Έχω τη γνώμη ότι τέτοια πολιτική στις μέρες μας μπορεί να είναι η έξοδος από τα μνημόνια, χωρίς όμως να υποστούμε τις συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας.
Ζώντας και εγώ το δημόσιο αίσθημα παγίδευσης και αδιεξόδου της εποχής μας, ήρθα να συμπεράνω, ότι οι -κατά δήλωση του κυρίου Τσίπρα- «αυταπάτες» των κυβερνητικών εταίρων είναι, πράγματι, η βασική του πηγή.
Ασφαλώς μετράει αρνητικά και η αδεξιότητα τους, μόνο που ήταν αναμενόμενη, λόγω απειρίας.
Όπως αρνητικά μετράει και ο μη αριστερός προσανατολισμός της «πρώτη φορά Αριστεράς».
Με ελαφρυντικό της τον καταναγκασμό από τους πιστωτές να φροντίζει, πριν απ’ όλα, να «πάρουν τα λεφτά τους πίσω».
Αυτό που αποδεικνύει όμως η δραματική, περίπου ακατάσχετη, συρρίκνωση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η γενικευμένη διάψευση προσδοκιών δεν συγχωρείται.
Και είναι φυσικό: ο πολίτης δεν τιμωρεί το όποιο κόμμα αυτοκτονεί. Το τιμωρεί επειδή σκότωσε την ελπίδα. Αυτήν που καλλιέργησε κατά την αντιπολιτευτική του περίοδο. Και αποδείχτηκε αβάσιμη, ανυπόστατη, τελικά χαμένη, μόλις κλήθηκε να κυβερνήσει. Είναι ανθρώπινο λοιπόν, ο συμπατριώτης ψάχνοντας το ουσιώδες αυτό αγαθό αλλού, να αποφασίζει να μεταναστεύσει (εκλογικά τουλάχιστον). Και να σκέπτεται το «που». Για να διαπιστώσει, δυστυχώς, ότι το πρώτο επίδοξο «κόμμα υποδοχής», η Νέα Δημοκρατία, βαρύνεται με το ίδιο ακριβώς πολιτικό έγκλημα: μας αποστέρησε την ελπίδα που είχε καλλιεργήσει ως αντιπολίτευση, αφού έλαβε την εντολή να κυβερνήσει. Δεν έχει περάσει δα και τόσος χρόνος ώστε να το ξεχνάμε!
Και έτσι, βλέπουμε, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο καθαρά, ότι η απελπισία δεν γιατρεύεται ούτε με την πρωθυπουργική (οιονεί) αυτοκριτική για τις «αυταπάτες», ούτε με τους φιλιππικούς της αντιπολίτευσης με επωδό το αίτημα της να ξανακυβερνήσει. Θεραπεία θα μπορούσε να υπάρξει, σταδιακά, με τον προσδιορισμό και την υποστήριξη κάποιας, επί τέλους, ρεαλιστικής, κοινής λαϊκής επιδίωξης. Ενός σχεδίου για την προσέγγιση της. Και των θετικών συνεπειών στην καθημερινή μας ζωή, κατά την εφαρμογή αυτού του σχεδίου. Με την Πολιτική, με απλά λόγια, με το πι κεφαλαίο. Που η ανυπαρξία της είναι αδύνατον πια να κρυφτεί.
Έχω τη γνώμη ότι τέτοια πολιτική στις μέρες μας μπορεί να είναι η έξοδος από τα μνημόνια, χωρίς όμως να υποστούμε τις συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας. Αυτό είναι το θέμα μας και όχι ποιός από αυτούς που διαχειρίστηκαν την ψήφο μας και απέτυχαν θα κληθεί να… αποτύχει ξανά. Και, με τελεσίδικη την απόρριψη των, αποδεδειγμένα, ακατάλληλων να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να κοιτάξουμε πέρα και πάνω από το υπάρχον κομματικό φάσμα. Ψάχνοντας για δυνάμεις άξιες να σηκώσουν στη πλάτη τους τις ευθύνες που θα τους ανατεθούν. Άβολο ίσως. Κοπιαστικό σίγουρα. Μόνο που αυτή είναι και εκεί βρίσκεται η διέξοδος και, επί τέλους, η ελπίδα!
