να είναι επίσης απότομο.
Όπως σημειώνει το Bruegel, η ανάπτυξη της τοπικής κατασκευαστικής ικανότητας σύμφωνα με μια πολιτική που απαιτεί το 40% της ευρωπαϊκής τεχνολογίας μετάβασης να κατασκευάζεται στο μπλοκ θα απαιτούσε πρόσθετες επενδύσεις ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως μεταξύ του τρέχοντος έτους και του 2030.
Ακούγεται σαν να προστίθενται συνεχώς νέα ποσά, αλλά το ποιος θα το αναλάβει και πώς θα το αντέξει οικονομικά γίνεται όλο και πιο ασαφές.
Τα κράτη λαμβάνουν χρήματα από τους φορολογούμενους. Έτσι, μεγάλο μέρος του λογαριασμού της ενεργειακής μετάβασης θα το αναλάβουν, στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι πολίτες.
Μεγαλύτεροι φόροι από τις κυβερνήσεις
Αλλά με τη μετάβαση να πρόκειται να γίνει ακόμη πιο ακριβή από ό,τι είναι ήδη, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να βρουν περισσότερα χρήματα από ό,τι αναμενόταν προηγουμένως, προκειμένου να ανεβάσουν ρυθμούς, και αυτό θα πρέπει να σημαίνει υψηλότερους φόρους - ενώ παράλληλα θα προσπαθούν να δώσουν κίνητρα στους φορολογούμενους να υιοθετήσουν πιο πράσινο -άρα και πιο ακριβό- τρόπο ζωής.
Σύμφωνα με το Bruegel, «Θα υπάρξει μεγάλη ανάγκη από το 2025-2030 να αντιμετωπιστούν οι πολύπλοκες επιπτώσεις της απεξάρτησης από τον άνθρακα των κτιρίων και των μεταφορών, από τις οποίες οι μειώσεις των εκπομπών ήταν μέχρι στιγμής σχετικά μικρές.
Η αποφυγή πολιτικών αντιδράσεων μπορεί να περιλαμβάνει την παροχή οικονομικών κινήτρων στα νοικοκυριά με αντάλλαγμα την υιοθέτηση πιο δαπανηρών πράσινων τεχνολογιών».
Πρόκειται για ένα μεγάλο αίνιγμα, διότι ουσιαστικά καταλήγει στο ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παίρνουν χρήματα από τους πολίτες με το ένα χέρι και τους επιστρέφουν κάποια με το άλλο, όλα αυτά με σκοπό τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 55% από τα επίπεδα του 1990 έως το 2030 και στη συνέχεια την επίτευξη μηδενικού επιπέδου έως το 2050.
Αν κρίνουμε από τα τελευταία πολιτικά γεγονότα στην Ευρώπη, ιδίως στη Γερμανία, τη Ρουμανία και τώρα στη Γαλλία, αυτή η πολιτική δεν είναι και τόσο αποτελεσματική.
Οι αντιπρόσωποι της COP απέτυχαν να δεσμευτούν στο πλαίσιο μιας αρκετά γενναιόδωρης συμφωνίας για τη μετάβαση των αναπτυσσόμενων χωρών, ενώ στις ΗΠΑ, το project Veritas αποκάλυψε ότι η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA) διοχέτευε δισεκατομμύρια σε οργανώσεις ακτιβιστών πριν από την εκλογή του Trump
Σύμφωνα με το Oil Price, το think tank Bruegel, το δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα μια σύντομη έκθεση με επίκεντρο το τι χρειάζεται η ΕΕ για να φτάσει στους δηλωμένους στόχους της για το net zero και πόσο θα κοστίσει.
Φαίνεται ότι, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, το μπλοκ θα πρέπει να δαπανήσει 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ, ή περίπου 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, κάθε χρόνο μέχρι το 2030.
Μετά από αυτό, το τίμημα για τη μετάβαση εκτοξεύεται σε 1,54 τρισεκατομμύρια ετησίως και παραμένει σε αυτό το επίπεδο μέχρι το 2050.
