Ένα έργο εξόρυξης χαλκού και χρυσού πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην απομακρυσμένη επαρχία Μπαλουχιστάν του Πακιστάν έχει γίνει ένα κρίσιμο διαπραγματευτικό χαρτί στην προσπάθεια της χώρας να χαλαρώσει τους σκληρούς δασμούς που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση Τραμπ, με τους φορείς του έργου να τονίζουν τους μεγάλους επενδυτικούς δεσμούς και τη στρατηγική του αξία στις ΗΠΑ, ανέφεραν οι Financial Times.
Ανάπτυξη ορυχείων
Ο Τιμ Κριμπ, διευθυντής έργου στον καναδικό γίγαντα εξόρυξης Barrick Gold, ο οποίος αναπτύσσει από κοινού το ορυχείο Reko Diq 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων, είπε στους Financial Times ότι η εκτεταμένη χρήση του ορυχείου της αμερικανικής χρηματοδότησης, εξοπλισμού και τεχνολογίας ηλιακής ενέργειας το καθιστά ευθυγραμμισμένο με τους στόχους των τρεχουσών εμπορικών και εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον.
Το Reko Diq, που αναμένεται να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού-χρυσού στον κόσμο από τη στιγμή που θα αρχίσει να λειτουργεί το 2028, τώρα τοποθετείται ως μέρος του ευρύτερου γεωπολιτικού ανταγωνισμού για την πρόσβαση σε κρίσιμα ορυκτά. Οι ΗΠΑ υπέγραψαν πρόσφατα παρόμοιες «συμφωνίες ορυκτών» με χώρες όπως η Γροιλανδία, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και το Ουζμπεκιστάν για να εξασφαλίσουν προμήθειες υλικών απαραίτητων για τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων ηλεκτρικών οχημάτων και ημιαγωγών.
Σύνδεσμοι χρηματοδότησης και εφοδιαστικής αλυσίδας
Οι ΗΠΑ επέβαλαν δασμούς 29% στο Πακιστάν στις 2 Απριλίου ως μέρος της σαρωτικής παγκόσμιας αναπροσαρμογής των δασμών υπό τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Μια εβδομάδα αργότερα, η διοίκηση διέκοψε τους δασμούς για 90 ημέρες για να επιτρέψει τις διαπραγματεύσεις.
Η Barrick, η οποία είναι εισηγμένη στα χρηματιστήρια του Τορόντο και της Νέας Υόρκης, κατέχει το 50% του έργου, ενώ το υπόλοιπο μισό ανήκει στην κυβέρνηση του Μπαλουχιστάν και σε τρεις ομοσπονδιακές κρατικές επιχειρήσεις του Πακιστάν. Για να χρηματοδοτήσει την πρώτη φάση του ορυχείου 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η Barrick αναζητά δάνεια έως και 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων από την Τράπεζα Εξαγωγών-Εισαγωγών των ΗΠΑ, μαζί με πρόσθετη υποστήριξη από τον Καναδά, την Ιαπωνία, τη Manara Minerals της Σαουδικής Αραβίας και τις αναπτυξιακές τράπεζες.
Αυτή την εβδομάδα, το International Finance Corporation της Παγκόσμιας Τράπεζας επιβεβαίωσε ένα δάνειο 300 εκατομμυρίων δολαρίων για το έργο.
Ο Cribb τόνισε ότι το ορυχείο θα τροφοδοτείται εν μέρει από ηλιακή ενέργεια, με την Barrick να προμηθεύεται πάνελ «κυρίως από τις ΗΠΑ», παρά τις φθηνότερες κινεζικές εναλλακτικές λύσεις. «Όταν κοιτάξετε τη δεξαμενή δανεισμού και τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουμε όσον αφορά τις υπεύθυνες επενδύσεις, θα καταλήξουμε να πάμε στις ΗΠΑ», είπε.
Οι προκλήσεις στην παραγωγή του ορυχείου
Η παραγωγή χαλκού του ορυχείου θα εξάγεται μέσω του Port Qasim στο Καράτσι, αποφεύγοντας το χρηματοδοτούμενο από την Κίνα λιμάνι Gwadar στο Balochistan λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια.
Η θέση του ορυχείου κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν και το Ιράν αποτελεί επίμονες προκλήσεις ασφαλείας. Μόλις τον περασμένο μήνα, ένα τρένο κατασχέθηκε στο Μπαλουχιστάν από αυτονομιστές μαχητές, κρατώντας για λίγο ομήρους 400 επιβάτες - ένα περιστατικό που υπογράμμισε την αστάθεια της περιοχής.
Παρόλα αυτά, η Barrick παραμένει αισιόδοξη για τη χρηματοδότηση της υποδομής που απαιτείται για τη μεταφορά της παραγωγής από το ορυχείο στην ακτή. Ο διευθύνων σύμβουλος Mark Bristow είπε ότι η εταιρεία αναμένει να συγκεντρώσει 500 έως 800 εκατομμύρια δολάρια μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 2025 για την κατασκευή σιδηροδρομικών και μεταφορών δικτύων.
Οι συμφωνίες απορρόφησης χαλκού αναμένεται να πάνε κυρίως στους δανειστές του έργου, με ενδιαφέρον από την Ευρώπη, την Ιαπωνία και τη Σαουδική Αραβία. Η Manara Minerals βρίσκεται σε συνομιλίες για την απόκτηση μεριδίου 10-20% στο έργο, με τους Σαουδάραβες αξιωματούχους να ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξασφάλιση της παραγωγής χαλκού παρά μόνο για μετοχές.
Η τόνωση της εγχώριας βιομηχανίας
Ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Σεχμπάζ Σαρίφ ζήτησε την εγχώρια διύλιση των πρώτων υλών για να τονωθεί η εγχώρια βιομηχανία. Ωστόσο, οι Cribb και Bristow δήλωσαν ότι η διύλιση χαλκού δεν είναι εφικτή βάσει του τρέχοντος σχεδίου λόγω του όγκου και της υποδομής που απαιτείται.
Η διύλιση θα χρειαζόταν 600.000 τόνους ετήσιας παραγωγής συμπυκνώματος χαλκού — πολύ πέρα από την αναμενόμενη δυναμικότητα της Reko Diq. Η χώρα δεν διαθέτει επίσης την προσιτή και αξιόπιστη ισχύ που απαιτείται για τέτοιες επιχειρήσεις, πρόσθεσαν.
Το ορυχείο Reko Diq, με αναμενόμενη διάρκεια ζωής 42 ετών, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως εμβληματικό παράδειγμα για το πώς η διπλωματία πόρων και οι στρατηγικές επενδύσεις είναι πλέον κεντρικά στις διεθνείς εμπορικές διαπραγματεύσεις—ιδιαίτερα καθώς χώρες όπως το Πακιστάν επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τους ρόλους τους σε μια μεταβαλλόμενη παγκόσμια οικονομία.
www.worldenergynews.gr