* Ο Παντελής Οικονόμου είναι ιδρυτής της ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ
www.worldenergynews.gr
Ασφαλώς μετράει αρνητικά και η αδεξιότητα τους, μόνο που ήταν αναμενόμενη, λόγω απειρίας.
Όπως αρνητικά μετράει και ο μη αριστερός προσανατολισμός της «πρώτη φορά Αριστεράς».
Με ελαφρυντικό της τον καταναγκασμό από τους πιστωτές να φροντίζει, πριν απ’ όλα, να «πάρουν τα λεφτά τους πίσω».
Αυτό που αποδεικνύει όμως η δραματική, περίπου ακατάσχετη, συρρίκνωση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η γενικευμένη διάψευση προσδοκιών δεν συγχωρείται.
Και είναι φυσικό: ο πολίτης δεν τιμωρεί το όποιο κόμμα αυτοκτονεί. Το τιμωρεί επειδή σκότωσε την ελπίδα. Αυτήν που καλλιέργησε κατά την αντιπολιτευτική του περίοδο. Και αποδείχτηκε αβάσιμη, ανυπόστατη, τελικά χαμένη, μόλις κλήθηκε να κυβερνήσει. Είναι ανθρώπινο λοιπόν, ο συμπατριώτης ψάχνοντας το ουσιώδες αυτό αγαθό αλλού, να αποφασίζει να μεταναστεύσει (εκλογικά τουλάχιστον). Και να σκέπτεται το «που». Για να διαπιστώσει, δυστυχώς, ότι το πρώτο επίδοξο «κόμμα υποδοχής», η Νέα Δημοκρατία, βαρύνεται με το ίδιο ακριβώς πολιτικό έγκλημα: μας αποστέρησε την ελπίδα που είχε καλλιεργήσει ως αντιπολίτευση, αφού έλαβε την εντολή να κυβερνήσει. Δεν έχει περάσει δα και τόσος χρόνος ώστε να το ξεχνάμε!
Και έτσι, βλέπουμε, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο καθαρά, ότι η απελπισία δεν γιατρεύεται ούτε με την πρωθυπουργική (οιονεί) αυτοκριτική για τις «αυταπάτες», ούτε με τους φιλιππικούς της αντιπολίτευσης με επωδό το αίτημα της να ξανακυβερνήσει. Θεραπεία θα μπορούσε να υπάρξει, σταδιακά, με τον προσδιορισμό και την υποστήριξη κάποιας, επί τέλους, ρεαλιστικής, κοινής λαϊκής επιδίωξης. Ενός σχεδίου για την προσέγγιση της. Και των θετικών συνεπειών στην καθημερινή μας ζωή, κατά την εφαρμογή αυτού του σχεδίου. Με την Πολιτική, με απλά λόγια, με το πι κεφαλαίο. Που η ανυπαρξία της είναι αδύνατον πια να κρυφτεί.
Έχω τη γνώμη ότι τέτοια πολιτική στις μέρες μας μπορεί να είναι η έξοδος από τα μνημόνια, χωρίς όμως να υποστούμε τις συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας. Αυτό είναι το θέμα μας και όχι ποιός από αυτούς που διαχειρίστηκαν την ψήφο μας και απέτυχαν θα κληθεί να… αποτύχει ξανά. Και, με τελεσίδικη την απόρριψη των, αποδεδειγμένα, ακατάλληλων να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να κοιτάξουμε πέρα και πάνω από το υπάρχον κομματικό φάσμα. Ψάχνοντας για δυνάμεις άξιες να σηκώσουν στη πλάτη τους τις ευθύνες που θα τους ανατεθούν. Άβολο ίσως. Κοπιαστικό σίγουρα. Μόνο που αυτή είναι και εκεί βρίσκεται η διέξοδος και, επί τέλους, η ελπίδα!
* Ο Παντελής Οικονόμου είναι ιδρυτής της ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ
www.worldenergynews.gr