Το εντυπωσιακό ποσό που πρέπει να δαπανηθεί για τη μετάβαση χωρίζεται από το Bruegel σε τρεις κατηγορίες: προσφορά ενέργειας, ζήτηση ενέργειας και μεταφορές.
Όπως επισημαίνει το Bruegel, «το κόστος της χρηματοδότησης των επενδύσεων θα είναι σημαντικό για τους φορείς που έχουν περιορισμένα μετρητά και τα κράτη θα πρέπει να παρέμβουν με μέσα μείωσης του κινδύνου για να διευκολύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις».
Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αυξήσει τις επιδοτήσεις, προκειμένου να παρακινήσει τους ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν στη χρηματοδότηση της μετάβασης.
Αυτό θα μπορούσε να είναι μια δύσκολη αποστολή, δεδομένου του σημερινού πλαισίου στις τεχνολογίες μετάβασης, με την υποτονική ζήτηση και παρά την ισχυρή κρατική στήριξη με τη μορφή επιδοτήσεων.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραλείπει και άλλα έξοδα από τα χρηματοδοτικά της σχέδια για τη μετάβαση. Δεν συμπεριλαμβάνει στον προϋπολογισμό το κόστος κατασκευής που συνδέεται με αυτή τη μετάβαση, και αυτό θα μπορούσε να είναι επίσης απότομο.
Όπως σημειώνει το Bruegel, η ανάπτυξη της τοπικής κατασκευαστικής ικανότητας σύμφωνα με μια πολιτική που απαιτεί το 40% της ευρωπαϊκής τεχνολογίας μετάβασης να κατασκευάζεται στο μπλοκ θα απαιτούσε πρόσθετες επενδύσεις ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως μεταξύ του τρέχοντος έτους και του 2030.
Ακούγεται σαν να προστίθενται συνεχώς νέα ποσά, αλλά το ποιος θα το αναλάβει και πώς θα το αντέξει οικονομικά γίνεται όλο και πιο ασαφές.
Τα κράτη λαμβάνουν χρήματα από τους φορολογούμενους. Έτσι, μεγάλο μέρος του λογαριασμού της ενεργειακής μετάβασης θα το αναλάβουν, στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι πολίτες.
Μεγαλύτεροι φόροι από τις κυβερνήσεις
Αλλά με τη μετάβαση να πρόκειται να γίνει ακόμη πιο ακριβή από ό,τι είναι ήδη, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να βρουν περισσότερα χρήματα από ό,τι αναμενόταν προηγουμένως, προκειμένου να ανεβάσουν ρυθμούς, και αυτό θα πρέπει να σημαίνει υψηλότερους φόρους - ενώ παράλληλα θα προσπαθούν να δώσουν κίνητρα στους φορολογούμενους να υιοθετήσουν πιο πράσινο -άρα και πιο ακριβό- τρόπο ζωής.
Σύμφωνα με το Bruegel, «Θα υπάρξει μεγάλη ανάγκη από το 2025-2030 να αντιμετωπιστούν οι πολύπλοκες επιπτώσεις της απεξάρτησης από τον άνθρακα των κτιρίων και των μεταφορών, από τις οποίες οι μειώσεις των εκπομπών ήταν μέχρι στιγμής σχετικά μικρές.
Η αποφυγή πολιτικών αντιδράσεων μπορεί να περιλαμβάνει την παροχή οικονομικών κινήτρων στα νοικοκυριά με αντάλλαγμα την υιοθέτηση πιο δαπανηρών πράσινων τεχνολογιών».
Πρόκειται για ένα μεγάλο αίνιγμα, διότι ουσιαστικά καταλήγει στο ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παίρνουν χρήματα από τους πολίτες με το ένα χέρι και τους επιστρέφουν κάποια με το άλλο, όλα αυτά με σκοπό τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 55% από τα επίπεδα του 1990 έως το 2030 και στη συνέχεια την επίτευξη μηδενικού επιπέδου έως το 2050.
Αν κρίνουμε από τα τελευταία πολιτικά γεγονότα στην Ευρώπη, ιδίως στη Γερμανία, τη Ρουμανία και τώρα στη Γαλλία, αυτή η πολιτική δεν είναι και τόσο αποτελεσματική.
www.worldenergynews.gr
